Αυτή
η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος έχει στηθεί πάνω στο στραμπούληγμα
κάθε σημασίας, εννοιολογικής αλλά και ιδεολογικής, και λέξεων και
θέσεων. Είναι κυριολεκτικά άσκηση του καταχρηστικού δικαιώματος της
αστικής τάξης και των μικροαστικών κολαούζων της να εξαρθρώνει
μικροπολιτικά κάθε μεγάλο ζήτημα, ακόμα και απ' αυτά που κατ' οικονομία
αφορούν στην πλειονότητα και τα λέμε εθνικά.
Η
πραγματικότητα, μόλις γδάρεις λίγο με το νύχι την μπογιά όρων όπως
«αριστερός» και «προοδευτικός», είναι μια συστημική σαπίλα. Που
εκτείνεται απ' την Παιδεία και την εργασία έως την Υγεία και τα σύνορα ή
τη λαϊκή κυριαρχία. Κοντολογίς διαιωνίζεται η δυσοσμία των
ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών με τάχα μου δήθεν μετωπικές συγκρούσεις
του τραμπουκισμού με το μπούλινγκ και της προπαγάνδας με τα fake news.
Οι αναθεωρητές, παίζοντας το αστικό παιχνίδι της πολιτικής του εφικτού,
αλλάζουν πουκάμισα σαν τα φίδια και πουλάνε το φαρμάκι για φάρμακο,
εξομοιώνοντας τα θρανία με τα πρόβατα με επιχείρημα τα τέσσερα πόδια.
Δεν
είναι τυχαίο που στη ΣΥΡΙΖΑίικη κερκίδα των επιδερμικών εντυπώσεων
θεωρείται μαγκιά, συνώνυμη του αριστερού ηρωισμού, κάθε χοντράδα του κ.
Πολάκη και κάθε προσαρμοσμένη αυθορμιτίλα της κ. Χριστοδουλοπούλου. Οταν
η δεύτερη από βήματος Βουλής μιμείται εφήβους, αναφωνώντας στον
πληθυντικό «δώστε πόνο» (!) εισπράττοντας την ικανοποίηση των χάχανων,
τότε περνάει ανώδυνα και η αντικατάσταση της ταξικής πάλης με τον
...κοινωνικό ανταγωνισμό.
Η αλήθεια είναι ότι ένα κόμμα
σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που για να κυβερνήσει συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ, τώρα
προσπαθεί να συντηρήσει τέτοια ποσοστά που να του επιτρέψουν σε ώρα
μετεκλογικής ανάγκης να συνεργαστεί με κάθε αντιδραστική δύναμη ή κόμμα,
ακόμα και με τη ΝΔ, και να μπορεί να το πουλήσει ως συναινετικό βιασμό,
έχοντας συνταγματικά προκατασκευάσει και έννοιες όπως «η εποικοδομητική
πρόταση δυσπιστίας»!
Οσοι απηυδήσατε ήδη
που καταπιάστηκα με αυτό το στραμπούληγμα, κρατήστε τις συνέπειες που
δεν φαίνονται. Κρατήστε και τα οφέλη, που εισπράττει άκοπα το φασισταριό
στη χώρα, όταν η σύγκρουση των ναυτεργατών με τους εργολάβους και τους
εφοπλιστές δεν είναι ταξική, αλλά απλώς κοινωνικά ανταγωνιστική.
Κρατήστε και τη συμβολή στο καθαρό περιβάλλον που έχουν όχι μία, αλλά
καμιά δεκαπενταριά αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα, ως
εποικοδομητική δυσπιστία του ξένου δαχτύλου, που λέγαμε παλιά.
Αυτές
τις μέρες που διεξάγεται το 12ο Συνέδριο της ΚΝΕ για έναν κόσμο «στο
μπόι των ονείρων και των ανθρώπων», σκέφτομαι τα νιάτα που αντιστέκονται
σ' αυτό το στραμπούληγμα, πραγματικοί ήρωες των καιρών. Πολλοί απ'
αυτούς, άνεργοι και εργαζόμενοι, θα βρεθούν αμέσως μετά να παλεύουν στα
βαλτώδη συνδικαλιστικά νερά σ' ένα εργατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ (το 37ο),
που μόνο αν είσαι ΣΥΡΙΖΑίος το λες έτσι. Με την εργοδοσία να εκλέγεται
και η ίδια ως εργατικό σωματείο ανάμεσα σε πλαστογραφημένα φαντάσματα,
θα χρειαστούν όλη τη δύναμη κι όλο το κουράγιο για να αποκαλύπτουν
καθημερινά τη fake αριστερά. Τους έχω εμπιστοσύνη. Δεν θα μπερδέψουν
ποτέ σ' αυτούς τους στραμπουληγμένους καιρούς το εργοδοτικό σωματείο με
το εργατικό, γιατί διαθέτουν εκείνο το ιδεολογικό οπλοστάσιο που δεν
χωράει την έννοια του συναινετικού βιασμού της εργατικής τάξης στο όνομα
της επιστροφής στην κανονικότητα, που λέει κι ο αναγνωρισμένος πια απ'
τα μεγάλα αφεντικά πολιτικός μάνατζερ Τσίπρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου