INTIME NEWS |
Μέσα από αυτά τα γυαλιά «διάβασαν» όλοι τους και τα 50 αυτά χρόνια, αναμασώντας μια σειρά από μύθους περί «επιτευγμάτων» και «χαμένων ευκαιριών», που δεν πρέπει να ξαναχαθούν τα επόμενα χρόνια στη «μάχη τολμηρών μεταρρυθμίσεων, που ήδη δίνει η Ελλάδα, προκειμένου να απαλλαγεί από τα φρένα τα οποία την κράτησαν πίσω εδώ και δεκαετίες», όπως έλεγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, δίνοντας το στίγμα της ολομέτωπης επίθεσης στον λαό.
Βασικό κοινό στοιχείο στις τοποθετήσεις όλων τους ήταν η προσπάθεια να παρουσιαστεί η «μεταπολίτευση», τουλάχιστον έως τις αρχές της καπιταλιστικής κρίσης το 2009, περίπου ως το «απαύγασμα» της δημοκρατίας και της «σταθερότητας» για τον λαό, αφού όπως έλεγε ο Κυρ. Μητσοτάκης «ο κοινοβουλευτισμός εδραιώθηκε, η σημαντικότερη κατάκτηση της Δημοκρατίας, διαφορετικά κόμματα να μπορούν να εναλλάσσονται ειρηνικά στην εξουσία», υπηρετώντας εναλλάξ τους στόχους της αστικής τάξης, ενσωματώνοντας και εγκλωβίζοντας σε αυτά εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Eνώ «απ' την ανάποδη» τα όσα ζει ο λαός όλα τα τελευταία χρόνια παρουσιάστηκαν περίπου ως «έκτακτη κατάσταση» και «απόκλιση από την κανονικότητα» του καπιταλιστικού συστήματος και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», αφού όπως έγραφε ο Αλ. Τσίπρας: «Η αλήθεια, λοιπόν, δεν είναι ότι οι αξίες της Μεταπολίτευσης οδήγησαν στη χρεοκοπία. Το αντίθετο: Στη χρεοκοπία οδηγηθήκαμε εξαιτίας της σταδιακής εγκατάλειψης των αξιών της Μεταπολίτευσης».
Με τις αναλύσεις αυτές προσπάθησαν έτσι να «προσπεράσουν» τόσο τις συνθήκες της «γενέθλιας πράξης» της «μεταπολίτευσης» το 1974, τους συμβιβασμούς ανάμεσα στα τμήματα της αστικής τάξης, και των διεθνών ιμπεριαλιστών συμμάχων της (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ/ΕΕ κ.λπ.), τον ρόλο του εργατικού και λαϊκού κινήματος με τη σφραγίδα του ΚΚΕ, όσο και αυτό καθεαυτό τον ταξικό αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού κράτους και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Χαρακτήρας που κάθε άλλο παρά αλλάζει από τους ελιγμούς που έκανε διαχρονικά η αστική τάξη και ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του '80 των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ του Ανδ. Παπανδρέου, προκειμένου να ενσωματώνει εργατικές και λαϊκές δυνάμεις με τις δυνατότητες που έδινε τότε η καπιταλιστική οικονομία «σε μια περίοδο θετικού οικονομικού κύκλου για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Γεγονός που του έδινε τη δυνατότητα να συνδυάσει μεγάλες θεσμικές τομές, με σημαντικές πρωτοβουλίες (...) αναδιανομής προς όφελος της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων» (Αλ. Τσίπρας). Ελιγμοί και διακηρύξεις που αποδείχτηκαν βέβαια κενό γράμμα, δίνοντας πολύ γρήγορα τη σκυτάλη στην ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Πείρα που ξεγυμνώνει και το πιο μεγάλο ψέμα που διακίνησαν τις μέρες αυτές ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πως δηλαδή η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να συμβαδίζει με τις λαϊκές ανάγκες, πως αιτία των όσων ζει ο λαός ήταν οι «στρεβλώσεις» στην καπιταλιστική οικονομία και η «απόκλιση» από την ΕΕ, πως η «μεγάλη χαμένη» ευκαιρία της προηγούμενης 50ετίας ήταν οι χαμηλοί ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης, αφού δήθεν η χώρα «έχασε (...) την ευκαιρία μιας βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης. Την ευκαιρία οικοδόμησης ενός βιώσιμου παραγωγικού υποδείγματος» και «οι χρόνιες παθογένειες του πελατειακού κράτους, της εκτεταμένης διαφθοράς, των αδύναμων θεσμών διογκώθηκαν, και αποτέλεσαν τις κύριες αιτίες για τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον πόλεμο». Κι αυτά παρά το γεγονός πως ισχύει ακριβώς το αντίθετο, αφού ήταν η καπιταλιστική ανάπτυξη όλων των προηγούμενων δεκαετιών με «καύσιμο» την υλοποίηση των αντιλαϊκών κατευθύνσεων και «μεταρρυθμίσεων» του κεφαλαίου και της ΕΕ, αυτή που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην καπιταλιστική κρίση του 2009.
Προσπαθούν και έτσι να συγκαλύψουν τις αιτίες της γενικότερης αντιδραστικής τάσης που εξελίσσεται σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στη συρρίκνωση των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων στην Ελλάδα, την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να καλλιεργήσουν αυταπάτες πως η τάση αυτή μπορεί δήθεν και να αντιστραφεί, συσκοτίζοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα, τα αδιέξοδα και τις μεγάλες αντιφάσεις του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκονται στο DNA του και που αντικειμενικά συμπαρασύρουν το αστικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν μετά το 1974.
Αυτά παρουσιάζουν ως δήθεν «μαθήματα» από τα 50 προηγούμενα χρόνια, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστούν οι σημερινοί στόχοι της αστικής τάξης ως «μονόδρομος ώστε η χώρα να τεθεί, επιτέλους, σε μια τροχιά ισχυρής διατηρήσιμης ανάπτυξης. Κάτι που θεωρώ ότι συνειδητοποιούν, αθόρυβα και πολλές φορές σιωπηλά αλλά σταθερά, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Διαπιστώνοντας, σήμερα, ότι πολλά από τα δόγματα της μεταπολίτευσης δεν ήταν παρά σκιάχτρα. Σκιάχτρα τα οποία τελικά υψώνονταν εναντίον της προόδου», όπως έλεγε ο Κυρ. Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή. Παρουσιάζοντας ως «πρόοδο» την αντιδραστική πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου «σε όλη τη γραμμή» και «πανηγυρίζοντας» γιατί «η ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια (...) Μέσα στον χρόνο (...) πέτυχε τελικά να συντρίψει σχεδόν κάθε αμφισβήτησή της, να μεταπείσει πολλούς - όχι όλους αλλά πολλούς - αντιπάλους της και να αποτελεί στην κυριολεξία σήμερα ένα σημαντικό εθνικό κεκτημένο».
Το «κεκτημένο» αυτό, όπως το παρουσιάζουν («προσπερνώντας» και την κοινωνική δυσαρέσκεια που μεγαλώνει συνολικά απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, όσους την υπηρετούν και την υπηρέτησαν, αλλά και ειδικά απέναντι στην ΕΕ), φέρει «φαρδιά - πλατιά» και την υπογραφή της σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις εκδοχές της.
Το αποτυπώνει άλλωστε και η «αυτοκριτική» Τσίπρα περί «μαξιμαλισμού», λέγοντας πως η ευθύνη της Αριστεράς «την περίοδο του μεγάλου και ανταγωνιστικού δικομματισμού, (...) είναι ότι και αυτή στον λόγο και τις διεκδικήσεις της έδειχνε να παραγνωρίζει εντελώς τους κινδύνους των μακροοικονομικών ανισορροπιών», όπως και η αποστροφή του πως την 50ετία αυτή «οι εξωτερικές παρεμβάσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν έλειψαν και είναι ένα ζήτημα αν στον σημερινό κόσμο θα μπορούσαν να λείψουν σε μια χώρα, που όπως η Ελλάδα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη γεωπολιτικά εύθραυστη περιοχή μας», καλώντας τον λαό σε συμβιβασμό και με την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, όπως και με την πολιτική που τσακίζει τις ανάγκες του στο όνομα των «αντοχών» της καπιταλιστικής οικονομίας. Ενώ την ίδια ώρα και εκείνος έλεγε πως «μια από τις σημαντικότερες στιγμές της μεταπολίτευσης, η ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη, παραμένει μετέωρη: Είμαστε στην Ευρώπη, αλλά απομακρυνόμαστε από τον σκληρό της πυρήνα. Μείναμε, αλλά δεν γίναμε Ευρώπη» και πως «ο στόχος της πραγματικής σύγκλισης, τόσο στην οικονομία (...) όσο και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της ευνομούμενης θεσμικής λειτουργίας (...) αποτελούν τα βασικότερα προτάγματα της επόμενης δεκαετίας. Τοννέο συλλογικό, εθνικό μας στόχο».
Με δυο λόγια από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» των αρχών της δεκαετίας του '80, φτάσαμε στο σημερινό «Μείναμε, αλλά δεν γίναμε Ευρώπη», δηλαδή στον πιο απροκάλυπτο εξωραϊσμό της ΕΕ των λόμπι, των μονοπωλίων και των πολέμων. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά και για το ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από την αναμόρφωση της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας και για το ότι οι υποτιθέμενες «διαχωριστικές γραμμές» μεταξύ «προόδου και συντήρησης» στο αστικό πολιτικό σύστημα μετατοπίζονται όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ακολουθώντας τη συνολική πορεία αντιδραστικοποίησης του σάπιου συστήματος.
Βεβαίως το ζήτημα αυτό, όπως και η πολύ σύντομη διάψευση των ελπίδων που είχε καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας το τρίτο βάρβαρο μνημόνιο και κάνοντας όλη τη «βρώμικη δουλειά» που δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μετατρέποντας κατά τον Τσίπρα «σε πολιτικό ρεύμα» τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση που διαφορετικά θα παρέμεναν «τυφλές», κόντρα σε όσους και «ανοιχτά ζητούσαν τη ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ ή φλέρταραν με τη ρητορική του λαϊκισμού», αποτελούν βασική αιτία και της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής του ήττας, και των σημερινών δυσκολιών να συγκροτηθεί εναλλακτικός αντιλαϊκός πόλος, που θα «μαζεύει» τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την πολιτική που υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.
Συνολικά άλλωστε η πείρα των 50 αυτών χρόνων επιβεβαίωσε πανηγυρικά το γεγονός ότι καμία «προοδευτική» διαχείριση δεν μπορεί να συμβιβάσει τις επιδιώξεις της αστικής τάξης με τα συμφέροντα της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας, ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, που όπως και αν αυτοχαρακτηρίζεται να μπορεί να βελτιώσει τη θέση του λαού στο έδαφος του καπιταλισμού, πολύ περισσότερο να ανοίξει δρόμο για ριζικές αλλαγές.
Το ακριβώς αντίθετο αποδείχτηκε, με το πόσο «γραμμένες στο χιόνι» είναι οι διαφορές ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Και αυτό περιλαμβάνει και τις δυνάμεις της λεγόμενης ακροδεξιάς, την οποία αξιοποίησαν ξανά στις παρεμβάσεις τους ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ως «σκιάχτρο» και δήθεν απειλή για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κι αυτό όταν έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά πως οι δυνάμεις αυτές αποτελούν «σάρκα από τη σάρκα» του συστήματος που αξιοποιείται πότε ως εναλλακτική αστικής διακυβέρνησης (όλοι τους άλλωστε συγκυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία με τέτοιες δυνάμεις, από τον ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη επί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, μέχρι τους ΑΝΕΛ επί ΣΥΡΙΖΑ), και πότε ως φόβητρο για την ενίσχυση της συναίνεσης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στο υπάρχον αστικό πολιτικό σύστημα.
Σε αντίθεση λοιπόν με τους μύθους που διακίνησαν πάλι τις μέρες αυτές τα αστικά κόμματα, η πραγματικότητα είναι πως - όπως έλεγε και η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 50 χρόνια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - «μοναδική απάντηση στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς, των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική ρίζα των προβλημάτων, τον πραγματικό τους εχθρό: Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οικοδόμηση και την εδραίωση της σοσιαλιστικής εξουσίας, που θα αξιοποιεί τη θετική και αρνητική πείρα των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον αποδοτικότερο φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας, σε όσους διαχρονικά θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου