«Μια φιλανθρωπική οργάνωση μάζεψε στην Αστούρια 120 παιδιά ορφανά, που οι πατεράδες τους ανθρακωρύχοι είχαν σκοτωθεί προπέρυσι στην Επανάσταση της Αστούριας. Τα έβαλε στο τραίνο και τα πήγε στη Μαδρίτη, όπου θα τα παράδινε σε διάφορες πλούσιες οικογένειες που δέχτηκαν να τα υιοθετήσουν. Πριν τα παραδώσει, θέλησε να κάνει και τη ρεκλάμα της παρέλασης.
Τα παιδιά όμως μόλις βγήκαν απ' το σταθμό, άρχισαν να τραγουδούν τη Διεθνή και με τη γροθιά σφιγμένη και υψωμένη, παρέλασαν απ' τους κεντρικώτερους δρόμους της Μαδρίτης.
Οταν έφτασαν στα γραφεία της "Φιλανθρωπικής Εταιρίας", αρνήθηκαν να μείνουν στη διάθεση της αστικής "Φιλανθρωπίας".
Η αστυνομία τα έβαλε ξανά στο τραίνο και τα ξαναγύρισε στα χωριά τους της Αστούριας».
Η παραπάνω «λεπτομέρεια» της Ιστορίας δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 2-2-1936.
Η εξέγερση στην Αστούρια της Ισπανίας, στην οποία αναφερόταν ο «Ριζοσπάστης», είχε ξεσπάσει τον Οκτώβρη του 1934. Τα γεγονότα ξεκίνησαν με την κήρυξη γενικής απεργίας όταν μπήκε στην κυβέρνηση Λερούς το κόμμα της «Ισπανικής Συνομοσπονδίας Αυτόνομων Δεξιών».
Το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 2/2/1936 Η απεργία αγκάλιασε όλη τη χώρα: Τη Μαδρίτη, την Καταλονία, τη Βισκαΐα, την Αστούρια και άλλες περιοχές της Ισπανίας. Παντού γίνονται συγκρούσεις, στήνονται οδοφράγματα. Σύμφωνα με τηλεγράφημα που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης», η Μαδρίτη στις 5 Οκτώβρη είχε «όψη πολιορκούμενης πόλης». Απεργοί επιτέθηκαν στον στρατώνα Μοντουάν για να τον καταλάβουν, ενώ επιβλήθηκε λογοκρισία σε όλη τη χώρα. Οι νεκροί ήδη στις 6 του μήνα ήταν δεκάδες.
Στην Αστούρια όμως η απεργιακή πάλη πήρε οξύτερη μορφή και μετεξελίχθηκε σε ένοπλη εξέγερση των ανθρακωρύχων, με τη συμμετοχή των «Εργατικών και Αγροτικών Αντιφασιστικών Εθνοφρουρών» και της «Ένωσης των Αδελφών Προλετάριων», που καθοδηγούνταν από το ΚΚ Ισπανίας και τη Σοσιαλιστική Νεολαία αντίστοιχα. Ένοπλα σώματα ανθρακωρύχων κυρίευσαν τα οπλοποιεία του Οβιέδο (πρωτεύουσα της Αστούριας) και της Τρουβίας, και οι εργατικές και αγροτικές μάζες συγκρότησαν τη δική τους «Κόκκινη Φρουρά».
Η «Πράβντα», αναφερόμενη στην εξέγερση, έγραψε: «Ολες οι πληροφορίες αναφέρουν πως οι εργατικές μάζες της Αστούριας με τα όπλα στα χέρια βάζουν σαν σκοπό να τελειώσουν μια για πάντα με την κυριαρχία του συγκροτήματος των κεφαλαιοκρατών και γαιοκτημόνων και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους επαναστατική κυβέρνηση των εργατών και αγροτών».
Στην πραγματικότητα όμως, παρά τις ανεβασμένες μορφές πάλης που χρησιμοποιούσε το εργατικό κίνημα στην Αστούρια, οι πολιτικοί φορείς που καθοδηγούσαν την εξέγερση δεν διέθεταν επαναστατική στρατηγική. Το ΚΚΙ, στο πλαίσιο της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου και έχοντας ήδη συμπράξει με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας, δεν επεδίωκε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Τελικά τα κυβερνητικά στρατεύματα, με την υποστήριξη της Αεροπορίας και του Πυροβολικού, μετά από πολυήμερες και σκληρές μάχες κατέπνιξαν την εξέγερση. Χιλιάδες ήταν οι νεκροί και οι τραυματίες εργάτες, ενώ πάνω από 30 χιλιάδες εργάτες ρίχτηκαν στις φυλακές.
- Βλ. περισσότερα:
- Κώστας Σκολαρίκος, «"Ευρωκομμουνισμός": Θεωρία και στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2015, σελ. 155 - 215.
- «Ριζοσπάστης», 9-10/2/2019.
- Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τόμ. Θ1-Θ2, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, σελ. 464 - 465.
(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 2 Φλεβάρη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου