«Οι μισθοί ανεβαίνουν, τα εισοδήματα αυξάνονται, η κατάσταση βελτιώνεται διαρκώς»... Αυτή είναι η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης, απέναντι στην πραγματικότητα που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Την προπαγάνδα αυτή ξετινάζουν από τη μία τα στοιχεία για το πώς (δεν) τα βγάζει πέρα ο εργαζόμενος λαός και από την άλλη η αγανάκτηση και το κλίμα αναβρασμού που επικρατεί σε χώρους δουλειάς. Όπως αυτές τις μέρες σε μεγάλους κλάδους που καλούν σε απεργία, αλλά και στην ύπαιθρο, όπου οι βιοπαλαιστές αγρότες στήνουν μπλόκα με τρακτέρ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ανατιμήσεις που ρουφάνε το λαϊκό εισόδημα φτάνουν μόνο για τα τρόφιμα το 30,5% την τετραετία 2020 - 2024 και οι αυξήσεις στη στέγη το 24,3%.
Στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι μισθοί, με τα πιο πρόσφατα στοιχεία να δείχνουν ότι σε σχέση με το 2009 οι μέσες ετήσιες αποδοχές πλήρους απασχόλησης έχουν μειωθεί κατά 4.178 ευρώ (στοιχεία 2023)! Ενώ ο μέσος πραγματικός μισθός ανά ώρα απασχόλησης στην τριετία 2021-2024 μειώθηκε κατά 1,1%.
Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι πολυδιαφημισμένες «αυξήσεις» στον κατώτατο μισθό δεν ανέκοψαν τις πραγματικές μειώσεις στο εισόδημα. Αντίθετα, οδηγούν σε διαρκή προσαρμογή όλων των απολαβών γύρω από τα κατώτατα όρια.
Ανατιμήσεις και μισθοί πείνας για τους μισθωτούς - στραγγαλισμένο εισόδημα για τους βιοπαλαιστές: Αυτό είναι το τρίπτυχο για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, με κάθε του πτυχή να ξεδιπλώνεται από τον ίδιο, τον πραγματικό αντίπαλο: Τους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους, τις κυβερνήσεις που κάνουν νόμο κάθε τους «θέλω».
Πίσω από τις ανατιμήσεις ο λαός μπορεί να βρει τις παχυλές επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, τα προγράμματα «πράσινης μετάβασης», το Ταμείο Ανάκαμψης, τις επιπτώσεις του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Πίσω από τους μισθούς πείνας θα βρει τη στρατηγική της μεγαλοεργοδοσίας να κρατάει στον πάτο την τιμή της εργατικής δύναμης, ως «εγγύηση» θωράκισης της ανταγωνιστικότητας.
Γι' αυτό στα Τρόφιμα - Ποτά, έναν κλάδο με τεράστια κερδοφορία που κατεβαίνει σε απεργία, έχει 15 χρόνια να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση, με τους βιομήχανους να οχυρώνονται πίσω από τις κυβερνητικές αποφάσεις για τον κατώτατο μισθό. Γι' αυτό οι κλαδικές ΣΣΕ μετρούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Γι' αυτό η κυβέρνηση, όπως και τα άλλα κόμματα, αρνούνται επανειλημμένα τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ για επαναφορά των ΣΣΕ, του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο κ.ο.κ.
Πίσω από το ρημαγμένο τους εισόδημα, οι βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφοι θα βρουν τη στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση των βιομηχάνων και των μεγαλοπαραγωγών, όπως εκφράζεται και μέσα από την ΚΑΠ. Θα βρουν την πολιτική του «κόστους - οφέλους» που τους αφήνει εκτεθειμένους στις φυσικές καταστροφές, στερώντας τους ταυτόχρονα τις αναγκαίες αποζημιώσεις για να σταθούν στα πόδια τους. Θα βρουν τις συνέπειες από την εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις ΝΑΤΟικές κυρώσεις.
Αυτή η στρατηγική μεταφράζεται σε εκτίναξη του κόστους παραγωγής και σε εξευτελιστικές τιμές, φέρνοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους σε όλη την κλίμακα συγκέντρωσης - μεταποίησης - διάθεσης προϊόντων.
Τι βρίσκουν επομένως απέναντί τους οι εργαζόμενοι που θέλουν να ζουν από τη δουλειά και τον μισθό τους; Τι βρίσκουν οι αγρότες που θέλουν να ζουν από την παραγωγή και τον μόχθο τους στη γη;
Βρίσκουν μια στρατηγική που από το «Α μέχρι το Ω» υπονομεύει αυτήν τη ζωτική λαϊκή ανάγκη για να υπηρετήσει τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Βρίσκουν το κράτος, τις κυβερνήσεις και την ΕΕ, που στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας» περικόπτει βασικές δαπάνες και τους φορτώνει με περισσότερα βάρη.
Γι' αυτό οι δίκαιες διεκδικήσεις των εργατικών συνδικάτων, των αγροτικών συλλόγων, της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, η πάλη για τις ΣΣΕ, για αυξήσεις και ουσιαστική προστασία του λαϊκού εισοδήματος είναι σε σύγκρουση με την καρδιά αυτής της αντιδραστικής στρατηγικής, αποκαλύπτοντας πως για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι πρέπει να πληγεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αυτός ο δρόμος της διεκδίκησης και της αναμέτρησης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, της ενίσχυσης της αμφισβήτησης, είναι ο μόνος που έχουν να βαδίσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα για να δουν πραγματικά «άσπρη μέρα». Είναι ο μόνος δρόμος για να καταφέρουν να κάνουν κουμάντο και να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, ανοίγοντας τον δρόμο για τη δική τους ευημερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου