Και τι είναι δηλαδή αυτή η συμπόρευση; Ποιο είναι άραγε εκείνο το σημείο στην οργανωμένη πολιτική ζωή κάποιου/ας όπου καλείται να κάνει μικρό ή μεγάλο απολογισμό; Παράγουν πολιτικά συμπεράσματα οι απολογισμοί; Κυρίως, παράγουν αποτελέσματα;
Η υπέρβαση, που είπε και ο Ξαρχάκος, θέλει δύο. Κι αν από τη μία πλευρά υπάρχει μια εμβληματική, οργανωμένη, πολιτικά και ιστορικά οριοθετημένη, συλλογική οντότητα που λέγεται ΚΚΕ, η οποία δείχνει να κάνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση μιας ειλικρινούς, ταξικής συζήτησης, από την άλλη υπάρχουν πολιτικές διαδρομές ανθρώπων/αγωνιστών που ανήκουν σε αυτό που ορίζεται ως «η από δω πλευρά».
Μία κρίσιμη μάζα αγωνιστών και αγωνιστριών, προερχόμενη από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς, που δεν ξεπούλησε και δεν ξεπουλήθηκε, δεν εξαργύρωσε, δεν υποχώρησε μπροστά στο ιδεολογικό και κινηματικό νεκροταφείο του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ και παρά την απογοήτευση και τις ματαιώσεις δεν πήγε σπίτι του. Οι άνθρωποι που «δεν παραδέχτηκαν την ήττα».
Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο που η καπιταλιστική κρίση δείχνει να έχει «καταπιεί» μια ολόκληρη γενιά και να απειλεί και την αμέσως επόμενη. Εκεί που μια γενιά (ας πούμε αυτή της κρίσης) βρίσκει τον εαυτό της ηττημένο στο επίπεδο της διαβίωσης και πολλών δικαιωμάτων. Στο σημείο που ο καπιταλισμός νομιμοποιεί τον εαυτό του ως υποχρεωτική συνταγματική συνθήκη, περνώντας από την ιδεολογική σύγκρουση στις νομοθετικές απαγορεύσεις εναντίωσής του. Ακόμα χειρότερα, επιχειρεί να εγκαθιδρυθεί ως υπαρξιακή αναγκαιότητα στις συνειδήσεις των επόμενων γενιών.
Βρισκόμαστε εκεί όπου το καπιταλιστικό αφήγημα ισχυρίζεται ότι «κανονικότητα» είναι να μη φτάνει η δουλειά για να μπορείς να ζεις. Εκεί όπου τα πάγια έξοδα υπερβαίνουν ακόμα και τον λεγόμενο «πλήρη» μισθό, πόσο μάλλον τα χαρτζιλίκια των τετράωρων και της μαύρης εργασίας. Που η λαϊκή κατοικία αποτελεί προνομιακό πεδίο κερδοσκοπικής αναδιανομής πλούτου μεταξύ της αστικής τάξης, κονιορτοποίησης του λαϊκού εισοδήματος, οδηγώντας τους από κάτω σε απελπισία. Στο σημείο που το κρατικό μονοπώλιο στη βία γιγαντώνεται και η - έτσι κι αλλιώς - αντιδραστική αστική Δικαιοσύνη τινάζει ακόμα και τα τελευταία πέπλα ακεραιότητας όταν έχει να κάνει με τους ανίσχυρους αυτού του τόπου. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, λοιπόν, μετά από δεκατρία χρόνια ανηλεούς καπιταλιστικής επίθεσης, είναι που μπορούν και πρέπει να εξαχθούν τα πιο χρήσιμα συμπεράσματα:
Ναι, η λογική της σύγκρουσης εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ, έστω και μέσω της μίνιμουμ αστικής διαχείρισης, δεν μπορούσε ποτέ να υπάρξει ως σοβαρό σχέδιο υπεράσπισης του κόσμου της εργασίας. Και δεν μπορεί να επανέρχεται ως κεντρικό πολιτικό σχέδιο με όποια μικρή ή μεγάλη διαφοροποίηση.
Ναι, όλος αυτός ο παραπάνω κόσμος, εκ των πραγμάτων, ηττήθηκε.
Οχι, το πολιτικό αυτομαστίγωμα δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην υπόθεση της εργατικής τάξης, αλλά ούτε και στις δυνατότητες κοινού βηματισμού, τουλάχιστον στα βασικά. Η αυτοκριτική πάλι πολλά.
Σήμερα, δεν μπορούμε να συζητάμε σε συνθήκες «ταξικού εμφυλίου». Κι αν ο όρος «ταξικός εμφύλιος» είναι αδόκιμος σε οποιοδήποτε πεδίο της ιδεολογικής διαπάλης, νομίζω ότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν πολλές εκείνες οι φορές που αντιμετωπίσαμε ο ένας τον άλλον με όρους ακραίας πολεμικής, που περισσότερο δυσκόλεψε παρά προσέφερε στο κέντρο της πολιτικής - συνδικαλιστικής δράσης για τα συμφέροντα της τάξης μας. Σήμερα, όμως, μετά από ένα σημαντικό ιστορικό χρονικό διάστημα και μετά από την πείρα που έχουμε συγκεντρώσει, το βασικό είναι ότι μπορούμε πλέον και συζητάμε.
Μπορούμε και συζητάμε με νέους όρους στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στις σχολές και κυρίως στον αγώνα. Και πρέπει να αναγνωριστεί στο ΚΚΕ ότι σε ένα πραγματικά κρίσιμο χρονικό διάστημα αυτή η συζήτηση δεν γίνεται με λογικές ενσωμάτωσης, αλλά πρώτα και κύρια μέσα από τη δράση και μέσα από έναν έντιμο διάλογο που έχει εξαρχής αποκλείσει εργαλειοποιήσεις, βεβαιότητες, αφορισμούς και δικαιώσεις. Διάλογο που αναγνωρίζει προθέσεις και θέλει να αλληλοτροφοδοτηθεί. Και που γίνεται στο πεδίο που του πρέπει, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς.
Αυτή η δράση και η συζήτηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ούτε προσχηματική ούτε οριοθετημένη ανάμεσα σε εργατικά συνέδρια, εκλογές σωματείων ή ακόμα και εθνικές εκλογές. Αυτή η συνεχιζόμενη προσπάθεια είναι που μπορεί να παράγει πολιτικό αποτέλεσμα, που μπορεί να στρέψει βλέμματα, όχι μόνο ανάμεσα σε συνδικαλιστικά στελέχη, αλλά κυρίως ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εργάτες, ακόμα κι αυτούς που δεν είναι οργανωμένοι σε σωματεία.
Την ώρα που ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός ξαναχαράζει τα σύνορα, εμπλέκοντας τους λαούς σε γενικευμένες πολεμικές συρράξεις, που τα εργατικά δικαιώματα προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με συνθήκες γαλέρας και που η ακροδεξιά είτε επανέρχεται με το πραγματικό της πρόσωπο, ή βρίσκει παγιωμένη πλέον έκφραση μέσα από τον «φιλελευθερισμό», η οργανωμένη εργατική τάξη δεν μπορεί να συνεχίσει να δρα και να αναλύει με την πολυτέλεια του άπλετου πολιτικού χρόνου.
Η στήριξη του μικρότερου κακού πλέον δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Και η εμπειρία των μνημονιακών («αριστερών» ή δεξιών) κυβερνήσεων το έχει αποδείξει. Οι εργαζόμενοι και οι εργάτες έχουν ανάγκη από μικρές ή μεγάλες νίκες στα πεδία της σύγκρουσης με την εργοδοσία και από μία σοβαρά μελετημένη εργατική αντεπίθεση που θα συμπεριλαμβάνει ευρύτερες δυνάμεις. Νίκες όπως στην «e-food», στην COSCO, τη ΣΣΕ των οικοδόμων, κ.ά.
Από μία συνειδητοποιημένη πρωτοπορία που έχει την πείρα και κυρίως τη στρατηγική επιλογή, τον προγραμματικό στόχο να συγκρουστεί στο τώρα, αλλά να προετοιμάζεται και να προετοιμάζει για τις συγκρούσεις του άμεσου μέλλοντος.
Αυτό το πολιτικό υποκείμενο έχει την υποχρέωση να κάνει αυτή την υπέρβαση στον δρόμο, στα σωματεία, στο κίνημα. Και το ΚΚΕ, στην πιο κρίσιμη ιστορική περίοδο της γενιάς μας, δίνει σαφές μήνυμα πολιτικής υπέρβασης. Στον δρόμο, στα σωματεία, στο κίνημα. Στον πολιτισμό και στα δικαιώματα. Και το κάνει ειλικρινά και έντιμα, έχοντας βγάλει και το ίδιο σοβαρά συμπεράσματα.
Με το ΚΚΕ.
Αντώνης Καββαδίας, εργαζόμενος στη EUROBANK, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΤΟΕ, υποψήφιος βουλευτής Ανατολικής Αττικής με το ΚΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου