Τα ένστολα όντα που τραβάνε σέλφι μπροστά στα ερείπια της ισοπεδωμένης Γάζας, κάτω από τα οποία το πιθανότερο είναι να κείτονται εγκλωβισμένα νεκρά κορμιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη λάθος πλευρά της ιστορίας…
Αυτά τα δίποδα, λοιπόν, το μόνο κοινό που έχουν με το γένος του Ανθρώπου είναι ότι βαδίζουν στα δύο πόδια. Αλλά, μπορεί και ούτε καν αυτό… Διότι και οι κότες στα δύο περπατάνε, αλλά φαίνεται πως αυτές – οι κότες δηλαδή – ίσως διαθέτουν πέντε δράμια ενσυναίσθησης. Γι’ αυτά τα δίποδα όμως της φωτογραφίας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ.
Και ούτε δύνανται πλέον να λογίζονται ως Ανθρωποι.
Στην προκειμένη περίπτωση το φύλο των συγκεκριμένων δεν έχει απολύτως καμία σημασία, αφού όπως είναι δια γυμνού οφθαλμού φανερό, η πλήρης κτηνοποίηση φτάνει μέχρι του σημείου να έχει απωλεσθεί και εκείνο το στοιχειώδες ένστικτο κάθε ζώου επάνω σε τούτη του γη που μπορεί να φέρει και να γεννά ζωή. Κάθε ζώου έλλογου και ά-λογου.
Αυτή η κτηνώδης φωτογραφία ένοπλων γυναικών του Ισραηλινού στρατού προς ανάμνηση του φρικτού κατά συρροήν εγκλήματος συνιστά μνημείο πυρπόλησης προαιώνιων άγραφων νόμων του Ανθρώπου… μπροστά σε 45.000 νεκρούς εκ των οποίων περίπου 20.000 είναι παιδιά!
Η παρανοϊκή απάθεια που ξεχειλίζει από κάθε πόρο αυτών των δίποδων τους καταχωρίζει στην ειδική κατηγορία των τεράτων, τέτοιων που δυστυχώς στην ιστορία του 20ου αιώνα έχουμε ξαναδεί με τη μορφή του ναζιστικού τρόμου. Τότε που οι Γερμανοί ναζί γλεντούσαν μετά από κάθε κτηνωδία, μπροστά στους φούρνους, στους ανοιχτούς τάφους των κολαστηριών, στα πυρπολημένα χωριά. Το ιστορικό ανάλογο αυτής της εμετικής φωτογραφίας βρίσκεται εκεί.
Και ό,τι εκπροσωπεί σήμερα το το κράτος του Ισραήλ, οι φανατισμένοι στρατιώτες του και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος ο λαός του Ισραήλ. Τεράστια ύβρις και θηριωδία πασπαλισμένη με περιπαιχτικό και ενίοτε γλεντζέδικό κυνισμό απέναντι στην καταστροφή, το αίμα, το θάνατο, διατυμπανίζοντας μπροστά στα μάτια της Ανθρωπότητας ότι οι ίδιοι έχουν απανθρωποιηθεί πλήρως και δια παντός.
Αλλά, για είμαστε ξεκάθαροι. Ολα αυτά δεν είναι κάποιας φύσης ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι έκφραση της «ψυχοσύνθεσης» ενός ολόκληρου συστήματος. Είναι καθρέφτης της «ψυχοσύνθεσης» του ιμπεριαλισμού. Και ο ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν τέτοιος αν η επιθετική του φύση δεν τον οδηγούσε σε συμπεριφορές βγαλμένες κατ’ ευθείαν από τα «κατηχητικά» του Άουσβιτς.
Οι σφαγείς του κράτους του Ισραήλ, οι αφιονισμένοι δολοφόνοι παιδιών, οι ένοπλοι γλεντζέδες του ισραηλινού στρατού, μαζί με εκείνους που κάνουν πλάτες στους σφαγείς, είναι «απλώς» ΚΤΗΝΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου