Τίμημα

«Η πράσινη μετάβαση ενδέχεται να διατηρήσει τον πληθωρισμό σε υψηλά επίπεδα για περισσότερο απ' όσο είχαμε εκτιμήσει», είπε η Ιζ. Σνάμπελ, μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μιλώντας στην Αμερικανική Οικονομική Ενωση. Και πρόσθεσε ότι η εκτίμηση για μείωση του πληθωρισμού κάτω από 2% «βασίζεται στην υπόθεση πως το 2023 και το 2024 το κόστος της Ενέργειας δεν θα αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα για τον πληθωρισμό». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι οι σχεδιασμοί για το νέο «πράσινο» Ελντοράντο του κεφαλαίου - που συνοδεύονται από τεράστια πακέτα κρατικής ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, με τον λογαριασμό να καταλήγει στους λαούς - οδηγούν ολοταχώς σε πανάκριβα «πράσινα» εμπορεύματα, που θα ροκανίζουν από δέκα μπάντες το λαϊκό εισόδημα. «Πιλότος» είναι η εκτόξευση του ενεργειακού κόστους, ως αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» και της «πράσινης μετάβασης», που όχι μόνο δεν θα είναι προσωρινή, όπως λένε τα αστικά επιτελεία, αλλά «ήρθε για να μείνει» τουλάχιστον μέχρι το 2024, όπως υπονοεί εμμέσως πλην σαφώς η παραπάνω δήλωση. Με δυο λόγια επιβεβαιώνεται ξανά ότι η ακρίβεια, που βυθίζει πιο βαθιά στη φτώχεια εκατομμύρια νοικοκυριά, δεν είναι κάποια παροδική και ανεξήγητη «μπόρα», αλλά το «αναγκαίο τίμημα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τον λαό.

Το πρωί δεν κολλάει

Μόνο πάρτι δεν έκανε η κυβέρνηση τη Δευτέρα επειδή - όπως λέει - τα 15.000 κρούσματα που βρέθηκαν σε μαθητές και καθηγητές δεν θα βρίσκονταν αν τα σχολεία δεν άνοιγαν με τους ίδιους επικίνδυνους και απαράδεκτους όρους που έκλεισαν για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Την ίδια μέρα όμως που επαναλειτούργησαν τα σχολεία, βρέθηκαν άλλα περίπου 10.000 κρούσματα, από τα self tests που έγιναν το απόγευμα, μετά τη λήξη των μαθημάτων. Που σημαίνει ότι πολλά από τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς που πήγαν τη Δευτέρα στα σχολεία με αρνητικό self test ενδεχομένως μετέδιδαν τον ιό σε συναδέλφους και συμμαθητές τους, παίρνοντας υπόψη ότι υπάρχει και ο χρόνος επώασης. Μετά απ' αυτά, το υπουργείο προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας λίγο πολύ σε χτεσινή του ανακοίνωση ότι μπορεί κάποιος να μεταδίδει το μεσημέρι και να μη μεταδίδει το πρωί! Το επικίνδυνο βέβαια δεν είναι το να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν κάνουν, από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι τα πρωτόκολλά τους είναι πρωτόκολλα διασποράς και συγκάλυψης των κρουσμάτων στα σχολεία. Και ότι ανοιχτά και ασφαλή σχολεία δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αραίωση τμημάτων και κατάργηση των συγχωνεύσεων, χωρίς προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών και προσωπικού καθαριότητας, χωρίς συχνά, επαναλαμβανόμενα και δωρεάν τεστ με ευθύνη του ΕΟΔΥ. Οσα δηλαδή διεκδικούν εδώ και πολλούς μήνες γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές και η κυβέρνηση τους κλείνει την πόρτα.

Γενναιοδωρία...

Επετειακά χαρακτηριστικά έχει πάρει η προπαγάνδα γύρω από το πρωτοχρονιάτικο «πακέτο» που δίνει η εταιρεία «Καρέλιας» στους εργαζόμενους, η επιστροφή δηλαδή ενός απειροελάχιστου μέρους των κερδών που βγάζει από τον ιδρώτα τους. Ετσι, και φέτος διαβάσαμε στον Τύπο για τις «έκτακτες ενισχύσεις» στο προσωπικό και τα «μπόνους», το «επίδομα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι», τα λάπτοπ και το χαρτζιλίκι στα παιδιά των εργαζομένων που πέτυχαν στο πανεπιστήμιο. Ολα αυτά μαζί συνθέτουν την εικόνα του «γενναιόδωρου» εργοδότη. Μία από τις φράσεις - κλειδιά, όμως, είναι αυτή που χρησιμοποίησε το ίδιο το αφεντικό μιλώντας στο προσωπικό της εταιρείας, όπου τόνισε ότι πρόκειται για «οικειοθελείς παροχές (...) προσαρμοσμένες στην πορεία» της επιχείρησης. Αφού λοιπόν πέρυσι η εταιρεία είχε τον «υψηλότερο τζίρο στην ιστορία της», «ενισχυμένη κερδοφορία», «αύξηση του μεριδίου στην Ελλάδα» και «περαιτέρω ενίσχυση των ταμειακών διαθεσίμων που ξεπερνούν τα 530 εκατ. ευρώ», ήρθε η ώρα να διαφημίσει και τις περιβόητες «παροχές» προς τους εργαζόμενους, μαζί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που δωρίζει σε διάφορα ιδρύματα της Μεσσηνίας, ως άλλο «φιλόπτωχο ταμείο».

... με ξένο ιδρώτα!

Τι δεν αλλάζει; Οτι αυτή η «καλή πορεία» για τα κέρδη της επιχείρησης στο σύνολό της προέκυψε από την ίδια τη δουλειά των εργαζομένων, από την αύξηση της παραγωγικότητας, που δεν γίνεται δίχως ένταση της εκμετάλλευσης. Επομένως, πραγματικά «γενναιόδωροι» είναι οι εργαζόμενοι και όχι ο εργοδότης, αφού τίποτα από όσα «δίνει» δεν το έβγαλε με τον δικό του ιδρώτα. Αν μάλιστα την επόμενη ή μεθεπόμενη χρονιά η «πορεία της εταιρείας» επιβάλει μειώσεις, είναι σίγουρο ότι θα τους ζητήσει «θυσίες για το καλό της επιχείρησης», πολλαπλάσιες από αυτές που τώρα εμφανίζει ως δώρα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αποκαλύπτεται είναι τα τεράστια περιθώρια που υπάρχουν για τους εργαζόμενους - και όχι μόνο της συγκεκριμένης επιχείρησης - να ζήσουν με βάση τον πλούτο που παράγουν και όχι με «όσα περισσεύουν», αν η παραγωγή τεθεί στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, οι οποίες δεν χωράνε στη «γενναιοδωρία» κανενός επιχειρηματία, βιομήχανου ή τραπεζίτη.

Ριζοσπάστης