Μέσα από τις παρεμβάσεις των κυβερνητικών στελεχών και των υπόλοιπων εκπροσώπων των αστικών επιτελείων, πέρα από τη συζήτηση και τα παζάρια γύρω από τις παραμέτρους για τη συγκεκριμένη υλοποίηση αυτής της επίθεσης, ξεδιπλώθηκε ξανά το προπαγανδιστικό μπαράζ με το οποίο επιχειρούν να πείσουν τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους νέους, για τα «ευεργετήματα» της ιδιωτικής ασφάλισης, είτε πρόκειται για τα λεγόμενα Επαγγελματικά Ταμεία είτε για την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στον πυλώνα της δημόσιας επικουρικής ασφάλισης είτε για τα αμιγώς ιδιωτικά προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών.
Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης αντιασφαλιστικής επίθεσης, μετά τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ και το σχετικό ρετουσάρισμα που του έκανε πριν από ένα χρόνο η κυβέρνηση της ΝΔ, τώρα στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν η διάλυση των επικουρικών συντάξεων, η μετατροπή των εργαζομένων από ασφαλισμένους σε «επενδυτές».
Οπως φάνηκε και από τις τοποθετήσεις των υπουργών στο πρόσφατο συνέδριο, στην επιχείρηση παραπλάνησης και παγίδευσης των εργαζομένων, ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, επιστρατεύεται μια μεγάλη γκάμα επιχειρημάτων και ισχυρισμών.
Πρώτη στον σχετικό κατάλογο μπαίνει η προσχηματική επίκληση στο «δημογραφικό πρόβλημα». Μεταξύ άλλων στο συνέδριο ειπώθηκε ότι το Ασφαλιστικό «συμπλέκεται άμεσα με το δημογραφικό κίνδυνο», καθώς «οι ηλικιωμένοι αυξάνονται, τα παιδιά μειώνονται και το εργατικό δυναμικό περιορίζεται», ενώ «λόγω της γήρανσης του πληθυσμού μειώνεται συνεχώς η αναλογία των οικονομικά ενεργών πολιτών προς τους συνταξιούχους».
Πρόκειται βέβαια για επίκληση που μπάζει από χίλιες μπάντες, προκειμένου να παρουσιαστεί ως αναγκαία η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης. Στην πραγματικότητα, η «δημογραφική γήρανση» δεν προκύπτει από το «πουθενά», είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εντεινόμενη επίθεση σε βάρος των εργατικών - λαϊκών οικογενειών και τις αυξανόμενες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην ανατροφή παιδιών. Αποσιωπάται επίσης ότι οι σημερινοί συνταξιούχοι, όσο και αυτοί που πλησιάζουν στη συνταξιοδότηση, έχουν ήδη πληρώσει με τις εισφορές τους για τις συντάξεις τους, ωστόσο και πάλι με την επίκληση του «δημογραφικού κινδύνου» βλέπουν τις συντάξεις αυτές να πετσοκόβονται. Αποσιωπάται ακόμα ότι η τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, τις προηγούμενες δεκαετίες και σήμερα, με τη χρήση των νέων τεχνολογιών και της επιστήμης, εξασφάλισε τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο, που μόλις ένα κλάσμα τους θα μπορούσε να καλύψει το όποιο «κενό» προκαλείται από τη «δημογραφική γήρανση».
Πολύ περισσότερο, όμως, είναι τουλάχιστον πρόκληση την ώρα που πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι έχουν πεταχτεί εκτός παραγωγής γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία να επικαλούνται τη «γήρανση» και τη «μείωση του εργατικού δυναμικού» για να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης!
Οι πραγματικοί «κίνδυνοι» για το Ασφαλιστικό είναι τελείως διαφορετικοί: Είναι η εισφοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων και το πλαίσιο που γιγαντώνει την εργοδοτική ασυδοσία, είναι οι αλλεπάλληλες απαλλαγές και μειώσεις εισφορών που τους διασφαλίζουν οι αστικές κυβερνήσεις, η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων για χάρη των κερδών του ιδιωτικού τομέα Υγείας, η τεράστια ανεργία, η υποαπασχόληση και η «ευελιξία», οι χαμηλοί μισθοί, η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία κ.ο.κ. Γι' αυτά, βέβαια, οι «ειδικοί» και τα στελέχη της κυβέρνησης δεν λένε κουβέντα...
Δεύτερο επιχείρημα είναι ότι με την κεφαλαιοποίηση - ιδιωτικοποίηση (δηλαδή, με το τζογάρισμα) οι εισφορές των ασφαλισμένων θα λειτουργήσουν ως «μοχλός ανάπτυξης» της οικονομίας. Οπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε και στο συνέδριο, «η ανάπτυξη τόσο του Νέου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης του 1ου πυλώνα με τον υποχρεωτικό - κεφαλαιοποιητικό του χαρακτήρα, όσο και των αμιγώς κεφαλαιοποιητικών προαιρετικών πυλώνων, θα δημιουργήσουν μεσομακροπρόθεσμα μεγάλο όγκο αποθεματικών, μέσω της αποταμίευσης και της παραγωγικής αξιοποίησής τους, παρέχοντας πολύτιμους πόρους για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης της χώρας...».
Μάλιστα, εκτιμούν ότι σε βάθος 40 χρόνων τα ποσά αυτά θα ξεπεράσουν τα 80 δισ. ευρώ. Πράγματι, για τους καπιταλιστές και όσους τους υπηρετούν, οι εισφορές από το μόχθο των εργαζομένων αποτελούν ένα χρυσωρυχείο που θέλουν να βάλουν στο χέρι, για την αύξηση των κερδών τους.
Οι ασφαλισμένοι, ωστόσο, και ιδιαίτερα οι νέοι, δεν έχουν να περιμένουν κανένα όφελος από αυτήν την... «παραγωγική αξιοποίηση» των εισφορών τους, όπως δεν είχαν κανένα όφελος από τα τόσα «αναπτυξιακά πακέτα» που ξεκοκάλισαν οι μεγάλες επιχειρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, την ίδια ώρα που χειροτέρευαν οι μισθοί, το εργατικό εισόδημα, οι συντάξεις, συνολικά η θέση εργαζομένων και συνταξιούχων.
Ισα ίσα, με την ιδιωτικοποίηση - αρχικά στην επικουρική ασφάλιση - το κράτος δεν θα εγγυάται πλέον καμία σύνταξη, οι νέοι ασφαλισμένοι δεν θα έχουν καμία εξασφάλιση ότι στο τέλος του εργάσιμου βίου τους θα λάβουν κάποια σύνταξη ή για το ύψος που θα έχει αυτή. Την ίδια ώρα που το μεγάλο κεφάλαιο θα βρίσκει νέους «πολύτιμους πόρους», οι ασφαλισμένοι θα μετατρέπονται σε «επενδυτές» που θα αναλαμβάνουν το ρίσκο να βρεθούν τελικά «στον άσο», να χάσουν εντελώς τις εισφορές από το μόχθο μιας ζωής.
Τρίτος έρχεται ο ανυπόστατος ισχυρισμός που διαχέουν τα κυβερνητικά στελέχη και οι «ειδικοί» ότι με το νέο σύστημα οι συντάξεις θα είναι τάχα μεγαλύτερες από τις σημερινές, από τις συντάξεις δηλαδή που έχουν ήδη πετσοκόψει οι αλλεπάλληλοι αντιασφαλιστικοί νόμοι των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για κλιμάκωση της ίδιας επίθεσης: Και μόνο η ύπαρξη «επενδυτικών πακέτων» που χαρακτηρίζονται «μεσαίου» και «υψηλού» ρίσκου - όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στα σχετικά κυβερνητικά «πορίσματα» - αποτυπώνει το γεγονός ότι με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα όχι μόνο δεν δίνονται εγγυήσεις για τις αποδόσεις, αλλά οι ασφαλισμένοι υποχρεώνονται να τζογάρουν το μόχθο τους.
Ο εν λόγω τζόγος προς όφελος του κεφαλαίου «βαφτίζεται» προκλητικά «προσωπική συνταξιοδοτική αποταμίευση» και «εξοικείωση με την έννοια της μακροπρόθεσμης επένδυσης»...
Συμπλήρωμα στους παραπάνω προκλητικούς ισχυρισμούς αποτελούν τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν τα κυβερνητικά στελέχη για τους «νέους που σήμερα πιστεύουν πως δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ σύνταξη», οι οποίοι τάχα θα σωθούν με την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης.
Είναι όμως πραγματική πρόκληση οι ίδιες κυβερνήσεις που με αλλεπάλληλους νόμους έκαναν τη σύνταξη να μοιάζει «όνειρο απατηλό» για τη νέα γενιά εργαζομένων, αυτοί που την καταδικάζουν στην ανεργία, στην επιβίωση με υποαπασχόληση, εκ περιτροπής εργασία και μεροκάματα πείνας, με «μαύρη» εργασία και απογείωση συνολικά της «ευελιξίας»... να παριστάνουν τους προστάτες της!
Ποια θα είναι, αλήθεια, η σύνταξη στο ιδιωτικοποιημένο σύστημα για έναν νέο που χτυπάει κάποιο μεροκάματο στη χάση και στη φέξη; Ποιος θα πληρώνει τις εισφορές για τα μεγάλα διαστήματα ανεργίας που βιώνουν οι νέοι σήμερα; Και τι γίνεται στην περίπτωση ατυχήματος και αναπηρίας, αφού με το ιδιωτικό σύστημα το στοιχείο της αλληλεγγύης και της εσωτερικής αναδιανομής θα έχει εξαλειφθεί παντελώς;
Τέλος, γίνεται φανερό ότι από τη στιγμή που οι εισφορές των νέων ασφαλισμένων μπουν στους λεγόμενους «ατομικούς κουμπαράδες» και από εκεί στον τζόγο των χρηματιστηρίων και των αγορών, τα κεφάλαια αυτά θα λείψουν από το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο θα αδυνατεί πλέον να χρηματοδοτήσει τις συντάξεις των ήδη συνταξιούχων και όσων παραμείνουν στο παλιό σύστημα. Το βάρος αυτό - που έχει υπολογιστεί σε πάνω από 55 δισ. ευρώ - θα μεταφερθεί και πάλι στους συνταξιούχους, αλλά πολύ πιθανόν και στους νέους εργαζόμενους μέσω της σκληρής φορολογίας τους, για να καλυφθεί το κενό της χρηματοδότησης των όποιων μίζερων συντάξεων έχουν απομείνει.
Μπροστά σε αυτό το προμελετημένο έγκλημα, οι εργαζόμενοι όλων των ηλικιών μαζί με τους συνταξιούχους πρέπει να σηκώσουν με τη δράση τους τείχος αντίστασης, ενισχύοντας την πάλη για την Κοινωνική Ασφάλιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου