Το μεγάλο ενδιαφέρον των επισκεπτών του Φεστιβάλ συγκέντρωσε, όπως αναμενόταν, η συζήτηση στη Διεθνούπολη με θέμα «Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση των κομμουνιστών», όπου ο κόσμος κύκλωσε κυριολεκτικά τον χώρο για να παρακολουθήσει.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Ελισαίος Βαγενάς, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συνέχεια διαβάστηκε η τοποθέτηση της Νεολαιίστικης Πτέρυγας της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας και εκ μέρους της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας Ρωσίας (μπολσεβίκοι) μίλησε ο Ιβάν Ζαρόκοφ.
Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στα προσχήματα και τις πραγματικές αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, καλώντας τον ελληνικό και τους άλλους λαούς να απορρίψουν τόσο τη ΝΑΤΟική πλευρά όσο και τη ρωσική. Ανέδειξε τον μακρόχρονο γεωπολιτικό και οικονομικό ανταγωνισμό ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία για τον πλούτο της, τους ενεργειακούς δρόμους και τη στρατηγική της θέση.
Μεγάλο θύμα αυτού του ανταγωνισμού είναι οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας που «έζησαν ειρηνικά και μεγαλούργησαν από κοινού στα πλαίσια της ΕΣΣΔ και βρέθηκαν σήμερα να αλληλοσφάζονται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων». Αλλά και οι υπόλοιποι λαοί που βιώνουν τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου, της καπιταλιστικής κρίσης και του ανταγωνισμού μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων.
Παράλληλα στην εκδήλωση, με αφορμή το πλήθος ερωτημάτων και προβληματισμών που απασχολούν πολλούς νέους και νέες, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, ο Φρίξος Μπρούζγος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, παρουσίασε τη νέα έκδοση της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή», εγκαινιάζοντας τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Αλήθειες και Ψέματα» για τον καπιταλισμό, που εστιάζει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Παραθέτουμε την ομιλία του Ελ. Βαγενά:
«Εδώ και 6 μήνες διεξάγεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και το Κόμμα μας, όπως έκανε και σε άλλες περιπτώσεις, στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Συρία, έχει αναδείξει τις αιτίες του. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις οι ιμπεριαλιστές διεξήγαγαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους "καμουφλάροντας" τους πραγματικούς σκοπούς τους με διάφορα προσχήματα: Πότε ήταν τα όπλα μαζικής καταστροφής, πότε η υπεράσπιση των μειονοτήτων, πότε ο "πόλεμος με την τρομοκρατία" κι άλλοτε πάλι "η αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας".
Όμως, όπως και στον πόλεμο που εκτυλίσσεται τώρα στην Ουκρανία, όπου αξιοποιούνται διάφορα προσχήματα, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι διεξάγονται για το μοίρασμα του ορυκτού πλούτου, της Ενέργειας, των αγωγών και των δικτύων μεταφοράς εμπορευμάτων, γεωπολιτικών στηριγμάτων, των μεριδίων των αγορών, των εδαφών και του εργατικού δυναμικού.
Να, γιατί πρέπει ο λαός μας και οι άλλοι λαοί να απορρίψουν τα προσχήματα τόσο της ΝΑΤΟικής πλευράς, πως δήθεν ο πόλεμος διεξάγεται για την "ελευθερία" και το δικαίωμα "αυτοδιάθεσης" του λαού της Ουκρανίας στην επιλογή συμμάχων, όσο και της άλλης ιμπεριαλιστικής πλευράς, που κρύβει τις στοχεύσεις των δικών της μονοπωλίων, επικαλούμενη τη λεγόμενη αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας και την "αυτοδιάθεση" των ρωσόφωνων πληθυσμών της.
Γιατί μόνο όσοι επενδύουν στην παραπληροφόρηση ή φορούν παρωπίδες δεν βλέπουν πως εδώ και χρόνια, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ μεθοδεύουν και προωθούν την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, επεμβαίνοντας, μεταφέροντας ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και εγκαθιστώντας βάσεις του θανάτου, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.
Οι διακηρύξεις ότι το ΝΑΤΟ μόλις σταματήσει η ύπαρξη του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα διαλυθεί γρήγορα ξεχάστηκαν και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά διευρύνθηκε "καταπίνοντας" νέες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Νέες στρατιωτικές βάσεις και δυνάμεις προωθήθηκαν προς τα σύνορα της Ρωσίας. Στρατιωτικές ασκήσεις και γυμνάσια στη Βόρεια Θάλασσα, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική "ζωγράφισαν" το ΝΑΤΟικό μέτωπο απέναντι στη Ρωσία.
Από τη μεριά της η αστική τάξη της Ρωσίας, μόλις ισχυροποίησε την εξουσία της, εγκατέλειψε τις επιλογές ενσωμάτωσής της στο ευρωατλαντικό μπλοκ και προχώρησε τα δικά της εκμεταλλευτικά σχέδια σε βάρος των λαών, όπως ήταν η συγκρότηση άλλων καπιταλιστικών ενώσεων στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ, όπου η ίδια παίζει τον ρόλο της "ατμομηχανής" (Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας), ενώ παράλληλα διαμορφώνει μια στρατηγική συμμαχία με την καπιταλιστική Κίνα, τόσο σε διμερές επίπεδο, όσο και σε επίπεδο νέων πολυμερών οργανώσεων, όπως είναι ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης και οι BRICS.
Έτσι, η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν απλώς η τυπική έναρξη ενός πολέμου που προετοιμάστηκε από το εύφλεκτο υλικό που συσσωρεύτηκε σε βάθος χρόνου.
Ο λαός της Ουκρανίας πληρώνει τους ανταγωνισμούς ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στους οποίους η αστική τάξη της χώρας τους λαμβάνει ενεργά μέρος μετά την υπερίσχυση εκείνου του τμήματός της που είναι προσανατολισμένο στον ευρωατλαντισμό.
Η σύγκρουση, που διεξάγονταν σε πολλά επίπεδα και γεωγραφικές σφαίρες, πήρε την πιο "καυτή" μορφή της στην Ουκρανία, τη 2η μεγαλύτερη Σοβιετική Δημοκρατία, που ήταν και είναι ιδιαίτερα σημαντική για τα κάθε λογής σύγχρονα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μια χώρα με σημαντικά και εύφορα εδάφη, πρώτες ύλες, εργατική δύναμη, με ισχυρές βιομηχανικές βάσεις και εξορυκτική βιομηχανία (εξορύσσει σίδηρο, μαγγάνιο, γραφίτη, τιτάνιο, ουράνιο, άνθρακα κ.ο.κ.). Εκεί όπου υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων αγωγών μεταφοράς του ρωσικού φυσικού αερίου προς τις χώρες της Ευρώπης. Η Ουκρανία παίζει σημαντικό ρόλο τόσο στα σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης της Ρωσίας, όσο και στα σχέδια των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που το 2014 απροκάλυπτα επενέβησαν στην Ουκρανία στηρίζοντας το φιλοδυτικό τμήμα της αστικής τάξης, αξιοποιώντας για τους σκοπούς τους ακόμη και φασιστικές ομάδες.
Πότε, όμως, άρχισε να συσσωρεύεται η εύφλεκτη ύλη της σύγκρουσης; Αυτό έγινε πριν 30 χρόνια με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την ανατροπή του σοσιαλισμού, όταν η γη, οι πρώτες ύλες, η βιομηχανική βάση, η εργατική δύναμη έγινε και πάλι εμπόρευμα. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ουκρανία είναι ένας ακόμη κρίκος στην αιματηρή αλυσίδα των πολέμων και των ανταγωνισμών που έφερε η καπιταλιστική παλινόρθωση στους λαούς της ΕΣΣΔ. Έτσι, οι λαοί των δύο χωρών, της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που έζησαν ειρηνικά και μεγαλούργησαν από κοινού στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ, βρέθηκαν σήμερα να αλληλοσφάζονται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Το Κόμμα μας ανέδειξε αυτά τα ζητήματα και ταυτόχρονα καυτηρίασε τόσο τον αντικομμουνισμό, που προωθεί το αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία, όσο και το αστικό καθεστώς της Ρωσίας, που επιτίθεται στον ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, τον Λένιν, προσπαθώντας να του φορτώσει την ευθύνη για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ακόμη και για τον σημερινό πόλεμο.
Σύντροφοι και φίλοι,
Πιστεύουμε ακράδαντα πως οι λαοί δεν μπορεί να είναι θεατές μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, στις οποίες η καταδικαστέα ρωσική στρατιωτική εισβολή, όπως είπαμε, είναι μόνο ένα επεισόδιο της σύγκρουσης, που μπορεί να πάρει και ακόμη πιο τραγική πορεία, μιας και βλέπουμε τις δύο πλευρές από τη μια να "ξεσκονίζουν" το "ρόπαλο" των πυρηνικών όπλων και από την άλλη να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις σε εδάφη όπου υπάρχουν πυρηνικές εγκαταστάσεις, που αν χτυπηθούν, θα προκαλέσουν εκτεταμένη καταστροφή.
Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες την κλιμάκωση της σύγκρουσης, που εκτείνεται στα πεδία των μαχών σε μήκος 1.300 χιλιομέτρων. Όλους τους τελευταίους μήνες το ΝΑΤΟ εξόπλισε με κάθε είδους όπλα το αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι. ΝΑΤΟικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι και μισθοφόροι ανάλαβαν δράση στα εδάφη της Ουκρανίας.
Σε ανάλογες κινήσεις αξιοποίησης μισθοφορικών ιδιωτικών στρατών, παραστρατιωτικών εθνικιστικών και αντιδραστικών ομάδων προχώρησε και η ρωσική πλευρά, ενώ με το χθεσινό διάγγελμα Πούτιν δίνεται "πράσινο φως" στην προσάρτηση στη Ρωσία του 20% των εδαφών της Ουκρανίας, όπως και στη νομιμοποίηση των παραστρατιωτικών τμημάτων και επιστρατεύονται 300 χιλιάδες έφεδροι, χωρίς να παραλείπεται και η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων.
Επιπλέον, εκτός από τους λαούς που ήδη πληρώνουν με το αίμα τους τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και πολλοί άλλοι λαοί βιώνουν τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου, με την αύξηση της ακρίβειας, ιδιαίτερα στα καύσιμα, αλλά και στα αγροτικά εφόδια, στα τρόφιμα κ.ο.κ. Βεβαίως, η αιτία αυτής της κατάστασης δεν βρίσκεται μόνον στον πόλεμο, αλλά αυτός ενίσχυσε αυτήν την τάση που είχε εκδηλωθεί και πριν από αυτόν εξαιτίας της λεγόμενης πράσινης μετάβασης, των κρατικών πακέτων στήριξης, που διοχετεύθηκαν κατά την πρόσφατη καπιταλιστική κρίση για την στήριξη των μονοπωλίων, της διατήρησης της βαριάς φορολογίας σε είδη κατανάλωσης όπως στα τρόφιμα, στα καύσιμα κ.ά. για να μπορούν να τροφοδοτηθούν με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις τα μονοπώλια, καθώς και οι υπέρογκες πολεμικές δαπάνες για τις ανάγκες των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Όλα αυτά αυξάνουν τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Σ’ αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ πρωτοστάτησε ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ανέδειξε τις ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ, καθώς και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, που διαχρονικά έχουν μετατρέψει τη χώρα σε "ορμητήριο" των πολεμικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
Απαίτησε να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου!
Να επιστρέψουν στη χώρα τα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων!
Να σταματήσει η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και οργανώσεις!
Μπορούμε σήμερα με υπερηφάνεια να πούμε πως οι κομμουνιστές της Ελλάδας μέσα σε έξι μήνες έχουν αναπτύξει μια πολύμορφη και πλούσια διαφωτιστική δράση για τις αιτίες του πολέμου, που συνδυάστηκε με την πολιτική δράση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας σ’ αυτόν.
Η δράση του Κόμματός μας βγήκε και εκτός των συνόρων. Αντιπροσωπείες του Κόμματός μας συμμετείχαν στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις του ΚΚ Τουρκίας σε διάφορες τουρκικές πόλεις, όπως και στη διαδήλωση ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη.
Το ΚΚΕ, μαζί με το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, το ΚΚ Μεξικού, το ΚΚ Τουρκίας, πήρε την πρωτοβουλία για την έκδοση Κοινής Ανακοίνωσης των ΚΚ, στην οποία καταγράφεται ο χαρακτήρας του πολέμου και τονίζεται η ανάγκη η λαοί να μην επιλέξουν ιμπεριαλιστή, να δυναμώσουν την αυτοτελή πάλη τους για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον σοσιαλισμό που παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ.
Την ανακοίνωση έχουν υπογράψει 43 ΚΚ και 30 ΚΝ απ’ όλον τον κόσμο και είναι μέχρι σήμερα η μόνη σημαντική κοινή τοποθέτηση ΚΚ για τον πόλεμο που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία.
Στην Κοινή Ανακοίνωση απορρίπτονται τα διάφορα προσχήματα, όπως της "υπεράσπισης της δημοκρατίας", της "αυτοάμυνας" και του δικαιώματος "επιλογής συμμαχιών", της τήρησης των αρχών του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ ή υποτίθεται της πάλης με τον "φασισμό", που εσκεμμένα αποκόβεται από το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά και τον αξιοποιεί.
Ταυτόχρονα το Κόμμα μας με κάθε τρόπο στηρίζει τη δράση των Συνδικάτων, την προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε αγωνιστική και ταξική κατεύθυνση, παλεύοντας για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, πάνω από το ύψος του πληθωρισμού, κατάργηση των φόρων σε ρεύμα και φυσικό αέριο, στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Επίσης, μείωση τιμών και πλαφόν στα βασικά είδη, στην Ενέργεια, στα καύσιμα, διαγραφή των χρεών. Για να μη μείνει κανένα λαϊκό σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και τρόφιμα.
Σε αυτές τις συνθήκες έχει σημασία η στάση των κομμουνιστών, αλλά και όλων των ανθρώπων που συστρατεύονται μαζί μας, ώστε να ενημερώσουμε συστηματικά τον λαό, να συμβάλουμε στην οργάνωσή του, ώστε να μπούνε νέες λαϊκές δυνάμεις στη δράση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της εμπλοκής, γενικότερα κατά του συστήματος που γεννά φτώχεια, κρίσεις και πολέμους.
Αυτός είναι ο δρόμος που φωτίζει την πραγματική φιλολαϊκή προοπτική, για να μπορούν οι λαοί να ζήσουν με ειρήνη, ασφάλεια, αδερφοσύνη, να διαμορφώσουν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, όπως έζησαν για δεκαετίες οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας, όταν οι ίδιοι βρίσκονταν στο τιμόνι της εξουσίας, είχαν στα χέρια τους τον πλούτο που παρήγαγαν, οικοδομούσαν μια καινούργια σοσιαλιστική κοινωνία».
Παραθέτουμε την τοποθέτηση της Νεολαιίστικης Πτέρυγας της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας:
Παρά τις αντιφάσεις που συνόδευσαν την εξέλιξη της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ, με την πτώση του προπυργίου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος κατέρρευσε μαζί και το προπύργιο της άμυνας τους παγκόσμιου προλεταριάτου.
Στα ερείπια της Σοβιετικής Ένωσης, γίναμε μάρτυρες ασύλληπτων διαδικασιών ληστείας, εξαθλίωσης, ανάπτυξης του εθνικισμού και του σοβινισμού, ένοπλων εθνοτικών συγκρούσεων, που οδήγησαν σε χιλιάδες θύματα ανάμεσα σε λαούς που προηγουμένως ζούσαν αδελφωμένα.
Αυτές οι διαδικασίες, στις οποίες τα οικονομικά συμφέροντα και οι εσωτερικές και εξωτερικές επιρροές είναι συνυφασμένα με τόσο σύνθετο τρόπο, απαιτούν ανάλυση με διείσδυση στην ουσία, δεδομένου ότι στην επιφάνεια – στον τομέα της συγκεκριμένης πολιτικής δράσης – εμφανίζονται συχνά στη μετασχηματισμένη τους μορφή. Αυτό είναι ακόμα πιο αναγκαίο σήμερα, που ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι πόλεμοι στην Εποχή του Ιμπεριαλισμού:
Ο μόνος ορισμός του ιμπεριαλισμού στον οποίο θα μείνουμε είναι αυτός του Λένιν. Λέει: «Ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού...[στο οποίο υφίσταται]...το πέρασμα από την αποικιακή πολιτική που επεκτείνεται ανεμπόδιστα πάνω σε περιοχές που δεν τις έχει αρπάξει καμία καπιταλιστική δύναμη, στην αποικιακή πολιτική της μονοπωλιακής κατοχής των εδαφών της γης, που έχει ολότελα μοιραστεί.»
Δηλαδή, ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο του καπιταλισμού, δεν είναι ένας νέος σχηματισμός, και ως όρος, υποδηλώνει μόνο μια αλλαγή στα χαρακτηριστικά του υπάρχοντος καπιταλισμού της εποχής μας. Ο καπιταλισμός είναι ένας τέτοιος σχηματισμός που, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του, για πρώτη φορά στην ιστορία, καλύπτει ολόκληρο τον κόσμο. Και στο στάδιο του ιμπεριαλισμού εμφανίζεται ως η γενική τάση της ανάπτυξης ολόκληρης της αστικής κοινωνίας.
Όταν εμφανίζονται πολυεθνικοί όμιλοι κεφαλαίου, που τεχνητά δημιουργούν στρατιωτικές, οικολογικές, επιδημικές καταστροφές ως απάντηση στο γεγονός ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που προκύπτει φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για την πάλη οποιουδήποτε συγκεκριμένου έθνους – κράτους. Και αυτό το σημείο μας παραπέμπει στο δεύτερο θέμα, που συζητιέται τώρα όλο και περισσότερο.
Πάμε στην έννοια του λεγόμενου «πολέμου δι’ αντιπροσώπων». Η σημασία του αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα μιας ανάλυσης τάσεων της Google: Τους τελευταίους μήνες, ο αριθμός των ερωτημάτων σχετικά με αυτό το θέμα στη Ρωσία και την Ουκρανία έχει αυξηθεί κατά 250%. Σύμφωνα με τον γενικά αποδεκτό ορισμό, ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων είναι μια διεθνής σύγκρουση μεταξύ δύο χωρών που προσπαθούν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους μέσω στρατιωτικών ενεργειών που λαμβάνουν χώρα στο έδαφος και τους πόρους μιας τρίτης χώρας, υπό την κάλυψη της επίλυσης μιας εσωτερικής σύγκρουσης στην εν λόγω τρίτη χώρα.
Σήμερα, περισσότερο από 6 μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, βλέπουμε ήδη εκείνους που έλαβαν και συνεχίζουν να λαμβάνουν τα μερίσματά τους από τη στρατιωτική δράση. Αυτοί, φυσικά, δεν είναι οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας και, ως επί το πλείστον, ούτε καν οι κυβερνήσεις τους. Οι ΗΠΑ, όμως, έχουν ενισχύσει σημαντικά τη θέση τους στη διεθνή αγορά πώλησης και προμήθειας ενέργειας και υπονομεύουν την αγορά καυσίμων της ΕΕ. Με τη σειρά της, η Κίνα αυξάνει την προμήθεια πρώτων υλών από τη Ρωσία σε μειωμένη τιμή.
Για τα αντιφασιστικά συνθήματα σε μια πραγματικότητα υπέρ του φασισμού:
Ο πραγματικός ανταγωνιστής της Γερμανίας του Χίτλερ ήταν η ΕΣΣΔ ακριβώς επειδή ήταν ένα σοσιαλιστικό και επομένως ένα προλεταριακό κράτος. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας ταξικός πόλεμος, παρά το γεγονός ότι χιλιάδες εργάτες έχασαν τη ζωή τους από την πλευρά του ναζιστικού συνασπισμού, καθώς και το γεγονός ότι οι συμμαχικές δυνάμεις εκπροσωπούνταν από αστικά κράτη.
Όπως προαναφέρθηκε, για να προσδιοριστεί η φύση του πολέμου την εποχή του ιμπεριαλισμού δεν έχει σημασία αν αυτός ο συγκεκριμένος πόλεμος διεξάγεται από ιμπεριαλιστικές χώρες – είναι ιμπεριαλιστικός σε κάθε περίπτωση. Εγείρεται όμως ένα άλλο ερώτημα – μπορεί ένας αστικός πόλεμος να είναι αντιφασιστικός;
Ο φασισμός είναι ένα εργαλείο της δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, διαφέρει από τη δημοκρατία μόνο στο γεγονός ότι η δικτατορία υπό το φασισμό έχει έναν ανοικτά τρομοκρατικό χαρακτήρα. Η αστική δικτατορία με τη μορφή της δημοκρατίας αντικαθίσταται από μια τρομοκρατική δικτατορία όταν διακυβεύεται ο ζωτικός χώρος του ενός ή του άλλου χρηματιστικού μονοπωλίου. Υπό αυτή την έννοια, ο αντιφασισμός των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν αντιφασισμός στην ουσία του, επειδή στόχος δεν ήταν η ήττα του φασισμού ως φαινομένου, αλλά η ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας ως καθεστώς ενός ιμπεριαλιστικού κράτους (βλ. ενός ανταγωνιστή). Επομένως, όταν τα γραπτά διάφορων κομμουνιστικών οργανώσεων προσφέρονται να στηρίξουν τη ρωσική αστική κυβέρνηση στην πάλη της ενάντια στο φασισμό, βλέπουμε ένα σύνθημα για τη στήριξη της ρωσικής αστικής κυβέρνησης στο πνεύμα του 1914, αλλά σε καμία περίπτωση ένα Σοβιετικό σύνθημα ενάντια στο φασισμό του 1941.
Ο χαρακτηρισμός αυτού του πολέμου από Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα:
Δυστυχώς, ακόμα δεν υπάρχει ενότητα στο κομμουνιστικό κίνημα στην εκτίμηση του για τον πόλεμο. Δε θα επικεντρωθούμε στις θέσεις με τις οποίες συμφωνούμε (οι οποίες διακηρύσσονται στην Κοινή Ανακοίνωση με τίτλο «Όχι στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία», που υπογράφεται από κομμουνιστικά κόμματα και κομμουνιστικές νεολαίες στο solidnet).
Το πρόβλημα είναι ότι πολλά κόμματα τείνουν να στηρίζουν τη μία ή την άλλη συγκρουόμενη πλευρά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παρόλο που χρειάζεται πάλη ενάντια στον καπιταλισμό ως τέτοιον. Εκφράζονται αιχμηρά αντίθετες απόψεις: από την πλήρη κατηγορία της ρωσικής πολιτικής της εισβολής και την υποστήριξη της Ουκρανίας έως την πλήρη δικαιολόγηση της στρατιωτικής εισβολής με το πρόσχημα της αποναζιστικοποίησης και τη θεώρηση του πολέμου ως μια δίκαιη, προληπτική ειδική επιχείρηση.
Προβλέπουμε ότι στα βιβλία ιστορίας αυτός ο πόλεμος θα ονομαστεί «Μάταιος Πόλεμος».
Είναι Μάταιος διότι ο εισβολέας δεν θα επιτύχει τους διακηρυγμένους στόχους, παρά μόνο θα επιτείνει το επίπεδο του εθνικισμού και του μιλιταρισμού στην Ουκρανία. Επειδή το ρωσικό κεφάλαιο δεν θα επωφεληθεί από την κατάληψη εδαφών. Το αναμενόμενο κόστος δεν θα αναπληρωθεί από τα κέρδη. Το εμπάργκο θα αναγκάσει τις ρωσικές ελίτ να χρεοκοπήσουν τις ήδη λιγοστές νησίδες βιομηχανίας.
Μάταιος, γιατί η νόμιμη και ακόμα και δικαιολογημένη από τον αστικό πατριωτισμό φύση της αντίστασης από τον ουκρανικό στρατό και τους πολίτες, είναι τελικά ανώφελη. Αργά ή γρήγορα, θα υπογραφεί μια συνθήκη, τα σημεία της οποίας θα μπορούσαν να εφαρμοστούν ήδη από τις 24 Φλεβάρη.
Οι Κομμουνιστές πρέπει να αποφύγουν να προσπαθήσουν να βρουν έναν «καλό ιμπεριαλιστή» στη μορφή του ΝΑΤΟ και ένα «θύμα της επιθετικότητας» στη μορφή της Ουκρανίας. Η βοήθεια του δυτικού ιμπεριαλισμού μετατοπίζεται όλο και περισσότερο από την ανθρωπιστική σφαίρα στην άμεση παράδοση εξοπλισμών. Αυτά τα μέτρα των αστικών κυβερνήσεων πρέπει να σαμποταριστούν από τους εργαζόμενους, καθώς δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της σύγκρουσης, παρά μια προσπάθεια να την ηρεμήσουν ή να τη σταματήσουν.
Ανθρωπιστική καταστροφή και υποτιθέμενες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία:
Τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν από την Αποστολή Παρακολούθησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τον Ιούλιο του 2022 δείχνουν έναν επιβεβαιωμένο αριθμό 5.100 νεκρών αμάχων, εκ των οποίων 346 ήταν παιδιά.
Μέχρι στιγμής, περισσότεροι από 6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν φύγει από την Ουκρανία, πάνω από 8 εκατομμύρια έχουν αλλάξει τον τόπο κατοικίας του εντός της χώρας, και πάνω από 5 εκατομμύρια παραμένουν στα κατεχόμενα εδάφη. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν 20 εκατομμύρια άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων 5 εκατομμυρίων παιδιών) έχουν χάσει τα σπίτια τους. Σύμφωνα με ανεπίσημες εκτιμήσεις, 40 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν στην Ουκρανία στις αρχές του 2022. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον ένας στους δύο κατοίκους της Ουκρανίας έχει πρόβλημα με τη στέγαση.
Σε πολλές. Περιοχές υπάρχουν σημαντικά προβλήματα με το νερό, το φαγητό, το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλες προμήθειες.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ από τα τέλη Απριλίου, ένας στους τρεις Ουκρανούς με χρόνιες ασθένειες δεν είχε πρόσβαση σε φάρμακα και ιατρική περίθαλψη. Δεν είναι μόνο οι χρονίως πάσχοντες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αλλά οι περισσότεροι πολίτες. Ο πόλεμος συνεχίζει να αποτελειώνει ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που έχει ήδη μπει σε δεύτερη μοίρα μετά την ιατρική μεταρρύθμιση της πρώτης γραμμής και την πανδημία του κορονοϊού.
Αυτή τη στιγμή, η Οικονομική Σχολή του Κιέβου εκτιμά τις άμεσες απώλειες από τον πόλεμο σε 108 δισεκατομμύρια δολάρια. Στις αρχές Ιουλίου, το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ουκρανίας ήταν σχεδόν 5 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επείγοντα καθήκοντα των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία:
Διακηρύσσουμε:
1. Εργάτες της Ρωσίας, της Ουκρανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλου του κόσμου, ενωθείτε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στις κυβερνήσεις σας!
2. Εργάτες της Ρωσίας, της Ουκρανίας, όλου του κόσμου, αποτρέψτε την παραγωγή και την προμήθεια όπλων!
3. Ελάτε να διαδηλώσουμε ενάντια στον πόλεμο με το σύνθημα της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης!
Απαιτούμε:
1. Άμεση παύση των εχθροπραξιών και συνέχιση των ανοικτών διαπραγματεύσεων για την επίλυση της σύγκρουσης υπό τον έλεγχο των εκπροσώπων των εργαζομένων: συνδικαλιστικών οργανώσεων, επιτροπών ειρήνης, κοινωνιών φιλίας ανάμεσα στις χώρες κ.λπ.
2. Τη σύσταση μιας διεθνούς επιτροπής από αντιπροσώπους των εργαζομένων και των συνδικάτων για τη διερεύνηση των εγκλημάτων πολέμου και τον καθορισμό των ποινών για τους υποκινητές, τους προαγωγούς και τους δράστες αυτού του άδικου, μάταιου πολέμου!
Αποσπάσματα από την ομιλία του Ιβάν Ζαρόκοφ, Α’ Γραμματέα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας Ρωσίας (μπολσεβίκοι):
Η έννοια του ιμπεριαλισμού ως το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού καθιερώθηκε από τον Λένιν, το 1917. Έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια από τότε, πολλά έχουν αλλάξει, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ. Ήρθε η ώρα να βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τη θεωρία του Λένιν;
Όχι, δεν το νομίζουμε. Η ενδελεχής ανάλυση των οικονομικών σχέσεων του σύγχρονου κόσμου δείχνει ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με τα κύρια χαρακτηριστικά που εντόπισε ο Λένιν. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς, καθώς ο ιμπεριαλισμός είναι το τελικό, έσχατο και οδυνηρό στάδιο του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.
(...) Ουσιαστικά, βλέπουμε ότι ο ιμπεριαλισμός, ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πόλεμο, χωρίς τους ληστρικούς πολέμους για τη διαίρεση του κόσμου, την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής. Ο πόλεμος αποτελεί μορφή ύπαρξης του ιμπεριαλισμού, την άλλη πλευρά της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός εν μέσω μιας ειρηνικής ζωής, αλλά αντίθετα, οι περίοδοι ειρήνης αποτελούν προσωρινές ανάπαυλες στην πορεία του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Δεν πρέπει να θεωρούμε τον έναν ή τον άλλον πόλεμο ως ανεξάρτητους, δηλαδή σαν ατομική υπόθεση δύο χωρών που μάχονται η μία ενάντια στην άλλη ή ενάντια σε παράνομους ένοπλους σχηματισμούς. Κάθε πόλεμος, κάθε εχθροπραξία, την σημερινή εποχή, αποτελεί επεισόδιο σε μια γενικευμένη διαπάλη που διεξάγουν οι μεγάλοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους υπηρέτες: μιας οικονομικής, διπλωματικής, πολιτικής, ιδεολογικής και, τελικά, στρατιωτικής, εχθρικής διαπάλης. Μιας σύγκρουσης για πρώτες ύλες και την αγορά εργασίας, για νέες αγορές, για τον έλεγχο της ιδιοκτησίας και των σφαιρών επιρροής
Υπό αυτήν την έννοια η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τον Φλεβάρη αυτού του έτους, δεν αποτελεί έκπληξη. Ωστόσο, το γεγονός αυτό εκλαμβάνεται διαφορετικά στη Ρωσία: η κοινωνία είναι διχασμένη και, κυρίως έχουν επηρεαστεί τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που χαρακτηρίζονται ως κομμουνιστικά. Στην πραγματικότητα, ο συνεχιζόμενος ρώσο-ουκρανικός πόλεμος αποτελεί απλά ένα ακόμα επεισόδιο στην παγκόσμια διαπάλη των μονοπωλίων και των διακρατικών εταιριών, μεταξύ του συμβατικά δυτικού και του συμβατικά ρωσικού κεφαλαίου, με σκληρό ανταγωνισμό ενάντια στο συμβατικά κινεζικό. Αυτή η αντιπαράθεση ωρίμαζε αναπόφευκτα από τη δεκαετία του 2000, όταν οι Ρώσοι ολιγάρχες είχαν καταλάβει τον τεράστιο πλούτο της πρώην ΕΣΣΔ συσσωρεύοντας δύναμη και περιουσία. Παράλληλα με την περιουσία τους, μεγάλωνε και η όρεξή τους: ρωσικές εταιρίες πρώτων υλών και ενέργειας άρχισαν να εγκαθίστανται σε νέες αγορές στο εξωτερικό – στον μετασοβιετικό χώρο, την Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική. Επέκτειναν την παρουσία τους και στις παλιές αγορές της Ευρώπης. Εκεί, αντιμετώπισαν αναπόφευκτα τα συμφέροντα διακρατικών εταιριών, που αποτελούνταν κυρίως από το «δυτικό» (αμερικανικό, ευρωπαϊκό, ιαπωνικό) κεφάλαιο. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων οδήγησαν στην ενίσχυση του «πατριωτικού» πνεύματος στους ρωσικούς επίσημους κύκλους. Οι ίδιοι άνθρωποι που λεηλάτησαν την χώρα τους την δεκαετία του 1990, άρχισαν να μιλάνε για την «ξεχωριστή ιστορική πορεία της Ρωσίας» και την «προδοτική δύση», για «την ανάγκη να ενωθούμε απέναντι στην εξωτερική απειλή». Υπήρχαν και υπάρχουν ενδείξεις φασιστικής τάσης τόσο στη ρητορική όσο και στη δράση της κυβέρνησης, το πολιτικό καθεστώς γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτικό στην αντίθετη άποψη, η δύναμη της επιβολής του νόμου ενισχύεται.
Η Ουκρανία έγινε ένα από τα κεντρικά πεδία συγκρούσεων, όπου το ρωσικό κεφάλαιο ήρθε αντιμέτωπο με το «δυτικό». Δεν επρόκειτο μόνο για τον έλεγχο των ουκρανικών αγορών, αλλά και για τη δυνατότητα διαμετακομιστικού εμπορίου με την Ευρώπη. Οι Ουκρανοί ολιγάρχες και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί σύρθηκαν γύρω από τον δυνατότερο παίκτη για την επιδίωξη των ιδιοτελών τους συμφερόντων. Η ρωσική αστική τάξη, νέα, αλλά παρόλα αυτά επιθετική, καθώς συνειδητοποιούσε την ήττα της, άρχισε να αναζητά εναλλακτικές λύσεις για την επίλυση του «ουκρανικού ζητήματος». Την ίδια στιγμή, η «Δύση», καθώς ενίσχυε τις θέσεις της, προώθησε τους «δικούς της ανθρώπους» στην εξουσία στην Ουκρανία, έφερε τις βάσεις του ΝΑΤΟ πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα. Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι. Αργά ή γρήγορα, η ανοιχτή στρατιωτική σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, κι έτσι κι έγινε.
Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, που ξεκίνησε στις 24 Φλεβάρη, διεξάγεται από τον ίδιο τον ρωσικό και τον ουκρανικό λαό για τα συμφέρονται του ρωσικού, του ουκρανικού και του «δυτικού» κεφαλαίου. Είναι μέρος μιας μεγαλύτερης αντιπαράθεσης μεταξύ του ρωσικού και του «δυτικού» κεφαλαίου, ένα ακόμα επεισόδιο στη γενικότερη παγκόσμια διαπάλη μεταξύ των διεθνών μονοπωλίων και των διακρατικών εταιριών, μια διαπάλη που διεξάγεται από όλους ενάντια σε όλους. Είναι ένας άνευ όρων ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η διαμαρτυρία ενάντια σε αυτόν τον πόλεμο,η οποία δεν συνδέεται με την πάλη ενάντια στο γενικότερο πλαίσιο, δεν έχει κανένα νόημα: πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις παγκόσμιες αιτίες που τον γεννούν. Να σπάσουμε την αλυσίδα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης, να αποσπάσουμε την εξουσία από τα χέρια της αστικής τάξης και να τη δώσουμε εξολοκλήρου στο προλεταριάτο, να καταστρέψουμε την ατομική ιδιοκτησία ως βάση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να εξαλείψουμε την αιτία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μόνο μέσω της καταστροφής των τάξεων παγκοσμίως, θα μπορέσουν να επικρατήσουν εντός και μεταξύ των χωρών η αιώνια ειρήνη, η ευημερία και η ελεύθερη εργασία.
Παρέμβαση από τον Φρίξο Μπρούζγο στη συζήτηση:
Η ΚΝΕ, με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, έχει πρωτοστατήσει πλάι στο ΚΚΕ για την ανάδειξη των αιτιών του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στις κινητοποιήσεις ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η αλήθεια είναι πως από την έναρξη του πολέμου δεκάδες χιλιάδες νέοι σε όλη την ελλάδα που ήρθαν σε επαφή με τη ΚΝΕ μας έφεραν αντιμέτωπους με πάμπολλα ερωτήματα για τη θέση και τη στάση του ΚΚΕ, τα αίτια του πολέμου, την εξέλιξή του, τον ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την στάση των αστικών πολιτικών κομμάτων. Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτόν το πλήθος εξελίξεων που ακολούθησαν τον πόλεμο στην Ουκρανία, κάναμε σοβαρή προσπάθεια να αναδείξουμε τη μοναδική διέξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πρόταση του ΚΚΕ, τον Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό. Σίγουρα όλη αυτή η προσπάθεια, που συνεχίζεται, δεν είναι καθόλου εύκολη. Τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ έρχονται σε επαφή εκ των πραγμάτων με γεγονότα άγνωστα μέχρι πρότινος, με την ιστορία άλλων χωρών, με ένα σύνθετο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που κάθε μέρα έχει το δικό του “επεισόδιο”, έτσι που εύκολα μπορεί κανείς να “χαθεί” στο πλήθος των εξελίξεων. Παράλληλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την εντεινόμενη παρέμβαση του αντιπάλου που όπως στον λαό, έτσι και στην νεολαία, κυριαρχεί η ΝΑΤΟϊκής κοπής προπαγάνδα.
Όλα τα παραπάνω, μας οδήγησαν να αποφασίσουμε την έκδοση μιας εκλαϊκευτικής μπροσούρας με θέμα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η νέα αυτή έκδοση της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή», εγκαινιάζει το δεύτερο κύκλο της σειράς «Αλήθειες και Ψέματα», για τον καπιταλισμό.
Αφορμή, λοιπόν, αποτέλεσε το πλήθος ερωτημάτων και προβληματισμών που απασχολούν πολλούς νέους και νέες, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες. Πραγματικά, το τελευταίο διάστημα υπάρχει ένας καταιγισμός πληροφοριών για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και πολιτικές, οικονομικές εξελίξεις. Μαθαίνουμε για ανταλλαγές, παραγγελίες και συμφωνίες παραγωγής νέων οπλικών συστημάτων. Διαβάζουμε για διπλωματικές «επισκέψεις» και συμφωνίες μεταξύ κρατών, που κάποιοι μπορεί να μη γνώριζαν καν «πού πέφτουν» στον χάρτη. Γιατί γίνονται όλα αυτά; «Οι πόλεμοι γίνονται για τα συμφέροντα», είναι μια κοινή παραδοχή πολλών νέων ανθρώπων. Αν ρωτήσουμε όμως «Για τα συμφέροντα ποιανού;» η απάντηση ίσως να μην είναι τόσο προφανής για όλους. Η έκδοση λοιπόν ξεκινάει με το ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες των πολέμων πίσω από τα προσχήματα που αξιοποιούν κάθε φορά οι διάφορες κυβερνήσεις, με το κεφάλαιο «Ιμπεριαλισμός, ο κόσμος των πολέμων».
Παράλληλα, οι περισσότεροι νέοι σήμερα έχουν δει εικόνες των συναντήσεων, των συνόδων, των αντιπαραθέσεων αλλά και των συμφωνιών μέσα σε διάφορες συμμαχίες και οργανισμούς αστικών κρατών. Το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., ΟΣΣΑ, ΟΗΕ, AUKUS και άλλα, είναι μερικά από τα ακρωνύμια που παρελαύνουν στις καθημερινές ειδήσεις κάθε φορά που ανακοινώνεται μια συμφωνία, μια διαπραγμάτευση ή μια πολιτική και οικονομική απόφαση. Πολλοί αναρωτιούνται για το τι είναι ακριβώς αυτές οι ενώσεις, ποιος ο ρόλος τους σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Μέσα από την έκδοση, λοιπόν, αποδίδεται με εύληπτο τρόπο, ο ρόλος των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αφού το δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο «Ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι συμμορίες των εκμεταλλευτών», είναι αφιερωμένο σε αυτές τις “ναυαρχίδες” του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Συχνά, όταν ανοίγει η συζήτηση μεταξύ νέων για έναν πόλεμο, μας έρχονται στο μυαλό οι εικόνες των βομβαρδισμένων πόλεων και των κατεστραμμένων σπιτιών, εργοστασίων, νοσοκομείων. Όλη αυτή η βαρβαρότητα δικαιολογείται συνήθως με τη χρήση κάποιου προσχήματος για την διεξαγωγή του πολέμου. Παρουσιάζεται πως κάθε φορά, «κάτι» συμβαίνει που δεν έχει σχέση με την ιμπεριαλιστική ειρήνη, αποτελεί «απόκλιση» από την καπιταλιστική πραγματικότητα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Το τρίτο κεφάλαιο, λοιπόν, με τίτλο «Ο πόλεμός γεννιέται απ’ την ειρήνη τους καθώς ο γιός από τη μάνα», δανεισμένο από ποίημα του Μπ. Μπρεχτ, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που συχνά συναντώνται στη νεολαία, όπως το αν μπορεί η απάντηση στον πόλεμο να είναι η ιμπεριαλιστική ειρήνη, ή αν μπορεί το Διεθνές Δίκαιο να εξασφαλίσει την ειρηνική επίλυση των αντιθέσεων, αν γίνει σεβαστό από όλους.
Ταυτόχρονα, μια άποψη που συχνά αναπαράγουν συγγράμματα και βιβλία, ή αστικές αναλύσεις, είναι πως η εξάλειψη των πολέμων είναι “όνειρο θερινής νυκτός”. Το τέταρτο κεφάλαιο, λοιπόν, με τίτλο «Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός, η μόνη διέξοδος από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς» αποτελεί την «καρδιά» της έκδοσης αφού εκεί αναδεικνύεται πως μέσα από την σοσιαλιστική επανάσταση που ανατρέπει την εξουσία των καπιταλιστών, ανοίγεται ο δρόμος για να εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννούν τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. Αυτόν τον δρόμο “περπατήσαν” δεκάδες λαοί χέρι – χέρι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917, μέχρι την ανατροπή του Σοσιαλισμού το 1991.
Πολλές φορές, ακόμα και νέοι που αγωνίζονται σήμερα, που διεκδικούν τη ζωή τους, αναρωτιούνται «Τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα ενάντια στον πόλεμο;». Στην απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, είναι αφιερωμένο το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο της έκδοσης με τίτλο «Με το ΚΚΕ γράφουμε τον επίλογο του κόσμου των πολέμων». Στοχεύει να αναδείξει ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ξεκινάει εκεί που «χτίζονται» οι ανταγωνισμοί που τον γεννούν, την περίοδο της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης». Η σημερινή δράση των κομμουνιστών με άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές κόντρα στους δήθεν «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ιδεολογική πολιτική αντιπαράθεση ως προϋπόθεση για χτιστεί κίνημα αντεπίθεσης για την ανατροπή, η ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού και της αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων λαών, είναι κρίσιμα στοιχεία για να ενισχυθεί η ανατρεπτική προοπτική.
Ευελπιστούμε, λοιπόν, η συγκεκριμένη έκδοση να φτάσει στα χέρια όλων όσων το προηγούμενο διάστημα έχουν προβληματιστεί για τις επικίνδυνες εξελίξεις διεθνώς, ψάχνει απαντήσεις πίσω από σύνθετες εξελίξεις που μας “βομβαρδίζουν” καθημερινά. Την ίδια στιγμή, μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό “όπλο” για τους νέους κομμουνιστές, να ενισχύσει την ικανότητα όλων μας να κατανοούμε τις σύνθετες εξελίξεις μέσα στις οποίες ξεδιπλώνουμε τη δράση μας, να αναδεικνύουμε πιο πειστικά τον πραγματικό αντίπαλο, την δικτατορία των μονοπωλίων, γύρω από κάθε πρόβλημα και πτυχή ζωής της νεολαίας, πράγμα που είναι απαιτητικό και καθόλου εύκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου