Λέει ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Γνωρίζω και τις αδυναμίες της πολιτικής. Μόνο με εθνική προσπάθεια και κοινωνική συνοχή μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αναζητώντας κοινωνική συναίνεση με διάλογο και λύσεις που πείθουν τους πολλούς ώστε η κριτική μπορεί να διορθωθεί σε μεταρρυθμιστική πολιτική. Η Ελλάδα και οι Ελληνες έχουν αξιώσεις εθνικής ασφάλειας, προκοπής και πολιτικής προστασίας, δικαιοσύνης, όπως διαπιστώνουμε εκδηλωτικά και δικαιολογημένα και σήμερα. Αυτές οι αξιώσεις ανατίθενται στα πολιτικά κόμματα που αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση με βάση την αρχή της πλειοψηφίας».
Λέει το ΠΑΣΟΚ: «Οι θεσμοί και η Δικαιοσύνη στη χώρα μας παρουσιάζουν σοβαρές δυσλειτουργίες, όχι μόνο σε σχέση με την υπόθεση του δυστυχήματος στα Τέμπη ή τις παρακολουθήσεις, αλλά και γενικότερα ως προς τον τρόπο που ασκείται η διακυβέρνηση».
Και ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας αγωνιά: «Ποιος θα αλλάξει το κλίμα της γενικευμένης αναξιοπιστίας στους θεσμούς της δημοκρατίας μας; Ποιος και πώς θα καλύψει το κενό εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη; Και εν τέλει, αρκούν απλά κάποιες μεταρρυθμίσεις; Φοβάμαι πως όχι».
Από κοντά η... αντισυστημική υπερασπίστρια όλων των θεσμών του συστήματος Κωνσταντοπούλου αναρωτιέται «ποιοι είναι οι θεσμοί; Ο κύριος Τασούλας, ο αρχιερέας της συγκάλυψης; Είναι μια επιλογή εντελώς αντιθεσμική και εξωθεσμική που αποκαλύπτει ότι έχουμε μια τεράστια κρίση δημοκρατικής λειτουργίας».
Κι ένα συγκρότημα του Τύπου διαπιστώνει πως «οι "ακυβέρνητες δημοκρατίες" εξαπλώνονται (...) Κι είναι κορυφαίο σφάλμα να πιστεύει κανείς ότι οι παραδοσιακοί θεσμοί που έχουμε συνηθίσει έως τώρα, αρκούν για να τις προστατεύσουν. Το αντίθετο ισχύει. Συνήθως τις κάνουν πιο αργοκίνητες και δυσπροσάρμοστες (...) Το φαινόμενο που ζούμε τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό». Δίπλα του ένα άλλο κέντρο καλεί σε μια «νέα μεταπολίτευση» με «restart» όλων των θεσμών...
Λυτοί και δεμένοι πέφτουν ξανά «πάνω καταπάνω» για να ενσωματώσουν και να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που ξεπερνάει την οργή για το έγκλημα στα Τέμπη και εκφράζει γενικότερη στάση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και στα αδιέξοδα που αυτή αναπαράγει για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Θέλουν να εκτονωθεί αυτή η δυσαρέσκεια «θεσμικά», με αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο κράτος και στους θεσμούς του. Να μη βρει διέξοδο στην αγωνιστική αμφισβήτηση της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, που υπηρετούν μαζί η κυβέρνηση με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και που στον πυρήνα της βρίσκεται η υπεράσπιση του καπιταλιστικού κέρδους.
Αυτή η πολιτική είναι που βάζει τις λαϊκές ανάγκες στο ζύγι του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο και λογαριάζει την ασφάλεια και τη ζωή του λαού ως κόστος, προετοιμάζοντας τα επόμενα «Τέμπη» σε στεριά, αέρα και θάλασσα, σε τόπους δουλειάς, υποδομές, σχολεία και πανεπιστήμια.
Γι' αυτό και σπεύδουν να μπαζώσουν το πραγματικό έγκλημα, τους ενόχους, το σύστημα του κέρδους και όσους το υπηρετούν:
- Ξαναζεσταίνουν τις αυταπάτες περί ενός καπιταλιστικού συστήματος που δεν θα κυνηγάει το κέρδος αλλά θα υπερασπίζεται τη... λαϊκή ευημερία και ασφάλεια. Μιλάνε περί «καλών και κακών» επιχειρηματικών ομίλων, «καλών» και «κακών» ιδιωτικοποιήσεων και κρατικοποιήσεων, περί «μπανανίας σε αντίθεση με την ΕΕ», την ΕΕ των δεκάδων δυστυχημάτων κάθε χρόνο στον βωμό της «απελευθέρωσης». Μιας ταξικής πολιτικής που π.χ. την ίδια ώρα που για τα κέρδη θα συμμετέχει στο μακελειό σε βάρος άλλων λαών, που θα σκοτώνει έναν εργάτη κάθε τρεις μέρες στους χώρους δουλειάς, την ίδια ώρα... θα σέβεται την ανθρώπινη ζωή στον σιδηρόδρομο.
- Αναμασάνε τα χρεοκοπημένα παραμύθια περί «αδέκαστων», «αντικειμενικών», «αδιάφθορων» και υπερταξικών θεσμών του αστικού κράτους που με μια άλλη σύνθεση «θα φέρουν την κάθαρση», θα στρίψουν το τιμόνι για τα συμφέροντα του λαού. Προσπαθούν να συσκοτίσουν όσα ο λαός βλέπει τώρα με τα μάτια του, πως οι θεσμοί αυτοί είναι ταξικοί, στην υπηρεσία των εταιρειών, των κυβερνήσεων, της πολιτικής που υπηρετούν και όλα τα άλλα κόμματα, συνδέονται μαζί τους με χίλια νήματα και γι' αυτό αποδεικνύονται ξανά κρίκοι στην αλυσίδα της μεγάλης «συγκάλυψης», η πορεία τους είναι «καρφωμένες ράγες» απέναντι στον λαό.
- Εφευρίσκουν νέα κάλπικα διλήμματα και στημένα δίπολα: «Συγκάλυψη ή ασφάλεια και σταθερότητα;», «Προοδευτικά μέτωπα» για να αλλάξει ο Μανωλιός των αντιλαϊκών κυβερνήσεων ή «άνοδος των φασιστικών δυνάμεων»; Να πεθαίνεις στις ράγες του κέρδους «σαν το σκυλί στο αμπέλι» ή «νόμιμα» και «με όλα τα παραστατικά»; Κάλπικα διλήμματα για να γυρνάει ο λαός μόνιμα στο μαγκανοπήγαδο του συστήματος.
- Επιστρατεύουν τον «καπνό και την ομίχλη», το «αστυνομικό ρεπορτάζ» και το «κυνήγι των βίντεο» που δίνει στην κυβέρνηση και όσους πρέπει να απολογηθούν για την πολιτική που οδήγησε στο έγκλημα «ανάσες» και το θράσος να κουνάνε κι από πάνω το δάχτυλο αντί να απολογούνται. Δείχνουν το ημίφως στα «λαγούμια» των κυκλωμάτων και των διαφόρων παράσιτων που ενδημούν πάνω στο σάπιο σύστημά τους, για να μη βλέπει ο λαός το «έγκλημα των εγκλημάτων», το κυνήγι του κέρδους που βρίσκεται στο φως της μέρας.
- Δείχνουν τις ατομικές ευθύνες, τα ρουσφέτια, τους «ανίκανους» και υπόλογους για να κρύψουν ότι οι ατομικές ευθύνες συνδέονται και καταλογίζονται ολοκληρωμένα μόνο αν φωτιστούν και οι συλλογικές πολιτικές που αυτές υπηρετούν. Προσπαθούν να «ζουμάρει ο φακός» σε μερικά πρόσωπα για να την βγάλει το σύστημα που υπηρετούν καθαρή, για να μην «τα ρίχνετε όλα στον καπιταλισμό», όπως μεμφόταν τις προάλλες στη Βουλή η Κωνσταντοπούλου το ΚΚΕ για να αποδείξει τάχα τη... συστημικότητά του.
Αυτή είναι η «μεγάλη εικόνα», το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης και αποτυπώνεται από την πρώτη μέρα και στο έγκλημα στα Τέμπη. Τότε, όταν όλοι εκείνοι έπεφταν πάνω στον λαό για να του κλείσουν μάτια και στόμα, το ΚΚΕ πήγε ξανά κόντρα στο ρεύμα πρωτοστατώντας για την πραγματική κάθαρση και δικαίωση για τους νεκρούς, που μπορεί να έρθει μόνο από τον αγώνα του λαού, στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής του σάπιου συστήματος.
Γι' αυτό από την πρώτη μέρα του εγκλήματος στα Τέμπη:
Το ΚΚΕ μίλησε για προδιαγεγραμμένο έγκλημα και κάλεσε τον λαό να βγει στον δρόμο - «όλων των νεκρών να γίνει η φωνή» -, το ΠΑΜΕ οργάνωσε τεράστιες απεργίες και διαδηλώσεις, εκεί που αναδείχτηκε ότι «το έγκλημα αυτό έχει ιστορία» - την πολιτική της «απελευθέρωσης» των Μεταφορών της ΕΕ που υπηρετούν κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα - και στο επίκεντρο μπήκε το ερώτημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας;», όταν όλοι οι άλλοι, κυβέρνηση και βολική «αντιπολίτευση» έλεγαν ότι «δεν είναι ώρα για καταλογισμό ευθυνών αλλά ώρα πένθους» και έπαιζαν την κολοκυθιά για το ποιανού το ρουσφέτι ήταν την κρίσιμη ώρα στα κρίσιμα πόστα.
Από την πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης της ΝΔ, το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία περίοδο χάριτος, δεν παίρνει κανένα συγχωροχάρτι και για το έγκλημα στα Τέμπη όπως και για την υπόλοιπη αντιλαϊκή πολιτική της, ότι η πραγματική κάθαρση θα έρθει από την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση που υπάρχει και δυναμώνει στους δρόμους, εκεί που κρίνονται όλα, την ώρα που όλοι εκείνοι σιγόνταραν την κυβέρνηση της ΝΔ και στη συγκάλυψη καλώντας τον λαό «να βγάλει τον σκασμό γιατί τους ψήφισε», έλεγαν στον λαό να περιμένει να νεκραναστηθεί η σάπια σοσιαλδημοκρατία που έχει κι αυτή την υπογραφή της στο έγκλημα, δήλωναν (όπως οι Βελόπουλοι και η Κωνσταντοπούλου) ότι «θα είμαστε η θεσμική αντιπολίτευση» για να γίνεται η κυβέρνηση της ΝΔ «αποτελεσματικότερη».
Το ΚΚΕ, οι δυνάμεις του σε σωματεία, σε συλλόγους και φορείς έκαναν όλο αυτό το διάστημα πράξη το σύνθημα «Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί - Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Με συλλαλητήρια, απεργίες, εκδηλώσεις ανέδειξαν και αναδεικνύουν τον μεγάλο «ένοχο», το κέρδος, που γεννάει παντού «Τέμπη» για τον λαό, παλεύοντας για ασφαλείς και σύγχρονες μεταφορές, αλλά και για όλα τα άλλα αιτήματα για να ζει ο λαός όπως του αξίζει το 2025. Ο αγώνας αυτός είναι που στρίμωξε την κυβέρνηση και όλους αυτούς που ήθελαν απλά να ξεχαστεί η υπόθεση, να γίνει ένας «χαρτοπόλεμος» στους διαδρόμους των αστικών θεσμών. Την ίδια ώρα, οι δυνάμεις όλων των άλλων στο συνδικαλιστικό κίνημα έβαζαν τρικλοποδιές σε κάθε βήμα στην οργάνωση της πάλης, αρνούνταν, όπως και σήμερα ενόψει της 28ης Φλεβάρη, να κάνουν απεργία, καλούσαν να «μην μπερδεύουμε ανόμοια πράγματα», έλεγαν ότι η «δικαίωση» βρίσκεται στο να γίνουν εκείνοι κυβερνητικοί χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη κ.ο.κ.
Το ΚΚΕ αξιοποίησε και κάθε άλλη χαραμάδα και δυνατότητα για να διερευνηθεί το έγκλημα, να αποδοθούν οι ευθύνες: Κατέθεσε το δικό του πόρισμα αποδίδοντας πολιτικές και ποινικές ευθύνες σε υπουργούς της κυβέρνησης και άλλα πολιτικά πρόσωπα, αναδεικνύοντας την κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που οδήγησε στο έγκλημα όταν τα πορίσματα των διαφόρων «θεσμολάγνων», όπως του ΠΑΣΟΚ και της Πλεύσης Ελευθερίας, ακόμα αναζητούνται... Με δική του απαίτηση έγινε η Εξεταστική Επιτροπή στη Βουλή, αναδείχτηκαν κρίσιμα στοιχεία για να μην κλείσει η υπόθεση, αποκαλύφθηκαν οι ευθύνες της κυβέρνησης και των υπόλοιπων, όταν όλοι οι άλλοι έλεγαν πως με την εξεταστική (αυτή που ο πρωθυπουργός λέει ότι «δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή της κυβέρνησης»...) «το ΚΚΕ δίνει χρόνο στη ΝΔ» (σας θυμίζει κάτι;), πως η έρευνα πρέπει απλά να αφορά μια σύμβαση, ότι «δεν θα πάμε και στον καιρό του Νώε» για να διερευνηθεί το έγκλημα...
Για όλους τους παραπάνω λόγους και διάφοροι, όπως το σκυλάκι του συστήματος και υπερασπίστρια των «Ωνάσειων», Κωνσταντοπούλου, «ζορίζονται», αναλαμβάνουν ρόλο και ξερνάνε χολή απέναντι στο ΚΚΕ, επειδή αποκαλύπτει και το πού βρίσκεται το πρόβλημα και το πού βρίσκεται η διέξοδος και την πραγματική συγκάλυψη που υπηρετούν όλοι τους με μοιρασμένους ρόλους, επιχειρώντας να επιστρέψουν την οργή και την αγανάκτηση πίσω στη «στρούγκα» του κεφαλαίου και της εξουσίας του.
Εχουν λόγο που ανησυχούν: Σήμερα, με τις «φουρτούνες» της καπιταλιστικής κρίσης, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των αδιεξόδων τους να βρίσκονται μπροστά, μεγαλώνει η ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι νέοι να δουν έξω από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος που στερεί παντού το οξυγόνο για τις ανάγκες του λαού. Να μεγαλώσουν τις ρωγμές και τις δυσκολίες τους, να «πάρουν ανάσα» με την πάλη τους ενάντια σε όλους αυτούς, στον δρόμο της ανατροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου