Συμβόλαια

 

 

Αν κάτι επιβεβαιώνει για άλλη μια χρονιά το πέρασμα των επικεφαλής της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων από τη ΔΕΘ, είναι η εξόφθαλμη στρατηγική σύγκλιση μεταξύ τους, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους εργαζόμενους για προσδοκίες και αναμονή.

Χαρακτηριστικά είναι τα περί «συμβολαίων» που επανέρχονται: Για ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» μίλησε ο Σ. Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο Αλ. Τσίπρας πιο πριν, ο οποίος θυμήθηκε το «νέο κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό συμβόλαιο» που έλεγε το 2013. Η συνέχεια γνωστή: Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση το 2015 και αποδείχθηκε συνεπέστατος στο «συμβόλαιο» που είχε υπογράψει με την αστική τάξη.

Ο δε Ν. Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει κι αυτός κάποιο «συμβόλαιο αλήθειας», θυμίζοντας τη «συμφωνία αλήθειας όλων των Ελλήνων» που υποσχόταν ο Κυρ. Μητσοτάκης όταν ήταν στην αντιπολίτευση το 2016, για «να πάμε την οικονομία και την κοινωνία μας μπροστά» όπως έλεγε τότε. Μέσα σε όλα, δεν λείπουν και κατηγορίες από τη ΝΔ ότι το ΠΑΣΟΚ τής κλέβει τα συνθήματα!

«Συμβόλαια» πάνε κι έρχονται, λοιπόν, με τα «ψιλά γράμματα» βέβαια να είναι «καρμπόν»: Όρκοι πίστης στη δημοσιονομική σταθερότητα και στις αντιλαϊκές Οδηγίες της ΕΕ, στοίχιση με τη στροφή στην πολεμική οικονομία και τα δεκάδες δισ. ευρώ για να υπηρετηθεί, στήριξη «με μια φωνή» της εμπλοκής στα ευρωΝΑΤΟικά πολεμικά σχέδια.

Όλα με κριτήριο τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, που προϋποθέτει τσακισμένα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, ρημαγμένο εισόδημα για τους βιοπαλαιστές, επίθεση στη ζωή και στις σπουδές της νέας γενιάς.

Αυτή η στοίχιση αποδεικνύεται και από τη «σκυταλοδρομία» που συνεχίζεται, με τη σημερινή κυβέρνηση να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, περνώντας ο ένας στον άλλο τα ματωμένα πλεονάσματα, την ένταση της ευελιξίας στην εργασία, την εμπορευματοποίηση σε Παιδεία και Υγεία, τις «στρατηγικές συνεργασίες» με ΗΠΑ, Ισραήλ κ.ά.

Και από την άλλη με την αλληλοϋποστήριξη εμβληματικών αναδιαρθρώσεων που προωθεί η ΝΔ, όπως καταγράφεται και σε σχετικές ψηφοφορίες στη Βουλή, ειδικά για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, τις πολεμικές δαπάνες, τον ενεργειακό σχεδιασμό, ή διεθνείς συμφωνίες για θέματα όπως η μετανάστευση κ.λπ.

Ετσι εξηγείται άλλωστε η δυσαρέσκεια που μεγαλώνει για την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και η απαξίωση των άλλων αστικών κομμάτων στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων του λαού και των εργαζομένων. Αυτά προσπαθούν να αντιστρέψουν με την καλλιέργεια προσδοκιών μέσα από την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ακουμπώντας και σε διεργασίες ή αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης.

Για όλες τις συστημικές δυνάμεις παραμένει «ένα το κρατούμενο» το πώς θα εξουδετερώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια, πώς θα εγκλωβίζονται ο όποιος προβληματισμός και η αναζήτηση σε μονοπάτια ανώδυνα για το σύστημα: Είτε με τη συζήτηση γύρω από το «παραγωγικό μοντέλο», είτε γύρω από την «αποκατάσταση» της σαπίλας και του λεγόμενου «κράτους δικαίου», είτε με διλήμματα ανάμεσα στον «ολοκληρωτικό» και στον «δημοκρατικό καπιταλισμό» τα οποία επιστρατεύουν γνωστοί «σωτήρες» από τα παλιά.

Οι «συμβολαιογράφοι» του κεφαλαίου, λοιπόν, διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά του και να βγάλει τη βρώμικη δουλειά. Γι' αυτό ο λαός μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν έχει κανένα λόγο να ακουμπήσει τις ελπίδες του στα «συμβόλαιά» τους.

Αντίθετα, η διέξοδος βρίσκεται στην ένταση της δράσης του λαϊκού παράγοντα, που τον καθιστά και τον πραγματικό αντίπαλο τόσο της κυβέρνησης όσο και του συστήματος που τον τσακίζει: Με τη δράση μέσα από τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, βελτιώνοντας τον συσχετισμό. Με την οργάνωση των επόμενων μεγάλων αγωνιστικών σταθμών, όπως η απεργία την 1η Οκτώβρη, που θα στριμώξει κυβέρνηση και εργοδοσία. Με τη μάχη για να πάψει κάθε εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό. Με τον αγώνα για τα δικαιώματα λαού και νεολαίας σε δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία κ.ο.κ.

Μόνη ελπίδα είναι μέσα από την ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής να αναπτύσσεται και ένα μεγάλο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα, με πάλη σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, μέχρι την οριστική ανατροπή του συστήματος. Σε αυτήν την κατεύθυνση καταθέτει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ, δείχνοντας ότι αυτός είναι και ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να κατακτήσει ο λαός τη ζωή που του αξίζει.

 

902gr