Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

Σαν σήμερα που δολοφόνησαν τον Τσε, ρωτάω όσους τον τιμούν: Με ποια ακριβώς από τις απόψεις του συμφωνούν;





(Ή… όταν ο Τσίπρας κούναγε το δάχτυλο στον Τσε)







Σαν σήμερα, στις 9/10/1967, έγινε η άνανδρη εκτέλεση του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, από άνδρες του Βολιβιανού στρατού και πράκτορες της CIA. Δε γράφω όμως για να υπενθυμίσω τα γεγονότα και τη ζωή του Τσε. Όλοι θα το κάνουν άλλωστε αυτό σήμερα. Ακόμα κι αυτοί που στη ζωή και στην πράξη τους υπηρετούν ακριβώς τα αντίθετα ιδανικά από τον μεγάλο μας νεκρό. Εγώ παίρνω σήμερα σαν αφορμή τον Κομαντάντε (και μακριά από μένα οι “αποκλειστικότητες” των ηρώων ή των αγώνων, αλλά όλα έχουν όρια) για να αναρωτηθώ μαζί σας: 


Πως μπορεί κάποιος που για τους φονιάδες του Τσε είναι «ο καλύτερος μεντεσές που είχαν ποτέ στη χώρα μας και στην περιοχή», να βγαίνει και να παριστάνει ότι τιμά τον Τσε;

Πώς μπορεί να τιμά τον Τσε, την ώρα που ο Πομπέο με το Μητσοτάκη υπογράφει το κείμενο της συνθήκης για τις παλιές και νέες βάσεις, που αυτοί υποσχέθηκαν και συνέταξαν;



Πώς μπορεί κάποιος που δίνει «γη και ύδωρ» στο κεφάλαιο και νέες διευκολύνσεις στον ιμπεριαλισμό, για να ανοίγει νέους τοπικούς πολέμους, να τιμά ταυτόχρονα αυτόν που πάλεψε κι έδωσε και τη ζωή του για την απελευθέρωση των λαών του κόσμου από το κεφάλαιο, τις εταιρείες, την εκμετάλλευση,  τον ιμπεριαλισμό;

Πώς μπορείς να τιμάς κάποιον σαν τον Τσε, αν δεν υιοθετείς την άποψή του για τον κόσμο, για τον λαό, για το σοσιαλισμό, για το ποιος είναι ο εχθρός; Τι ακριβώς τιμάς τότε;

Πώς μπορεί κάποιος που είναι χωμένος μέχρι τα μπούνια στους «ρεαλιστικούς συμβιβασμούς»,  στην «καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού», στις «αλλαγές του συστήματος που θα γίνουν από τα μέσα», των «αναθεωρημένων ιδεών» (τόσο αναθεωρημένων που να τις εγκρίνει κι ο εχθρός), να τιμά τον Τσε, τον μέγα ασυμβίβαστο, τον γνήσιο φλογερό επαναστάτη που έλεγε ότι «δεν υπάρχει κανένας άλλος ορισμός του Σοσιαλισμού πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»;



Πώς μπορεί κάποιος που έχει πανηγυρίσει για τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες κι έχει υπογράψει δεκάδες αντισοβιετικά και «αντισταλινικά» ψηφίσματα ακόμα και για το σιδηρούν παραπέτασμα, να τιμά αυτόν που έγραφε ότι «έγινε κομμουνιστής εξ αιτίας του Στάλιν» (δηλαδή της πολιτικής του και του κράτους που οικοδομούσανε στις μέρες του οι μπολσεβίκοι);

Πώς μπορούν κάποιοι, να ομνύουν στις «ανταγωνιστικότητες», τις «επιχειρηματικότητες», την «ανάπτυξη», τις «ιδιωτικοποιήσεις» και τις θαλασοδανιακές «επενδύσεις» των λαμογιών του ιδιωτικού τομέα, και ταυτόχρονα να μιλούν για τις «ιδέες» του πρωταρχικού επαναστάτη που μισούσε τις πολυεθνικές «εταιρείες» πιο πολύ κι από το άσθμα του;  Έλεγε ο Τσε «… είχα την ευκαιρία να περάσω από τις τεράστιες εγκαταστάσεις της United Fruit Company. Για άλλη μια φορά πείστηκα για το πόσο απαίσια είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Ορκίστηκα τότε μπροστά σε μια εικόνα του πολυθρηνημένου συντρόφου μας Στάλιν, ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να εξοντωθούν τα χταπόδια αυτά». Όποιος θέλει να τιμήσει τον Τσε, ας την πει αυτή την τόσο απλή και τόσο αυτονόητη για κομμουνιστές αλήθεια, ανάγκη, χρέος και πολεμική ιαχή.

Πώς μπορούν οι καρεκλομάχοι να τιμούν τον ορισμό της ανιδιοτέλειας, τον υπουργό που τα παράτησε όλα για να πάει να πεθάνει σε κάποια άλλη επανάσταση, άλλης χώρας κι άλλου λαού; Που έβλεπε όλους τους λαούς του κόσμου σαν έναν;



Πώς μπορούν να μιλούν οι νομιμόφρονες (καλά παιδιά) του ιμπεριαλισμού, για τον θεωρητικό της επαναστατικής πειθαρχίας, της ανατρεπτικής αντιιμπεριαλιστικής συνομωσίας, της αντάρτικης ψυχής;

Πώς μπορούν να μιλούν οι χέστηδες (ο συμβιβασμός πάντα είναι φόβος), για τον άνθρωπο που φόβισε το φόβο;
Και τέλος πάντων, όσοι τον τιμούν, ας μας πουν: 
Πού συμφωνούν μαζί του; Με τις ιδέες του και τις πράξεις του; Με τις μεθόδους του και τα ιδανικά του; 

Δεν μιλώ για κάποιον συγκεκριμένα. Ούτε μπορώ να πω σε κάποιον να μη τιμά τον Τσε. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε; Αλλά αν τον τιμούν, ας προσπαθούν να ακολουθούν το δρόμο του. Όσο μπορεί κι όσο αντέχει ο καθένας. Αλλιώς, ας τιμήσουν τον Κάουτσκι, τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες που δολοφόνησαν την Ρόζα και τους Γάλλους «λαικομετωπικούς» σοσιαλδημοκράτες, δολοφόνους της δημοκρατίας της Ισπανίας. Ή τους σημερινούς συνεταίρους τους που βομβαρδίζουν λαούς και φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες που δημιούργησαν. Κι ας αφήσουν τον Τσε να τον τιμούν οι «τρελοί» κι οι … «τυχοδιώκτες». 


Υ.Γ. Το «τυχοδιώκτες» το λέω γιατί έχω κολλήσει στον καιρό που ο Τσίπρας έλεγε ότι ο Τσε «είχε θέσεις πολύ ακραίες κι επικίνδυνες», ότι στον κόλπο των χοίρων «αν εφαρμοζόταν η πολιτική του, μπορεί να έβαζε σε παγκόσμιο κίνδυνο την ανθρωπότητα» κι ότι «ο Τσε ήταν τυχοδιώκτης». Έκανε μάλιστα τη «σύγκριση» του Τσε με τον Άρη και έβγαζε το συμπέρασμα ότι «ο Βελουχιώτης δεν είχε αυτό τον τυχοδιωκτισμό που είχε ο Τσε» (Συνέντευξη στα ΝΕΑ 22/3/2008). 

http://www.katiousa.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου