Γράφει ο 2310net //
«Μαζί ξεκινήσαμε μια πολιτική επανάσταση». Όχι, δεν είναι τα λόγια του Μαρξ στον Ένγκελς, ούτε του Τσε στον Φιντέλ. Είναι οι κουβέντες με τις οποίες αποφάσισε να εκφράσει τη στήριξή του στην Χίλαρι Κλίντον ο μέχρι πρόσφατα φερόμενος ως ριζοσπάστης υποψήφιος του χρίσματος των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς.

Αυτά τα λόγια, έρχονται για να μας υπενθυμίσουν πόσο πολύ και πόσες πολλές λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους τα τελευταία χρόνια. Τι σημαίνει άραγε σήμερα επανάσταση για τους ομιλούντες την («μη ξύλινη») γλώσσα του συστήματος; Τι σημαίνει αριστερά; Τι σημαίνει εργασία, εργασιακά δικαιώματα; Τι σημαίνει συνδικαλισμός;

Η επανάσταση προφανώς έχει φτάσει να σημαίνει την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από την εκλεκτή των μεγαλοκαπιταλιστών, εκείνη που σύμφωνα με τα παλιά λεγόμενα του Σάντερς τα έπαιρνε από funds ή κάνω λάθος;


Βέβαια, σε μια εποχή που επαναστατικό είναι ένα σαμπουάν ή ένα απορρυπαντικό, έξυπνη μια σίτα και άγιος ένας ημίτρελος που την είδε μέντιουμ, ναι είναι επόμενο να θεωρείται ριζοσπάστης ο Σάντερς και η Χίλαρι.

Μάλιστα στην περίπτωση της Χίλαρι θεωρείται ότι προσδίδει στην επαναστατικότητά της το γεγονός ότι είναι γυναίκα. Αντεστραμένος σεξισμός: θα πρέπει να εκλεγεί επειδή είναι γυναίκα και θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ. Λες και οι πολιτικές επιλέγονται με κριτήριο το φύλο ή τη φυλή του εκάστοτε προέδρου. Λες και οι πρόεδροι επιλέγουν τις πολιτικές που θα ασκούν.

Η ψήφος στη Χίλαρι επειδή είναι γυναίκα θα συμβάλει τόσο στην ανύψωση της θέσης της γυναίκας όσο συνέβαλε το γεγονός ότι ο Ομπάμα ήταν ο πρώτος αφροαμερικανός που εξελέγη πρόεδρος. Θυμίζω ότι επί προεδρίας Ομπάμα οι δολοφονίες αφροαμερικανών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

Και να που το στρατόπεδο των δημοκρατικών βρήκε συμμάχους και στην χώρα μας. Σαφώς και οι εγχώριοι κλακαδόροι της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας θα επιθυμούσαν κάτι διαφορετικό για να στηρίξουν, αλλά είναι πια αναγκασμένοι να υποστηρίξουν Χίλαρι. Οι ίδιοι που παρασύρθηκαν από τον άνεμο Ολαντ και αφού τριγύρισαν άσκοπα σαν μπάλα από στάχυ στον αμερικάνικο νότο, βρήκαν το πολιτικό τους απάγγειο σε έναν ακράίο νεοφιλελευθερισμό.

Σάντερς ήθελαν, Χίλαρι θα πάρουν. Τσίπρα ήθελαν, μνημόνια πήραν. Και τώρα τρέχουν να αναβαπτίσουν τις λέξεις και τις έννοιες για να μπορέσουν να κρυφτούν πίσω από αυτές. Για να μπορέσουν να χωρέσουν την ξεφτίλα τους σε αυτές.

Αριστερό είναι να μην κόβεις πολύ τις συντάξεις ή να τις κόβεις λυπημένος. Αριστερό είναι να εξασφαλίζεις τη μέγιστη δυνατή φορολόγηση για αυτούς που δεν έχουν για να διασφαλίσεις τα προνόμια αυτών που έχουν και παραέχουν. Αριστερό είναι να ξεπουλάς τα πάντα στους καπιταλιστές. Αριστερό είναι να υπόσχεσαι παραμονή στην αιώνια φτώχεια με γεμιστά και μαρμελάδες στο λαό για να εξασφαλίσεις ότι οι λίγοι θα συνεχίσουν νακολυμπάνε στα αμύθητα πλούτη τους.

Συνδικάλισμός είναι, όπως μας ενημέρωσε πρόσφατα ο Πορτοσάλτε, μερικοί μορφωμένοι εργαζόμενοι να συνομιλούν με τους εργοδότες σαν να ήταν οι ίδιοι CEO των επιχειρήσεών τους και όχι αυτή η κατάσταση με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις.

Εργασία είναι η εκμετάλλευση για την οποία θα πρέπει να ευχαριστούμε καθημερινά το αφεντικό μας που μας την παρέχει και αντί να είμαστε άνεργοι φτωχοί είμαστε εργαζόμενοι φτωχοί.

Εργασιακά δικαιώματα δεν είναι εκείνα τα παλαιολιθικά που μας έφεραν την κρίση. Οι παράλογες απαιτήσεις των τεμπέληδων που πρέπει να σβήσουν από τον χάρτη. Εργασιακα δικαιώματα είναι οι πρωτοβουλίες που παίρνει η εργοδοσία, να τρώμε υγιεινά, να κάνουμε γιόγκα όπως οι εργαζόμενοι του ΑΝΤ1, να προσέχουμε το σώμα μας ώστε να μπορεί να αντέξει τις όλο και πιο δύσκολες, συγγνώμη, ανταγωνιστικές συνθήκες δουλειάς.

Σε αυτόν τον κόσμο ακόμα και η λέξη επανάσταση μπορεί να χρησιμοποιείται από τον Σάντερς και την Χίλαρι και να συνεχίζει να γυρίζει η γή, ο ήλιος να βγαίνει από την ανατολή και οι τομάτες να είναι κατακόκκινες.

Όσο για το τι έφτασε να σημαίνει ζωή, εδώ τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ τους τελευταίους αιώνες. Ένα διάλειμμα από την καταπίεση είναι….