Με αλληλεγγύη, οργάνωση, διεκδίκηση μπορεί ο λαός να βγει νικητής

 

RIZOSPASTIS

Η μεγάλη δύναμη που μπορούν να αντλήσουν οι εργαζόμενοι όταν παίρνουν την οργάνωση της πάλης στα χέρια τους και όταν δυναμώνουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους αναδεικνύεται με διάφορες αφορμές το τελευταίο διάστημα, αναδεικνύοντας δυνατότητες και βγάζοντας στην επιφάνεια ένα στοιχείο πολύ σημαντικό για την κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αντεργατική πολιτική, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η μεγάλη στήριξη που έδωσαν ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών για ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου σχολείου, κόντρα στα αντιδραστικά και αντιπαιδαγωγικά σχέδια κατηγοριοποίησης και εμπορευματοποίησης της γνώσης. Η σχεδόν καθολική συμμετοχή σε μια απεργία που ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, η ογκώδης διαδήλωση στην Αθήνα, η συνάντηση στον δρόμο του αγώνα με τους μαθητές τους, είχαν πρωτόγνωρη στήριξη από όλο τον λαό. Κάθε εκπαιδευτικός που συμμετείχε στην απεργία είχε να μεταφέρει και ένα μήνυμα αλληλεγγύης από γονείς μαθητών του, που άλλωστε εδώ και μήνες μοιράζονταν την ίδια αγωνία για τη μόρφωση των παιδιών μέσα στην πανδημία με την τηλεκπαίδευση. Κάθε δάσκαλος είχε να πει για τα δεκάδες εργατικά σωματεία, τους Συλλόγους και Ενώσεις Γονέων που έχτισαν ασπίδα προστασίας απέναντι στις κυβερνητικές επιθέσεις, στον αυταρχισμό, στην κατασυκοφάντηση του αγώνα τους. Το «δάσκαλε σ' ευχαριστώ για το μάθημα που έδωσες στα παιδιά μου», που εξέπεμψε η Συνομοσπονδία Γονέων επικροτώντας την αγωνιστική κινητοποίηση, συμπύκνωσε αυτό το κύμα αλληλεγγύης, το οποίο έβαλε εμπόδια στην προσπάθεια ενεργοποίησης «κοινωνικού αυτοματισμού» από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της.

Και μόλις την περασμένη Πέμπτη, τρεις μέρες μετά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση, οι μαθητές με τους δασκάλους τους ξαναβρέθηκαν «χέρι χέρι», αυτήν τη φορά για να βγουν σώοι από τις αίθουσες - κονσερβοκούτια που πλημμύριζαν, φτιάχνοντας αυτοσχέδιες «γέφυρες», με τους γονείς να αγωνιούν στις καγκελόπορτες των σχολείων, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι το σχολείο των αναγκών του λαού δεν συναντιέται πουθενά με το σχολείο όπου όλα θα «πωλούνται» και θα «αγοράζονται», το οποίο χτίζουν κυβερνήσεις και κεφάλαιο.

Το πόσο σημαντική υπόθεση είναι για την εργατική τάξη να προφυλάξει και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την κοινή δράση και την αλληλεγγύη, το «όλοι για έναν και ένας για όλους», αποδείχθηκε στην πράξη και στις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων διανομέων της «e-food». Οι συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν όσοι συμμετείχαν στη μηχανοκίνητη διαδήλωση που διέσχισε όλο το κέντρο της Αθήνας για να φτάσει μέχρι τα γραφεία της εταιρείας δεν ξεχνιούνται εύκολα. Οι εκατοντάδες εργαζόμενοι και κάτοικοι, που σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο προϋπαντούσαν τους διανομείς, τους φώναζαν «κρατάτε γερά» και σήκωναν ψηλά τις γροθιές τους, ήταν κάτι παραπάνω από μια έκφραση για το «δίκιο που έχουν τα παιδιά».

Ηταν ένα ακόμα ξέσπασμα, μια «διαδήλωση» δίπλα στο συγκροτημένο συλλαλητήριο, με χιλιάδες κόσμου να ταυτίζεται με τους εργαζόμενους που δέχτηκαν τους εκβιασμούς για να μετατραπούν σε «συνεργάτες». Οι μεγαλύτεροι είδαν στο πρόσωπο αυτών των εργαζομένων τα παιδιά και τα εγγόνια τους, την ανασφάλεια που έχει γίνει «κανονικότητα», οι δε εργαζόμενοι είδαν τον ίδιο τους τον εαυτό, που κάθε μήνα έχουν να αναμετρηθούν με την «ανανέωση της σύμβασης», με τον μισθό που με το ζόρι φτάνει για δυο βδομάδες, με τις εργοδοτικές απειλές και την αυθαιρεσία, με τα ακατάστατα ωράρια.

Οι εικόνες αυτές έρχονται σε συνέχεια παρόμοιων εκδηλώσεων έμπρακτης αλληλεγγύης από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, από σωματεία και μαζικούς φορείς, που έφεραν στην επιφάνεια τις δυνατότητες της οργανωμένης συλλογικής δράσης. Η συντονισμένη πανελλαδική δράση που αναπτύσσουν οι Επιτροπές Αγώνα πληγέντων από τις πυρκαγιές, τους σεισμούς και τις πλημμύρες σε Εύβοια, Αττική, Πελοπόννησο, Θεσσαλία και Κρήτη πιάνει το «νήμα» της μάχης για τη ζωή και τις περιουσίες που δίνουν οι χιλιάδες κάτοικοι των περιοχών αυτών, όταν κράτος και κυβέρνηση τους λένε «εκκενώστε και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας».

Δίπλα στα παραπάνω μπορούν να προστεθούν ακόμα περισσότερα παραδείγματα από χώρους δουλειάς, κλάδους και άλλες αγωνιστικές παρεμβάσεις που καταφέρνουν να παραμερίζουν εμπόδια, να δείχνουν τη δύναμη του συντονισμένου και από τα κάτω οργανωμένου αγώνα, που παραμερίζει τα κηρύγματα μοιρολατρίας και υποταγής, σπάει τις προσπάθειες διάσπασης, το παραδοσιακό «διαίρει και βασίλευε» της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της. Τέτοιο είναι και το παράδειγμα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που μέσα από τα σωματεία τους απαιτούν το αυτονόητο, να μείνουν στη δουλειά τους με κατοχυρωμένα δικαιώματα, και στον πολύμηνο αγώνα τους έχουν πλάι τους ένα μεγάλο και πολύμορφο κύμα αλληλεγγύης από δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις και μαζικούς φορείς. Τέτοια πολύτιμα στοιχεία αναδείχθηκαν και στη μεγάλη πανεργατική απεργία της 10ης Ιούνη, με το πανελλαδικό απεργιακό μέτωπο που συγκροτήθηκε από εκατοντάδες Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα.

Πιάνοντας λοιπόν αυτό το νήμα και τις νέες δυνατότητες που ανέδειξαν η μεγάλη συμμετοχή, το μαχητικό κλίμα και η αποφασιστικότητα για σκληρή μάχη από τη σύσκεψη των σωματείων στο Σπόρτιγκ (βλ. σελ. 7), οι επόμενες βδομάδες είναι κρίσιμες για να αναπτυχθεί η πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, για να συναντηθούν ακόμα περισσότερες δυνάμεις στους δρόμους, με κορυφαίο σταθμό το συλλαλητήριο στις 4 Νοέμβρη και την απεργιακή κλιμάκωση των επόμενων εβδομάδων.

Ετσι θα δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους η μάχη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων των εργαζομένων, οι οποίες βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής και της εργοδοσίας. Ετσι θα δοθεί η μάχη για να μείνει στα χαρτιά κάθε νόμος όπως το έκτρωμα Χατζηδάκη, που κατοχυρώνει «ασυλία» στο ξεσάλωμα της εργοδοσίας. Κάθε κλάδος, κάθε επιχείρηση όπου οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους με σχέδιο παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς, για την κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, όπου βάζουν εμπόδια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, δίνει αποφασιστικά χτυπήματα στην αντεργατική πολιτική.

Κάθε σωματείο που συντονίζει τη δράση του με τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, με πλαίσιο πάλης που σημαδεύει τον πραγματικό ένοχο, την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και το κράτος της, δημιουργεί τους όρους για την αποφασιστική αντεπίθεση της εργατικής τάξης. Για να γίνει «κανονικότητα» η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και όχι το τσάκισμά τους από την καπιταλιστική κερδοφορία.

 

Ριζοσπάστης