Αναρτήθηκε από celin
Το συγκλονιστικο στις μερες μας δεν ειναι ειδησεις τυπου "13χρονο κοριτσι πεθανε απο τις αναθυμιασεις του μαγκαλιου γιατι δεν υπηρχαν λεφτα να πληρωθει η ΔΕΗ στο σπιτι της".
Το συγκλονιστικο στις μερες μας ειναι η προσληψη αυτης της ειδησης, ο τροπος που αναπαραγεται, που βιωνεται, ο τροπος που "αντιδρουν" οι ανθρωποι σε τετοιες ειδησεις.
Σαν μια ευκαιρια να ξεσπασουν τα απωθημενα τους, να βρισουν/κατηγορησουν/καταραστουν αναμεταξυ τους, ζωντανα η διαδικτυακα, το Καθεστως. Να "βγουν απο τα ρουχα τους", "ελεος, δε παει αλλο, δολοφονοι", να νιωσουν ζωντανοι. Σαν μια αφορμη να ανεβασουν γραφικες αναρτησεις, αναρτησεις με σκοπο να προκαλεσουν τη συγκινηση, το δραμα, ξυπνατε ρε φωναζουμε ο ενας στον αλλον, τι αλλο περιμενουμε για να εξεγερθουμε.
Παραμονευοντας, σα τα Κορακια, για τον επομενο νεκρο.
Σαν ενα ακομα επιχειρημα στις ζωντανες η διαδικτυακες μας συγκρουσεις με τα πληρωμενα τσιρακια του Καθεστωτος, η για να μην αδικουμε το Καθεστως, με τους εναπομειναντες πνευματικα λειψους που ελπιζουν ακομα στη γαλαζοπρασινη συμμορια δολοφονων που μας κυβερνουν.
Περιμενουμε σχεδον ερεθισμενοι για μια ακομα αυτοκτονια, για ενα ακομα ανθρωπινο δραμα,
για μια ακομα παρομοια ειδηση που θα διεγειρει τη ψυχη μας που σαπιζει, το κορμι που υπνοβατει.
Το παρατηρεις στον τροπο προσληψης και στον τροπο αναπαραγωγης, στην αρχη μπορει να σοκαριζομασταν και να θλιβομασταν με αυτες τις ειδησεις, αλλα τωρα που εγιναν καθημερινοτητα, πιστευω οτι υπαρχει κατι σχεδον πορνογραφικο στον τροπο που τις προσλαμβανουμε, τις επεξεργαζομαστε, τις σχολιαζουμε, μια πορνογραφια της Φρικης, μια διεστραμμενη ικανοποιηση οτι εμεις ειμαστε ακομα ζωντανοι και μπορουμε να "οργιζομαστε", μια διαρκως αναβαλλομενη υποσχεση που δινουμε ο ενας στον αλλον οτι θα "εκδικηθουμε",
ειναι ακριβως αυτο που νιωθουν οι φασιστες καθε που μαθαινουν για ενα εγκλημα απο αλλοδαπο εις βαρος ημεδαπου, το βλεπεις στα σχολια τους οτι καβλωνουν εκεινη την ωρα ,"ειδατε που σας τα λεγαμε", "θανατος στα αλλοδαπα σκυλια και στους λαθρολαγνους υποστηρικτες τους".
(Πιθανον να ισχυει και το αντιστροφο, ιδια δηλαδη ηδονη δικαιωσης να νιωθουν και καποιοι αντιφασιστες-αντιρατσιστες καθε που μαθαινουν για καποιο ρατσιστικο εγκλημα, "Να οι δολοφονοι, ολοι ιδιοι ειναι")
Τετοιες φρικτες ειδησεις, οπως ο θανατος του κοριτσιου απο το μαγκαλι, εχουν παψει να σοκαρουν,
οχι, δεν εχουν παψει να ειναι φρικτες, ομως εμεις ειμαστε που εχουμε παψει να τις βλεπουμε ως φρικτες. Νομιζω οτι αρκετοι ειναι που καταβαθος, ενα κομματι τους χαιρεται, οχι, η καταλληλη λεξη ειναι ηδονιζεται, να τις ακουει.
Ηδονιζεται να περιγραφει τα συναισθηματα του, να καταγραφει τη θλιψη του και την οργη του,
να εξαπολυει μυδρους εναντιον των κοιμισμενων συνειδησεων, κι ολα μα ολα να καταληγουν στο οτι "Καλα να παθουμε, εμεις φταιμε για ολα αυτα".
Ειναι μια απελπισμενη προσπαθεια ισως να αποκτησουμε τη ψευδαισθηση του ελεγχου των πραγματων. Το να λες οτι εσυ φταις ειναι σα να λες οτι αν ηθελες μπορουσες (μπορεις) να το αποτρεψεις. Τα θυματα το συνηθιζουν αυτο, δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τη συνειδητοποιηση οτι δε φταις γιατι δε μπορουσες να κανεις τιποτα για αυτο. Δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τη συνειδητοποιηση οτι ΔΕΝ εχεις τον ελεγχο κι οτι ανεξελεγκτες δυναμεις σε οριζουν.
Δεν εχουμε κανεναν ελεγχο λοιπον της καταστασης γιατι κι ολα σωστα να τα καναμε, παλι η Ζωη εχει τον τροπο της να σε εκπλησσει δυσαρεστα η ευχαριστα, κατι χιλιαδες χρονια Ανθρωπινης Ιστοριας το αποδεικνυουν αυτο.
Απο την αλλη, το να λες οτι δεν εχεις τη παραμικρη ευθυνη για αυτο που συμβαινει, ειναι ενας ευσχημος τροπος για να βοηθησεις δια της ανοχης σου στην αναπαραγωγη του. "Δε φταιω εγω αλλα ο Θεος, η κακια μας μοιρα, ο αναδρομος Ερμης κλπ", δεν ισχυει ουτε αυτο, τα γουρουνια οι μπασταρδοι που κυβερνουν και σκοτωνουν τη χωρα δε πηραν την εξουσια πραξικοπηματικα.
Εσυ τους την εδωσες. Εσυ που τους ψηφισες αλλα κι εσυ που δεν τους ψηφισες αλλα τους ανεχεσαι.
Φαυλος κυκλος.
Ενα 13χρονο κοριτσακι πεθανε απο τις αναθυμιασεις του μαγκαλιου και το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ειναι να ανεβασω μια αναρτηση με περιεχομενο ποινικως κολασιμο γιατι αυτα που θα εγραφα για την επιβεβλημενη τυχη των κυβερνωντων και των οικογενειων τους, θα ηταν ικανα να οδηγησουν καποιον πουλημενο εισαγγελεα στην πορτα του σπιτιου μου.
Μια που λεμε για πουλημενους εισαγγελεις, να πω οτι ο εισαγγελεας που ασκησε ποινικη διωξη για ανθρωποκτονια εξ αμελειας στη μανα που μολις εχασε το παιδι της και την εκλεισε για λιγες ωρες μεσα πριν την ελευθερωσει επικαλουμενος το γραμμα του Νομου ξανα ,
(τον προσωπικο λογο απαλλαγης του ΠΚ 302 &2)
να πω οτι ο συγκεκριμενος ΔΕΝ ειναι φυσικα καποιο πουλημενο τομαρι, ειναι καποιος που κανει καλα τη δουλεια του.
Αν εκανε κι ο λαος τη δουλεια του, ο συγκεκριμενος θα εκανε καποια αλλη δουλεια.
Το κοριτσι πεθανε λοιπον κι εγω σκεφτομουν να ανεβασω αναρτησεις με πυρινα και δριμυτατα ΚΑΤΗΓΟΡΩ. Ειναι η δεν ειναι αυτο εκμεταλλευση του θανατου του; Να ξορκισω δηλαδη τη θανατιλα, την αρρωστια, τη σαπιλα της παραιτησης μου, μεσα απο αυτο το φρικτο γεγονος;
Ακομα κι αυτο που κανω τωρα, ειναι αραγε κατι διαφορετικο; Λεω στον εαυτο μου οτι ειναι κατι διαφορετικο γιατι προσπαθω να φωτισω αθεατες πτυχες των σωψυχων μας, να παρακινησω στο να παψουμε να ειμαστε επαναπαυμενοι στην απλη δυνατοτητα μας να τους βριζουμε ακομα,
\να φτασω στο μεδουλι της καταστασης ακομα και μαυριζοντας οποιον με διαβασει,
γιατι δεν ειναι η σαπιλα μας το προβλημα,
το προβλημα ειναι η λανθανουσα ευχαριστηση που αντλουμε απο αυτην την σαπιλα,
οτι η σαπιλα που στηλιτευουμε δεν ειναι παρα κατι σα την λασπη μεσα στην οποια κυλιουνται ευχαριστημενα τα γουρουνια, ειμαστε κι εμεις μεσα της,
κι ισως η επισημανση ολων αυτων αποτελεσει ενα λιθαρακι στο πλυσιμο της λασπης.
Ομως ολα τα παραπανω δεν ειναι παρα αναπαραγωγη οσων κατηγορω. Ακομα κι η αυτοκριτικη και το αυτομαστιγωμα κατανταν να ειναι ειτε στο διαδικτυο ειτε αναμεταξυ μας, ενας ακομα τροπος για να επιβεβαιωσουμε τη φυγη μας, την ηττα μας, ο τροπος μας να πουμε οτι τιποτα δεν αλλαζει,
ιδου οι Τελευταιες μερες της Πομπηιας, τουλαχιστον να απολαυσουμε τον χρονο που μας απεμεινε.
Ολα αυτα δεν ειναι παρα λογια και τα λογια, ολα τα λογια που εκστομιζουμε η πληκτρολογουμε, δεν ειναι παρα αερας κοπανιστος. Ολα αυτα ειναι λογια και τα λογια ειναι ψεμματα, ακομα κι αληθεια να ειναι αυτο που θα πουμε, παλι ψεμμα καταντα σημερα, που η αναντιστοιχια Λογου και Πραξης ειναι τρομακτικη, σημερα που μιλαμε τοσο πολυ ακριβως επειδη δεν εχουμε τιποτα να πουμεΛογια-ψυχωτικα παραληρηματα
λογια που μοιαζουν με αυτοικανοποιηση, με ναρκισσιστικη ικανοποιηση, λογια μπροστα σε μια οθονη που ξοδευουν κι εξαντλουν την ενεργεια μας, λογια που ισως εχουν τον αντιθετο σκοπο,
να παραπλανησουν οτι υπαρχει ακομα ζωτικη ενεργεια που ξοδευεται λανθασμενα,
ενω η πραγματικοτητα ειναι οτι δε μας εχει μεινει καθολου ενεργεια για να ξοδευτει κι οτι απλα περιφερουμε το σαρκιο μας σα ζομπι που τρεφονται απο την ιδια τους τη σαρκα.
Ενα κοριτσι πεθανε απο τη φτωχεια, εκατονταδες χιλιαδες ακομα κοριτσια κι αγορια και μεγαλυτεροι και γεροι και μεσηλικες και και και, αργοπεθαινουν, κι αυτοι που μας σκοτωνουν ειναι ακομα ζωντανοι. Και θα εξακολουθησουν να ειναι. Για να μας σκοτωνουν. Μεχρι να μεινουμε οσους μπορει να αντεξει η οικονομια μας και να ερθει η πολυποθητη αναπτυξη δια της κινεζοποιησης,
οσοι αντεξουμε λιγα χρονια ακομα, θα εχουμε ασφαλως περισσοτερες ευκαιριες, θα δουλευουμε μεν για ενα ξεροκομματο, θα πληρωνουμε τα διοδια του καθε γαμημενου καναλαρχη εκατο φορες επανω,
θα ξεκωλιαζομαστε για τα υπερκερδη των εναπομειναντων καπιταλιστων, θα τρεφομαστε με τα καρκινογονα σκατα των σουπερμαρκετ που θα εχουν ειδικα τροφιμα, παμφτηνα για τη πολυπληθη φτωχολογια,
ομως τουλαχιστον θα ζησουμε.
Θα επιβιωσουμε. Σαπισμενοι μεν αλλα λειτουργικοι.
Καθε ανεργος αυτο περιμενει. Καθε εργαζομενος για αυτο απεργει. Κανεις για κανεναν και καθε φορα που ενα κοριτσι θα πεθαινει απο τη φτωχεια, θα σκεφτομαστε "ενας λιγοτερος", ενα λιγοτερο στομα να τραφει, λιγο ακομα να αντεξουμε και οι συνταξιουχοι θα πεθανουν, που θα παει,
λιγο ακομα, να σηκωθουμε λιγο ψηλοτερα
κι ισως τοτε να τα ξεχασουμε ολα αυτα, ισως τοτε να γιατρευτουμε απο τη σαπιλα και να μπορεσουμε ανενοχλητοι να ασχοληθουμε με οσα η οικονομικη Κριση δε μας επιτρεπει πια.
Εναν καινουριο Τσακα να βγαινει νικητης απο ενα μεταμοντερνο BIG BROTHER.
Κουραγιο. Ειμαστε ακομα ζωντανοι.
ΥΓ Περα απο τον σαρκασμο, νομιζω οτι απο εδω και περα, πρεπει να σωπαινουμε. Ο,τι κι αν ακουμε, να σωπαινουμε. Οχι αλλη σκυλευση. οχι αλλη εκτονωση πανω απο τα πτωματα των φτωχων ανθρωπων, οχι αλλη εκπορνευση τους.
Σιωπη μεχρι να γινει η σιωπη ποταμι που θα πνιξει τους δολοφονους.
'Η σιωπη, μεχρι να γινει η σιωπη ποταμι και να πνιξει τα σωθικα μας ωστε να μη μπορουμε να νιωθουμε τιποτα.
Το συγκλονιστικο στις μερες μας δεν ειναι ειδησεις τυπου "13χρονο κοριτσι πεθανε απο τις αναθυμιασεις του μαγκαλιου γιατι δεν υπηρχαν λεφτα να πληρωθει η ΔΕΗ στο σπιτι της".
Το συγκλονιστικο στις μερες μας ειναι η προσληψη αυτης της ειδησης, ο τροπος που αναπαραγεται, που βιωνεται, ο τροπος που "αντιδρουν" οι ανθρωποι σε τετοιες ειδησεις.
Σαν μια ευκαιρια να ξεσπασουν τα απωθημενα τους, να βρισουν/κατηγορησουν/καταραστουν αναμεταξυ τους, ζωντανα η διαδικτυακα, το Καθεστως. Να "βγουν απο τα ρουχα τους", "ελεος, δε παει αλλο, δολοφονοι", να νιωσουν ζωντανοι. Σαν μια αφορμη να ανεβασουν γραφικες αναρτησεις, αναρτησεις με σκοπο να προκαλεσουν τη συγκινηση, το δραμα, ξυπνατε ρε φωναζουμε ο ενας στον αλλον, τι αλλο περιμενουμε για να εξεγερθουμε.
Παραμονευοντας, σα τα Κορακια, για τον επομενο νεκρο.
Σαν ενα ακομα επιχειρημα στις ζωντανες η διαδικτυακες μας συγκρουσεις με τα πληρωμενα τσιρακια του Καθεστωτος, η για να μην αδικουμε το Καθεστως, με τους εναπομειναντες πνευματικα λειψους που ελπιζουν ακομα στη γαλαζοπρασινη συμμορια δολοφονων που μας κυβερνουν.
Περιμενουμε σχεδον ερεθισμενοι για μια ακομα αυτοκτονια, για ενα ακομα ανθρωπινο δραμα,
για μια ακομα παρομοια ειδηση που θα διεγειρει τη ψυχη μας που σαπιζει, το κορμι που υπνοβατει.
Το παρατηρεις στον τροπο προσληψης και στον τροπο αναπαραγωγης, στην αρχη μπορει να σοκαριζομασταν και να θλιβομασταν με αυτες τις ειδησεις, αλλα τωρα που εγιναν καθημερινοτητα, πιστευω οτι υπαρχει κατι σχεδον πορνογραφικο στον τροπο που τις προσλαμβανουμε, τις επεξεργαζομαστε, τις σχολιαζουμε, μια πορνογραφια της Φρικης, μια διεστραμμενη ικανοποιηση οτι εμεις ειμαστε ακομα ζωντανοι και μπορουμε να "οργιζομαστε", μια διαρκως αναβαλλομενη υποσχεση που δινουμε ο ενας στον αλλον οτι θα "εκδικηθουμε",
ειναι ακριβως αυτο που νιωθουν οι φασιστες καθε που μαθαινουν για ενα εγκλημα απο αλλοδαπο εις βαρος ημεδαπου, το βλεπεις στα σχολια τους οτι καβλωνουν εκεινη την ωρα ,"ειδατε που σας τα λεγαμε", "θανατος στα αλλοδαπα σκυλια και στους λαθρολαγνους υποστηρικτες τους".
(Πιθανον να ισχυει και το αντιστροφο, ιδια δηλαδη ηδονη δικαιωσης να νιωθουν και καποιοι αντιφασιστες-αντιρατσιστες καθε που μαθαινουν για καποιο ρατσιστικο εγκλημα, "Να οι δολοφονοι, ολοι ιδιοι ειναι")
Τετοιες φρικτες ειδησεις, οπως ο θανατος του κοριτσιου απο το μαγκαλι, εχουν παψει να σοκαρουν,
οχι, δεν εχουν παψει να ειναι φρικτες, ομως εμεις ειμαστε που εχουμε παψει να τις βλεπουμε ως φρικτες. Νομιζω οτι αρκετοι ειναι που καταβαθος, ενα κομματι τους χαιρεται, οχι, η καταλληλη λεξη ειναι ηδονιζεται, να τις ακουει.
Ηδονιζεται να περιγραφει τα συναισθηματα του, να καταγραφει τη θλιψη του και την οργη του,
να εξαπολυει μυδρους εναντιον των κοιμισμενων συνειδησεων, κι ολα μα ολα να καταληγουν στο οτι "Καλα να παθουμε, εμεις φταιμε για ολα αυτα".
Ειναι μια απελπισμενη προσπαθεια ισως να αποκτησουμε τη ψευδαισθηση του ελεγχου των πραγματων. Το να λες οτι εσυ φταις ειναι σα να λες οτι αν ηθελες μπορουσες (μπορεις) να το αποτρεψεις. Τα θυματα το συνηθιζουν αυτο, δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τη συνειδητοποιηση οτι δε φταις γιατι δε μπορουσες να κανεις τιποτα για αυτο. Δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τη συνειδητοποιηση οτι ΔΕΝ εχεις τον ελεγχο κι οτι ανεξελεγκτες δυναμεις σε οριζουν.
Δεν εχουμε κανεναν ελεγχο λοιπον της καταστασης γιατι κι ολα σωστα να τα καναμε, παλι η Ζωη εχει τον τροπο της να σε εκπλησσει δυσαρεστα η ευχαριστα, κατι χιλιαδες χρονια Ανθρωπινης Ιστοριας το αποδεικνυουν αυτο.
Απο την αλλη, το να λες οτι δεν εχεις τη παραμικρη ευθυνη για αυτο που συμβαινει, ειναι ενας ευσχημος τροπος για να βοηθησεις δια της ανοχης σου στην αναπαραγωγη του. "Δε φταιω εγω αλλα ο Θεος, η κακια μας μοιρα, ο αναδρομος Ερμης κλπ", δεν ισχυει ουτε αυτο, τα γουρουνια οι μπασταρδοι που κυβερνουν και σκοτωνουν τη χωρα δε πηραν την εξουσια πραξικοπηματικα.
Εσυ τους την εδωσες. Εσυ που τους ψηφισες αλλα κι εσυ που δεν τους ψηφισες αλλα τους ανεχεσαι.
Φαυλος κυκλος.
Ενα 13χρονο κοριτσακι πεθανε απο τις αναθυμιασεις του μαγκαλιου και το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ειναι να ανεβασω μια αναρτηση με περιεχομενο ποινικως κολασιμο γιατι αυτα που θα εγραφα για την επιβεβλημενη τυχη των κυβερνωντων και των οικογενειων τους, θα ηταν ικανα να οδηγησουν καποιον πουλημενο εισαγγελεα στην πορτα του σπιτιου μου.
Μια που λεμε για πουλημενους εισαγγελεις, να πω οτι ο εισαγγελεας που ασκησε ποινικη διωξη για ανθρωποκτονια εξ αμελειας στη μανα που μολις εχασε το παιδι της και την εκλεισε για λιγες ωρες μεσα πριν την ελευθερωσει επικαλουμενος το γραμμα του Νομου ξανα ,
(τον προσωπικο λογο απαλλαγης του ΠΚ 302 &2)
να πω οτι ο συγκεκριμενος ΔΕΝ ειναι φυσικα καποιο πουλημενο τομαρι, ειναι καποιος που κανει καλα τη δουλεια του.
Αν εκανε κι ο λαος τη δουλεια του, ο συγκεκριμενος θα εκανε καποια αλλη δουλεια.
Το κοριτσι πεθανε λοιπον κι εγω σκεφτομουν να ανεβασω αναρτησεις με πυρινα και δριμυτατα ΚΑΤΗΓΟΡΩ. Ειναι η δεν ειναι αυτο εκμεταλλευση του θανατου του; Να ξορκισω δηλαδη τη θανατιλα, την αρρωστια, τη σαπιλα της παραιτησης μου, μεσα απο αυτο το φρικτο γεγονος;
Ακομα κι αυτο που κανω τωρα, ειναι αραγε κατι διαφορετικο; Λεω στον εαυτο μου οτι ειναι κατι διαφορετικο γιατι προσπαθω να φωτισω αθεατες πτυχες των σωψυχων μας, να παρακινησω στο να παψουμε να ειμαστε επαναπαυμενοι στην απλη δυνατοτητα μας να τους βριζουμε ακομα,
\να φτασω στο μεδουλι της καταστασης ακομα και μαυριζοντας οποιον με διαβασει,
γιατι δεν ειναι η σαπιλα μας το προβλημα,
το προβλημα ειναι η λανθανουσα ευχαριστηση που αντλουμε απο αυτην την σαπιλα,
οτι η σαπιλα που στηλιτευουμε δεν ειναι παρα κατι σα την λασπη μεσα στην οποια κυλιουνται ευχαριστημενα τα γουρουνια, ειμαστε κι εμεις μεσα της,
κι ισως η επισημανση ολων αυτων αποτελεσει ενα λιθαρακι στο πλυσιμο της λασπης.
Ομως ολα τα παραπανω δεν ειναι παρα αναπαραγωγη οσων κατηγορω. Ακομα κι η αυτοκριτικη και το αυτομαστιγωμα κατανταν να ειναι ειτε στο διαδικτυο ειτε αναμεταξυ μας, ενας ακομα τροπος για να επιβεβαιωσουμε τη φυγη μας, την ηττα μας, ο τροπος μας να πουμε οτι τιποτα δεν αλλαζει,
ιδου οι Τελευταιες μερες της Πομπηιας, τουλαχιστον να απολαυσουμε τον χρονο που μας απεμεινε.
Ολα αυτα δεν ειναι παρα λογια και τα λογια, ολα τα λογια που εκστομιζουμε η πληκτρολογουμε, δεν ειναι παρα αερας κοπανιστος. Ολα αυτα ειναι λογια και τα λογια ειναι ψεμματα, ακομα κι αληθεια να ειναι αυτο που θα πουμε, παλι ψεμμα καταντα σημερα, που η αναντιστοιχια Λογου και Πραξης ειναι τρομακτικη, σημερα που μιλαμε τοσο πολυ ακριβως επειδη δεν εχουμε τιποτα να πουμεΛογια-ψυχωτικα παραληρηματα
λογια που μοιαζουν με αυτοικανοποιηση, με ναρκισσιστικη ικανοποιηση, λογια μπροστα σε μια οθονη που ξοδευουν κι εξαντλουν την ενεργεια μας, λογια που ισως εχουν τον αντιθετο σκοπο,
να παραπλανησουν οτι υπαρχει ακομα ζωτικη ενεργεια που ξοδευεται λανθασμενα,
ενω η πραγματικοτητα ειναι οτι δε μας εχει μεινει καθολου ενεργεια για να ξοδευτει κι οτι απλα περιφερουμε το σαρκιο μας σα ζομπι που τρεφονται απο την ιδια τους τη σαρκα.
Ενα κοριτσι πεθανε απο τη φτωχεια, εκατονταδες χιλιαδες ακομα κοριτσια κι αγορια και μεγαλυτεροι και γεροι και μεσηλικες και και και, αργοπεθαινουν, κι αυτοι που μας σκοτωνουν ειναι ακομα ζωντανοι. Και θα εξακολουθησουν να ειναι. Για να μας σκοτωνουν. Μεχρι να μεινουμε οσους μπορει να αντεξει η οικονομια μας και να ερθει η πολυποθητη αναπτυξη δια της κινεζοποιησης,
οσοι αντεξουμε λιγα χρονια ακομα, θα εχουμε ασφαλως περισσοτερες ευκαιριες, θα δουλευουμε μεν για ενα ξεροκομματο, θα πληρωνουμε τα διοδια του καθε γαμημενου καναλαρχη εκατο φορες επανω,
θα ξεκωλιαζομαστε για τα υπερκερδη των εναπομειναντων καπιταλιστων, θα τρεφομαστε με τα καρκινογονα σκατα των σουπερμαρκετ που θα εχουν ειδικα τροφιμα, παμφτηνα για τη πολυπληθη φτωχολογια,
ομως τουλαχιστον θα ζησουμε.
Θα επιβιωσουμε. Σαπισμενοι μεν αλλα λειτουργικοι.
Καθε ανεργος αυτο περιμενει. Καθε εργαζομενος για αυτο απεργει. Κανεις για κανεναν και καθε φορα που ενα κοριτσι θα πεθαινει απο τη φτωχεια, θα σκεφτομαστε "ενας λιγοτερος", ενα λιγοτερο στομα να τραφει, λιγο ακομα να αντεξουμε και οι συνταξιουχοι θα πεθανουν, που θα παει,
λιγο ακομα, να σηκωθουμε λιγο ψηλοτερα
κι ισως τοτε να τα ξεχασουμε ολα αυτα, ισως τοτε να γιατρευτουμε απο τη σαπιλα και να μπορεσουμε ανενοχλητοι να ασχοληθουμε με οσα η οικονομικη Κριση δε μας επιτρεπει πια.
Εναν καινουριο Τσακα να βγαινει νικητης απο ενα μεταμοντερνο BIG BROTHER.
Κουραγιο. Ειμαστε ακομα ζωντανοι.
ΥΓ Περα απο τον σαρκασμο, νομιζω οτι απο εδω και περα, πρεπει να σωπαινουμε. Ο,τι κι αν ακουμε, να σωπαινουμε. Οχι αλλη σκυλευση. οχι αλλη εκτονωση πανω απο τα πτωματα των φτωχων ανθρωπων, οχι αλλη εκπορνευση τους.
Σιωπη μεχρι να γινει η σιωπη ποταμι που θα πνιξει τους δολοφονους.
'Η σιωπη, μεχρι να γινει η σιωπη ποταμι και να πνιξει τα σωθικα μας ωστε να μη μπορουμε να νιωθουμε τιποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου