Τι δεν λένε οι «φίλοι» του αφγανικού λαού

Στη βιβλιοθήκη της Τεχνικής Σχολής στην Καμπούλ (1982)

Από τα διαγγέλματα του Μπάιντεν και τα ανακοινωθέντα του G7 και της ΕΕ, μέχρι τις συνεχείς «αναλύσεις» σε αστικά ΜΜΕ για το Αφγανιστάν, περισσεύουν τα υποκριτικά δάκρυα για τα «δικαιώματα του αφγανικού λαού και ειδικά των γυναικών, των παιδιών και των μειονοτήτων».

Οι ένοχοι για την 20χρονη ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τα βάσανα του αφγανικού λαού, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, εκατομμύρια ξεριζωμένους πρόσφυγες, με τον λαό να ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, όπου ακόμα και ένα πιάτο φαΐ εξαρτάται από τη «διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια», διαστρεβλώνουν προκλητικά την πραγματικότητα, απευθύνοντας «εκκλήσεις» για «διατήρηση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των τελευταίων δύο δεκαετιών»!

Ολοι αυτοί οι... «φίλοι» του αφγανικού λαού χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το τι θα σημάνει για τα δικαιώματά του η νέα επικράτηση των Ταλιμπάν (που και πάλι ενισχυμένοι από τους δικούς τους σχεδιασμούς ανακατέλαβαν την εξουσία), μπας και μείνει στο σκοτάδι ότι αυτές οι πραγματικά σκοταδιστικές δυνάμεις δεν προέκυψαν από παρθενογένεση.

Κι όμως, οι Ταλιμπάν ξεφύτρωσαν ακριβώς από τους μουτζαχεντίν, τις αντιδραστικές δυνάμεις κρούσης που ανδρώθηκαν με την ολόπλευρη στήριξη, τους πανάκριβους εξοπλισμούς και την αθρόα χρηματοδότηση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, για να ριχτούν ενάντια στη λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν, ενάντια δηλαδή στην παλικαρίσια προσπάθεια που ξεκίνησε ο αφγανικός λαός το 1978 για να γίνει αφέντης του τόπου του.

Η σύγκριση είναι συντριπτική

 

Μαθήτριες παίζουν μπάσκετ σε σχολείο της πόλης Μαζάρ-ι -Σαρίφ, στα βόρεια της χώρας (1980)

Από τον Απρίλη του 1978 και μέσα στη δεκαετία του '80, η λαϊκή επανάσταση του αφγανικού λαού, με την ηγεσία του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν και με τη διεθνιστική βοήθεια της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, δημιούργησε στη χώρα υποδομές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, νομοθέτησε ίσα δικαιώματα για άνδρες και γυναίκες, δημιούργησε προϋποθέσεις για αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας υπέρ του λαού.

Παρότι μιλάμε για τέσσερις δεκαετίες πριν και για μια αφετηρία μεγάλης καθυστέρησης, παρότι όλες οι κατακτήσεις του αφγανικού λαού επιτεύχθηκαν σε συνθήκες μάχης απέναντι στις ένοπλες αντεπαναστατικές δυνάμεις, παρότι παράλληλα επιταχύνονταν οι αρνητικές εξελίξεις στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ίδια την ΕΣΣΔ, οι συγκρίσεις του πριν και του μετά τη λαϊκή επανάσταση είναι συντριπτικές.

Παραθέτουμε ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά στοιχεία:

-- Από τις πρώτες αποφάσεις της επαναστατικής κυβέρνησης ήταν να μοιραστούν 6.795.670 στρέμματα γης σε 2 εκατ. άτομα, ακτήμονες, μικροκαλλιεργητές, εργάτες γης και νομάδες. 4 εκατ. στρέμματα αφαιρέθηκαν από 39.000 γαιοκτήμονες χωρίς αποζημίωση. 11 εκατ. μέλη αγροτικών οικογενειών απαλλάχτηκαν από τα χρέη τους σε τοκογλύφους και λίγα χρόνια μετά χαρίστηκαν και οι φόροι που χρωστούσαν στο κράτος 4,3 εκατ. αγρότες.

Η κατασκευή σύγχρονων κατοικιών υπήρξε προτεραιότητα στη ΛΔ Αφγανιστάν (Καμπούλ, 1984)

-- Τον Γενάρη του 1985, η Διεύθυνση κατά του αναλφαβητισμού του αφγανικού κράτους κατέγραφε ότι μες στην τελευταία 5ετία έμαθαν γραφή και ανάγνωση 1,5 εκατομμύριο άτομα. Στα 50 (!) χρόνια που είχαν προηγηθεί της επανάστασης η Διεύθυνση είχε καταφέρει να μάθουν γράμματα 5.265 άτομα. Πριν από το 1978 το 90% του λαού ήταν αναλφάβητο. Στην Καμπούλ το 1985 υπολογιζόταν ότι μάθαιναν γράμματα 85.570 κορίτσια και γυναίκες, με την πρωτοπόρα προσφορά 7.454 γυναικών δασκάλων, παρά τη βάρβαρη δράση των αντεπαναστατών, που από το 1978 είχαν σφάξει 5.000 δασκάλους σε όλη τη χώρα.

-- Τεράστια ήταν η προσπάθεια για τη χειραφέτηση της γυναίκας, καταρχήν με την ένταξή της στην παραγωγή. Το 1965 σε παραγωγικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα σε όλη την επικράτεια δούλευαν μόλις 837 γυναίκες. Το 1978 αυτές ήταν 5.000. Το 1985 έφταναν τις 80.000 και το 1988 τις 270.000. Πριν από το 1978 σε όλη τη χώρα υπήρχαν 13 παιδικοί σταθμοί. Το 1988 έφταναν τους 130 μόνο στην Καμπούλ. Το 1978 ο αναλφαβητισμός στις γυναίκες της χώρας ήταν 98%, το 1988 είχε μειωθεί στο 75%.

-- Μεγάλο βάρος δόθηκε για την ανάπτυξη της βιομηχανίας, για την κάλυψη βασικών λαϊκών αναγκών. Το 1984 η παραγωγή φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 76,5% σε σχέση με το 1983, φτάνοντας τα 3 δισ. κυβικά μέτρα. Ο τομέας της κτηνοτροφίας έγινε και εξαγωγικός. Γινόταν προσπάθεια για ολόπλευρη στήριξη των εργατών: Τον Γενάρη του 1985, εργάτες μεγάλης κλωστοϋφαντουργίας στην Καμπούλ περιέγραφαν το «χωριό των εργατών» που στέγαζε μεγάλο μέρος του προσωπικού: «Εχουμε κλινική, σινεμά, βιβλιοθήκη με 5.000 βιβλία...».

Φοβούνται τους λαούς όταν παλεύουν

 

Παιδικός σταθμός (1988)

Αυτή η πορεία που χάραξε ο αφγανικός λαός ενόχλησε τους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αντίδραση, φύλαρχους - μεγαλογαιοκτήμονες, μουλάδες κ.λπ. Πολύ περισσότερο τους ενόχλησε που κινητοποιήθηκε για να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του. Τον Γενάρη του 1985, ένας νεαρός οικοδόμος, μιλώντας σε απεσταλμένο δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη», σήκωσε το κεφάλι απ' το βιβλίο που διάβαζε στο διάλειμμα, δίπλα σε ένα «Καλάσνικοφ», για να του πει: «Το σχολείο που πήγαινα στο χωριό, το κάψανε οι αντεπαναστάτες. Τότε, όμως, δεν είχα όπλο. Τώρα έχω και θα μάθω σίγουρα και γράμματα».

Ηταν η ίδια δεκαετία που στην Ελλάδα εφημερίδες όπως το «Βήμα» κατέγραφαν περήφανα ότι «η CIA εξοπλίζει τους αντάρτες» (24/4/1988). Το ίδιο δημοσίευμα τόνιζε ότι «ο εξοπλισμός των Αφγανών ανταρτών κόστισε στις ΗΠΑ πάνω από 2 δισ. δολάρια τα τελευταία 8 χρόνια, αν και τα ακριβή κονδύλια παραμένουν απόρρητα για ευνόητους λόγους». Παρέθετε απόφαση του αμερικανικού Κογκρέσου από τον Οκτώβρη του 1984 που υπερθεμάτιζε για την ανάγκη μακροπρόθεσμης βοήθειας στους μουτζαχεντίν, αφού «δεν θα μπορούσε να υποστηριχτεί η παροχή σε μαχητές ελευθερίας επαρκούς βοήθειας μόνο για να πολεμήσουν και να αποθάνουν, αλλά όχι αρκετής για να προωθήσουν την υπόθεσή τους», όπως τόνιζε...

Η «υπόθεση» των «μαχητών της ελευθερίας» ήταν βέβαια η ανατροπή της εξουσίας και των κατακτήσεων του αφγανικού λαού, τον οποίο εγκλώβισαν στη συνέχεια σε νέες συρράξεις μεταξύ των μουτζαχεντίν τη δεκαετία του '90, μέσα από τις οποίες αναδείχθηκαν και επικράτησαν οι Ταλιμπάν...

Ριζοσπάστης