Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Δεκαοκτάμηνο ήταν και πάει...


Δεν θέλω να μαυρίζουμε τις καρδιές μας δευτεριάτικα αλλά τούτες τις μέρες συμπληρώνεται ένα ολόκληρο δεκαοκτάμηνο αριστερής διακυβέρνησης της χώρας και δεν βλάφτει να δούμε τι αντίκτυπο έχει στην καθημερινότητά μας η προ δεκαοχτώ μηνών απόφασή μας να στρίψουμε για πρώτη φορά (μη το ξεχνάμε αυτό!) το καράβι αριστερά. Νομίζω δε ότι την καλύτερη θέα μάς την δίνει η ολιγοσέλιδη αλλά αποκαλυπτικώτατη έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ για το εισόδημα και την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Μόνο που τα ευρήματά της δεν είναι και τόσο ευχάριστα, όπως βλέπουμε (σημ.: οι χαρακτήρες με πλάγια γράμματα μέσα σε αγκύλες προέρχονται από την αντίστοιχη έρευνα του Δεκεμβρίου 2014):


(α) Το 94,2% [93,7%] των νοικοκυριών δηλώνουν ότι το εισόδημά τους μειώθηκε από τότε που άρχισε η κρίση ενώ ένα 0,7% [0,4%] είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Σε συνδυασμό με τα επόμενα ευρήματα, είναι σαφές ότι η φτώχεια συνεχίζει να μεγαλώνει.

(β) Το 36,3% [34,4%] των νοικοκυριών είναι υποχρεωμένα να επιβιώνουν με λιγώτερα από 10.000 ευρώ ετησίως. Όπως σημειώνεται στην έκθεση, "η παραπάνω διαπίστωση επαληθεύει τις αυξητικές τάσεις ανισότητας που αποτυπώνονται σε μια σειρά από διεθνείς και εγχώριες μελέτες (EUROSTAT, ΕΛΣΤΑΤ), όπου η Ελλάδα βρισκόταν ως προς τα διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών το 2015 στη 3η χειρότερη θέση στην Ευρώπη (προηγούνται Εσθονία και Λετονία) ως προς το συντελεστή ανισότητας Gini (35,4). Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Μακροοικονομικής Πολιτικής (μελέτη Γιαννίτση- Ζωγραφάκη), την περίοδο της κρίσης τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού επιβαρύνθηκαν με 337% (!) περισσότερους φόρους, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών σημείωσε απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%".

(γ) Το 15,2% των νοικοκυριών δηλώνουν ότι τα εισοδήματά τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες (εύρημα που συνάδει με το ποσοστό ακραίας φτώχειας που σημειώνεται στη χώρα) ενώ ένα άλλο 64,1% δηλώνουν ότι χρειάζεται να κάνουν περικοπές για να τα βγάλουν πέρα με τα αναγκαία. Δηλαδή, μόνο το 20,7% των νοικοκυριών κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους με άνεση [Το 2014 το ερώτημα είχε διατυπωθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,3% των νοικυριών κάλυψαν τις βασικές τους υποχρεώσεις έστω και με δυσκολία.]

(δ) Πάνω από τα μισά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν σωστά τις διατροφικές τους ανάγκες (56,5%) ή να εξασφαλίσουν ικανοποιητική θέρμανση τον χειμώνα (56,7%). Σημειώστε ότι οι δαπάνες για διατροφή και θέρμανση συνιστούν τον δείκτη κοινωνικής αποστέρησης. [Το 2014 το ερώτημα είχε τεθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,9% των νοικοκυριών είχε περικόψει τις δαπάνες του για είδη διατροφής και το 46,5% είχε περικόψει τις δαπάνες του για θέρμανση.]

(ε) Μόνο το 5,1% των νοικοκυριών ελπίζουν πως μέσα στην χρονιά θα βελτιωθούν τα οικονομικά τους ενώ το 70% περιμένουν επιδείνωση. Προφανώς, εδώ βρίσκεται η ξεκάθαρη απόδειξη ότι η Ελπίδα που περιμέναμε να έρθει, μας έστησε στο ραντεβού (όπως μας έστησε πριν καμμιά τριανταριά χρόνια και η Ιστορία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). [Το 2014 δεν υπήρχε τέτοιο ερώτημα αλλά το 42,5% προέβλεπαν ότι την επόμενη χρονιά δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τις βασικές τους υποχρεώσεις.]


Έχει κι άλλα ευρήματα η έρευνα αλλά το γενικό συμπέρασμα από οικονομικής απόψεως είναι ότι το καράβι δεν πάει καλά, είτε φταίει ο στραβός γιαλός είτε φταίνε οι στραβοί καπεταναίοι. Όμως, για να λέμε και των στραβών το δίκιο, μπορεί και με την αριστερά να υποφέρει το πορτοφόλι μας (ίσως να υποφέρει και λίγο παραπάνω από πριν) αλλά έχουμε εξασφαλίσει άλλα καλά. Π.χ.:

(α) Παρά τους φόβους πολλών, μείναμε και στην Ευρώπη και στο ευρώ. Για να καταφέρουμε το πρώτο, δεν διστάσαμε να παραχωρήσουμε στο μεν ΝΑΤΟ το δικαίωμα να κόβει βόλτες στην αυλή μας, θυσιάζοντας την εθνική μας κυριαρχία στον βωμό τού να μη φτάσουν πρόσφυγες και μετανάστες στο Βερολίνο, στους δε θεσμούς το δικαίωμα να διαχειρίζονται την περιουσία μας για έναν αιώνα και βλέπουμε. Για να πετύχουμε το δεύτερο, αδειάζουμε καθημερινά τα πορτοφόλια μας (τουλάχιστον οι 94,2% από μας), διότι ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να είσαι μέσα στο ευρώ, έστω και δίχως ευρώ.

(β) Εξαλείφουμε αργά αλλά σταθερά τις κοινωνικές ανισότητες. Π.χ., υποβαθμίζουμε την παιδεία για να μην έχουμε πια γραμματιζούμενους κι αγράμματους, τσακίζουμε την υγεία για να μη πεθαίνει άλλος στον δρόμο κι άλλος σε νοσοκομείο, ισοπεδώνουμε τους μισθούς για να μην υπάρχουν πλέον υψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι, εξαλείφουμε τα εργασιακά δικαιώματα για να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των εργοδοτών, καταργούμε την μονιμότητα στην εργασία για να δουλεύουν όλοι από λίγο και να εξαφανιστούν οι μακροχρόνια άνεργοι, εξαερώνουμε τις συντάξεις ώστε όλοι οι συνταξιούχοι να καταντήσουν ζητιάνοι και όχι κάποιοι απ' αυτούς να καλοπερνούν παίζοντας πρέφα στα καφενεία κλπ.

(γ) Στηρίζουμε τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού. Μπορεί η ανάγκη να μας έκανε φτωχούς και να κινδυνεύουμε να χάσουμε τα σπίτια μας από την εφορία ή τις τράπεζες αλλά και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σχεδιάσαμε και τα κοινωνικά συσσίτια αβγατίσαμε και ΜΚΟ που μοιράζουν είδη πρώτης ανάγκης στους εξαθλιωμένους χρηματοδοτούμε και με την εκκλησία αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας ώστε να βάλει κι ο θεός ένα χέρι βοηθείας καθ' όσον πόσα να κάνει ένα κράτος και δη μπατιρημένο...


Αυτά είναι τα δεδομένα του δεκαοκτάμηνου κι ας βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας. Ξέρουμε ότι δεν πάνε τα πράγματα όπως θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σήμερα, με την αριστερά και τον Αλέξη, έχουμε εναλλακτική απέναντι στο μονότερμα που μας έπαιζαν κάποτε η δεξιά με το ΠαΣοΚ. Όπως είχε πει προεκλογικά ο πρωθυπουργός, "σκεφθείτε ποιον θέλουμε υπουργό υγείας, τον Κουρουμπλή ή τον Άδωνι". Πώς να το κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι να τρως αριστερή "μεταρρύθμιση" και άλλο να τρως δεξιά. Και μην ακούω κουταμάρες του στυλ "ούτε τον Κουρουμπλή ούτε τον Άδωνι", διότι μου θυμίζουν το "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".

Τελειώνω. Τώρα θυμήθηκα την αντίδραση ενός απογοητευμένου ψευτομεροκαματιάρη ψηφοφόρου τού ΣυΡιζΑ, όταν του είπα πως μπορεί να κοιτάξει και λίγο πιο πέρα: "Και πού να πάω, ρε Θόδωρε; Στον Μητσοτάκη;". Ο αιώνιος εκβιασμός του -παλιού και καλού- Χάρρυ Κλυνν από την Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες ζη και βασιλεύει: "αν φύγω, θα ξανάρθουν οι Ντάλτον"... 
 
Απο  Cogito ergo sum

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου