Του Γιώργου Μαρίνου, Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ και οι αποφάσεις της που κλιμακώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν και ο «οδικός χάρτης» για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων αποτελούν πεδίο συστηματικής παρέμβασης της αστικής προπαγάνδας για να συσκοτιστεί η ταξική - αντιλαϊκή ουσία των εξελίξεων, να παρουσιαστούν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ως δυνάμεις ειρήνης, η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο ως αναγκαία και οι επικίνδυνες διευθετήσεις στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο ως «νέα εποχή».
Τώρα είναι επιτακτικά αναγκαίο να καταρριφθούν οι μύθοι αυτοί και να αφοπλιστούν οι παγίδες που στήνει το σύστημα με δόλωμα τα περί «εθνικής ενότητας», που είναι εργαλείο της αστικής τάξης, και με εφόδιο τις θέσεις του ΚΚΕ να προετοιμαστούν η εργατική τάξη, ο λαός για νέους αγώνες με κριτήριο τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, την κυβέρνηση, τα ΝΑΤΟικά κόμματα και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Ο πόλεμος σε πορεία κλιμάκωσης
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, που μαίνεται για ενάμιση χρόνο, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους, παιδιά του ουκρανικού και του ρωσικού λαού, αποτελεί μια ακόμα δραματική συνέπεια της αντεπανάστασης, της ανατροπής του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση. Είναι αποτέλεσμα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ανάμεσα στα ευρωατλαντικά και τα ρωσικά μονοπώλια, ανάμεσα στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και την καπιταλιστική Ρωσία και τους συμμάχους της, για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, μέρος των γενικότερων ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα.
Τα δύο εμπόλεμα «μπλοκ» ρίχνουν όλες τους τις δυνάμεις για την επικράτηση, διαμορφώνουν όρους παραπέρα κλιμάκωσης, πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι γενίκευσης του πολέμου. Οι ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και τα άλλα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ εφοδιάζουν τον ουκρανικό στρατό με άρματα μάχης, πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και βόμβες διασποράς, μαχητικά F-16, και το ρωσικό κράτος εξοπλίζει τη Λευκορωσία με πυρηνικά όπλα, απειλεί γενικότερα για τη χρήση τους και προετοιμάζεται πολύμορφα για να ανταποκριθεί στις νέες στρατιωτικές απαιτήσεις που προκαλούν ο ΝΑΤΟικός σχεδιασμός και οι ανάγκες υποστήριξης της απαράδεκτης εισβολής στο ουκρανικό έδαφος.Οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ «κίνδυνος - θάνατος» για τους λαούς
Στις συνθήκες του πολέμου στην Ουκρανία και δεκάδων εστιών έντασης σε Ασία, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, Αρκτική, το ΝΑΤΟ, δύναμη πολέμου από το 1949 που ιδρύθηκε, δυναμώνει την επιθετικότητά του και προετοιμάζεται για νέους πολέμους και επεμβάσεις. Στην περσινή Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη επεξεργάστηκε τη Νέα Στρατηγική Αντίληψη, για τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων δυνάμεων που ξεπερνούν τις 300.000 μέλη, κατανεμημένες σε πολυεθνικές στρατιωτικές μονάδες σε όλη την Ευρώπη, με εκσυγχρονισμό του συμβατικού και πυρηνικού οπλοστασίου, με επανασχεδιασμό της δράσης του όχι μόνο για να ανταποκριθεί στον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά στην κατεύθυνση της συγκρότησης του «παγκόσμιου ΝΑΤΟ» που θα μπορεί να παρεμβαίνει άμεσα σε όλη την υδρόγειο.
Στη Σύνοδο Κορυφής στο Βίλνιους της Λιθουανίας, πήρε πρόσθετα μέτρα, επανακαθόρισε στόχους και σχέδια, προωθεί αναδιάταξη στρατιωτικών μονάδων με γραμμή προετοιμασίας για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Μεταξύ των άλλων, αποφασίστηκαν:
- Διεύρυνση με τη Φινλανδία (ως πλήρες μέλος), επιτάχυνση της ενταξιακής πορείας της Σουηδίας μετά το πράσινο φως που άναψε η Τουρκία κι ενώ η Σκανδιναβική Χερσόνησος έχει ήδη ενταχθεί στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό για την ολοκλήρωση του ελέγχου της Βαλτικής Θάλασσας και της Αρκτικής που επιτελούν στρατηγικό ρόλο στην πλαγιοκόπηση της Ρωσίας.
- Ισχυρότερη πρόσδεση της Ουκρανίας στον ΝΑΤΟικό μηχανισμό με σημαντικές λειτουργίες μέλους της συμμαχίας μέσα από το «Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ουκρανίας», τη συνέχιση της αποστολής σύγχρονων οπλικών συστημάτων και εκπαίδευση στρατιωτικών δυνάμεων, τη ΝΑΤΟποίηση του ουκρανικού στρατού.
- Προσαρμογή της πυρηνικής υποδομής και παραπέρα ενίσχυση των ΝΑΤΟικών πολυεθνικών δυνάμεων και των επιχειρησιακών, περιφερειακών σχεδίων.
- Αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των κρατών - μελών, με κατώτατο όριο το 2% του ΑΕΠ, ρίχνοντας νέα οικονομικά βάρη, δισ. ευρώ στις πλάτες των λαών, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων.
Η συμμετοχή της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, της Ν. Ζηλανδίας και της Ν. Κορέας στη Σύνοδο Κορυφής αφορά άμεσα τον κλιμακούμενο ανταγωνισμό του ΝΑΤΟ με την Κίνα και τη Ρωσία, σε σύνδεση με τις συμμαχίες που έχουν συγκροτήσει οι ΗΠΑ για την επέμβαση στην Ασία, όπως η Aukus (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία) και η Quad (Αυστραλία, ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία), για επέμβαση στις επικίνδυνες εξελίξεις στην Ταϊβάν, στην Κορεατική Χερσόνησο, στη Νότια και Ανατολική Θάλασσα της Κίνας.
Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ συνεχίζει να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» για να μπορεί να παρεμβαίνει παντού, όπου επιβάλλουν τα συμφέροντα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών οικονομικών ομίλων, όπως έχει αποδειχθεί από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Αφρική.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συμμετείχε στην επεξεργασία των ΝΑΤΟικών αποφάσεων, ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, έβαλε την υπογραφή του και ανέλαβε δεσμεύσεις για την υλοποίηση των πολεμικών αυτών σχεδιασμών που υπηρετούν την αναβάθμιση των στρατηγικών συμφερόντων της αστικής τάξης στο «μοίρασμα της λείας» και στρέφονται κατά του λαού μας - που πληρώνει πάνω από 6 δισ. ευρώ τον χρόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ - και των άλλων λαών.
Η αστική προπαγάνδα δεν μπορεί να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην υλοποίηση των ΝΑΤΟικών αποφάσεων βάζει τη χώρα βαθύτερα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, με τη χρησιμοποίηση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη Σούδα, στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο και τη Λάρισα, την αποστολή μεγάλης ποσότητας στρατιωτικού οπλισμού στο πολεμικό μέτωπο, με ανοιχτό το ενδεχόμενο συμμετοχής στρατιωτικών δυνάμεων στους πολυεθνικούς σχηματισμούς.
Η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ έχει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που από τη θέση της κυβέρνησης τα προηγούμενα χρόνια ευθύνονται για επέκταση των αμερικανικών βάσεων και τη μετατροπή της Ελλάδας σε ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο, ενώ τα ακροδεξιά μορφώματα που επιδίδονται σε εθνικιστικές κραυγές, «ποιούν την νήσσα» για τον ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Την προεκλογική περίοδο σκόπιμα κρατήθηκε «σιγή ασυρμάτου» για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής λόγω της χαρακτηριστικής σύμπλευσης των αστικών κομμάτων. Μόνο το ΚΚΕ με επεξεργασμένες θέσεις και στόχους πάλης δυνάμωσε το μέτωπο κατά της εμπλοκής, συνεχίζοντας τη δράση ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Επικίνδυνες διευθετήσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στη ΝΑΤΟική Σύνοδο και οι αποφάσεις που πάρθηκαν για την «επανεκκίνηση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων αποτελούν μέρος πολύπλευρου «παζαριού» με την παρέμβαση και την εποπτεία του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού με στόχο την προώθηση επικίνδυνων διευθετήσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε αντιστοιχία με τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Το ΚΚΕ από καιρό πριν έχει προειδοποιήσει τον λαό και έχει αναδείξει τεκμηριωμένα πως η κυβέρνηση δουλεύει συστηματικά για να διαμορφωθούν οι όροι της συνδιαχείρισης, συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με το τουρκικό κράτος, προς όφελος των ενεργειακών και άλλων ομίλων, σε βάρος των δύο λαών, με βαριές συνέπειες στην κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Η προετοιμασία του «οδυνηρού συμβιβασμού», που περιλαμβάνει και τη Θράκη, είναι σε εξέλιξη και σε αυτό αποσκοπεί ο λεγόμενος «οδικός χάρτης» που συμφωνήθηκε στη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, όπως αποδεικνύουν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και ιδιαίτερα η επί τούτου συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ» την Πέμπτη 14 Ιούλη.
«Επανεκκίνηση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων επιχειρήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά έκανε τον κύκλο της, πέρασε από διάφορες φάσεις ύφεσης και εντάσεων που αναβαθμίζονταν κάθε φορά. Τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ καλλιεργεί την αντίληψη πως η ίδια όσο και ο Ερντογάν διαθέτουν ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τους επιτρέπει να ξεπεράσουν τους σκοπέλους, να αναλάβουν πολιτικό «ρίσκο» και να καταλήξουν σε συμβιβασμό, αποφεύγοντας μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις.
Τι προβλέπει ο «οδικός χάρτης»;
1. «Πολιτικό Διάλογο» με ευθύνη των υπουργών Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη και Χ. Φιντάν.
Η βασική κατεύθυνση των διαπραγματεύσεων τέθηκε από τον πρωθυπουργό, ο οποίος σημείωσε ότι «στη διαπραγμάτευση θα τεθούν τα σημαντικά, τα βαριά γεωπολιτικά ζητήματα, με σημαντικότερο το βασικό ζήτημα, το οποίο αναγνωρίζουμε ότι είναι η διαφορά μας με την Τουρκία, δηλαδή η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών»... «Σκοπός μου είναι να μπούμε στον πυρήνα της βασικής μας διαφοράς, εφόσον καταφέρουμε να συμφωνήσουμε να πάμε στη Χάγη, δεν είναι μια απλή υπόθεση»... «Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο να λύσει τη μεγάλη διαφορά με την Τουρκία; Η απάντηση είναι ναι. Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».
Η τοποθέτηση του πρωθυπουργού ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους. Οι υποχωρήσεις στις οποίες αναφέρεται επί της ουσίας αφορούν την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για την προώθηση της συνεκμετάλλευσης - συνδιαχείρισης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο προς όφελος των μονοπωλίων που καιροφυλακτούν να επεκτείνουν τη δράση τους στην περιοχή. Κι αυτό δεν αποτελεί το τέλος αυτού του «οδυνηρού συμβιβασμού» αλλά την αρχή νέων αντιθέσεων μεταξύ των αστικών τάξεων στο φόντο των εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Διαπραγμάτευση «εφ' όλης της ύλης» σημαίνει ότι στο τραπέζι θα τεθούν οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης για κρίσιμα θέματα, όπως αυτά για τις «γκρίζες ζώνες» και την αμφισβήτηση της ελληνικότητας νησιών, νησίδων και βραχονησίδων και το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την πλήρη ή μερική αποστρατικοποίηση των νησιών του ΒΑ Αιγαίου, περιορισμό των χωρικών υδάτων (κυριαρχίας), κάτω από το όριο των 12 ν.μ. που προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, μείωση του ελληνικού εναέριου χώρου που έχει καθοριστεί στα 10 ν.μ. από το 1931, τις αρμοδιότητες του FIR Αθηνών για τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας, την αλλαγή του πλαισίου που ισχύει για την έρευνα και τη διάσωση κ.ά.
Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού επιβεβαιώνουν επίσης τη θέση του ΚΚΕ πως οι εξοπλισμοί της Τουρκίας και η αγορά των F-16 από τις ΗΠΑ, όπως και η αγορά των γαλλικών μαχητικών «Rafale», των φρεγατών «Bellhara» και η παραγγελία για τα αμερικάνικα F-35, από την ελληνική κυβέρνηση, υπαγορεύονται από τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Τα νέα, πιο επιθετικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στην τωρινή τοποθέτηση του πρωθυπουργού είναι σε αντιστοιχία με τις διευρυνόμενες ανάγκες της αστικής τάξης για την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού της ρόλου και τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, κινούνται στις ράγες του προσανατολισμού της προηγούμενης περιόδου και των σχετικών χειρισμών, όλων των κυβερνήσεων.
Από το 2002 που ξεκίνησαν οι «διερευνητικές» και κατά τη διάρκεια των 64 γύρων που έχουν διανύσει, οι διπλωμάτες, τα στελέχη του ΥΠΕΞ δεν έκαναν του κεφαλιού τους, υλοποιούσαν την κάθε φορά κυβερνητική πολιτική με ευθύνη του αρμόδιου υπουργού και του πρωθυπουργού. Επί όλων των κυβερνήσεων ειπώθηκε ότι στις συνομιλίες αυτές η ελληνική πλευρά έθεσε τη μοναδική διαφορά, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αλλά από δημοσιεύματα αποκαλύφθηκε πως η τουρκική πλευρά έθετε το συνολικό πακέτο των δικών της διεκδικήσεων και εξετάστηκε ακόμα και το εύρος των χωρικών υδάτων με διάφορες παραλλαγές κι αυτό κρατήθηκε «μυστικό» λόγω του απορρήτου των συνομιλιών.
2. «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης» (ΜΟΕ), που έχουν τη δική τους διαδρομή. Κατά κανόνα, από το 1988 που υπογράφηκε το μνημόνιο Παπούλια - Γιλμάζ, μετά τη σοβαρή κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το 1987, αποτελεί συστατικό στοιχείο της κάθε φορά «επανεκκίνησης» των ελληνοτουρκικών σχέσεων με ισχυρή αμερικανοΝΑΤΟική παρέμβαση για το ξεπέρασμα των προβλημάτων που παρουσιάζονταν στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Μετά το 1988 και μέσα σε συνθήκες εναλλαγής της έντασης και ύφεσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πραγματοποιήθηκαν συνομιλίες στο Νταβός το 1992, για την υπογραφή «Συμφώνου Φιλίας και Συνεργασίας» μεταξύ των δύο κρατών, με πολλές τυμπανοκρουσίες, αλλά ακολούθησε η απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης για το casus belli (αιτία πολέμου) σε περίπτωση που ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο. Ακολούθησαν η κρίση των Ιμίων, το 1996, που οδήγησε στα πρόθυρα στρατιωτικής σύγκρουσης, και η αμερικανική παρέμβαση που τροφοδότησε τις τουρκικές διεκδικήσεις για τις «γκρίζες ζώνες». Ενώ, στη συνέχεια, υπογράφηκαν η Συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997, μεταξύ Σημίτη - Ντεμιρέλ, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, που περιείχε απαράδεκτους όρους περί «νόμιμων ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο», και η Συμφωνία του Ελσίνκι, το 1999, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που αναγνώριζε «συνοριακές διαφορές» Ελλάδας - Τουρκίας. Οι συμφωνίες αυτές για διάφορους «κοσμοπολίτες» αποτελούν μπούσουλα για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στα Ελληνοτουρκικά.
3. «Θετικά Μέτρα», τα οποία συζητιούνται κυρίως στο «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας» μεταξύ των δύο κρατών, με χρόνο έναρξης το 2010 και τελευταία συνεδρίαση το 2016, με την υπογραφή αριθμού συμφωνιών για θέματα οικονομίας, Ενέργειας, τουρισμού κ.ά. στην υπηρεσία επιχειρηματικών ομίλων.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των κατευθύνσεων είναι η προετοιμασία του εδάφους για παραπομπή «των ελληνοτουρκικών διαφορών» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θέση που υποστηρίζουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και προβάλλεται ως αναγκαιότητα από τα αστικά μέσα ενημέρωσης. Ομως, όλοι τους αποκρύπτουν πως το δικαστήριο αυτό καθώς και τα άλλα διεθνή δικαστήρια που αποφαίνονται για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, κινούνται στο περιβάλλον των έντονων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, στις αποφάσεις τους επιδρούν καθοριστικά ο συσχετισμός δυνάμεων και οι στοχεύσεις ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι θιασώτες της προσφυγής στη Χάγη είναι «λαλίστατοι» αλλά κανένας δεν μιλά για τα θέματα που θα περιλαμβάνει το σχετικό «συνυποσχετικό» και τις διεκδικήσεις που θα θέσει η τουρκική πλευρά.
Ο ρόλος των συμφωνιών της Ελλάδας με την Ιταλία και την Αίγυπτο
Ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Γεραπετρίτης, στην ομιλία του στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις ανέφερε ότι «η χώρα μας επιδιώκει την επίλυση στη βάση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας της μοναδικής διαφοράς μεταξύ των δύο χωρών μας: Της οριοθέτησης της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας στο πρότυπο των συμφωνιών που ήδη έχουμε πράξει με την Ιταλία, την Αίγυπτο και ελπίζουμε σύντομα και με την Αλβανία». Η τοποθέτηση αυτή παρουσιάζει πολλά προβλήματα.
Η συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας προβλέπει μειωμένη επήρεια στα Διαπόντια Νησιά (η οποία επιδρά αρνητικά στην οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αλβανία) και τις Στροφάδες που επιδρά στην οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Λιβύη. Στη δε συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου η μερική οριοθέτηση με άξονες τον 26ο και 28ο Μεσημβρινό μπλοκάρει τον θαλάσσιο δρόμο Ελλάδας - Κύπρου, εξαιρεί το Καστελόριζο και τη μισή Ρόδο κι ενώ είναι γνωστό πως η περιοχή από τον 28ο μέχρι τον 32ο Μεσημβρινό εκπληρώνει ιδιαίτερο ρόλο στις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, όπως έδειξαν η παρουσία του ερευνητικού «Oruc Reis», το καλοκαίρι του 2020 και η κρίση που δημιουργήθηκε στην περιοχή του Καστελόριζου.
Η οριοθέτηση δεν καθορίστηκε με βάση τη «μέση γραμμή» αλλά τα όρια μετακινήθηκαν βορειότερα ικανοποιώντας την απαίτηση της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το «παζάρι» οδήγησε σε μειωμένη επήρεια της Κρήτης, του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού, όπως κατήγγειλε το ΚΚΕ στη σχετική συζήτηση στη Βουλή. Επιπλέον, ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι η συμφωνία με την Αίγυπτο θα εμποδίσει το «Τουρκολιβυκό Σύμφωνο» αποδείχθηκε αβάσιμος.
Στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι οι συμφωνίες μεταξύ αστικών τάξεων και καπιταλιστικών κρατών φέρουν τη σφραγίδα των συμφερόντων τους και του συσχετισμού δυνάμεων, είναι σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα, ορισμένες φορές λειτουργούν «πυροσβεστικά» και τα προβλήματα φουντώνουν στη συνέχεια με καύσιμη ύλη τα συγκρουόμενα συμφέροντα.
«Στροφή» στην τουρκική εξωτερική πολιτική;
Δυνάμεις που επιδίδονταν σε «τουρκοφαγία» την προηγούμενη περίοδο ανακάλυψαν σήμερα «ρεαλισμό» στις θέσεις του Ερντογάν, μιλώντας για «στροφή» στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας για να στηριχτούν οι κυβερνητικές επιλογές.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Η Τουρκία είναι παλιό μέλος του ΝΑΤΟ, διατηρεί στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, εν μέσω αντιθέσεων που εκδηλώνονται (ανάλογα) με σφοδρό ή με ήπιο τρόπο. Η αντιπαράθεση π.χ. Τουρκίας - ΗΠΑ συνεχίζεται για το κουρδικό ζήτημα και κυρίως για την αμερικανική στήριξη των Κούρδων στη βόρεια Συρία. Η τουρκική αστική τάξη παίζει σε «δύο ταμπλό», έχει αναπτύξει πολύμορφες οικονομικές, ενεργειακές, στρατιωτικές σχέσεις με τη Ρωσία γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα των τουρκικών μονοπωλίων στο πλαίσιο της λεγόμενης «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής. Παράλληλα, τα συμφέροντα των δύο καπιταλιστικών κρατών αντιπαρατίθενται λόγω του ρόλου που εκπληρώνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ, των διαφορών που έχουν π.χ. στη Συρία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στον Καύκασο, αλλά είναι νωρίς να βγούνε ασφαλή συμπεράσματα αν μπορεί να επιτευχθεί ο ευρωατλαντικός στόχος για τη διάρρηξη των ρωσο-τουρκικών δεσμών.
Η συμφωνία του Ερντογάν για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και γενικότερες κινήσεις προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ γίνονται π.χ. στο πλαίσιο επιλογών που σχετίζονται με την κατάσταση της τουρκικής οικονομίας και την αναζήτηση επενδύσεων, την εξασφάλιση των 40 νέων μαχητικών F-16 και την αναβάθμιση 75 παλαιότερων, την επικαιροποίηση της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας αξιοποιώντας τη στρατηγική θέση της ΕΕ ότι «η Τουρκία είναι χώρα στρατηγικής σημασίας από πολιτική και οικονομική άποψη και στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, βασικός εταίρος για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής και ζωτικής σημασίας σύμμαχος, μεταξύ των άλλων εντός του ΝΑΤΟ...».
Αυτά είναι ορισμένα παραδείγματα και οι υποστηριχτές του «ρεαλισμού Ερντογάν» καλά θα κάνουν να επαναφέρουν στη μνήμη τους πως αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η κατοχή συνεχίζεται σε μεγάλο μέρος του νησιού και μονιμοποιείται η διχοτόμηση στη βάση των «δύο κρατών», με συνευθύνη των ΗΠΑ και της ΕΕ, στην οποία η Κύπρος είναι μέλος από το 2004, ενώ επίσης συνεχίζεται η κατοχή τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία.
Κοινή πάλη εργατικών - λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ
Μέσα σ' αυτές τις σύνθετες και απαιτητικές συνθήκες η πάλη του ΚΚΕ θα αναπτυχθεί αποφασιστικά ως 100% εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, αξιοποιώντας και το θετικό αποτέλεσμα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών. Στην πάλη αυτή σημαντική θέση κατέχουν οι στόχοι για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τους συνολικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις, να επιστρέψουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές στο εξωτερικό, να μη σταλεί ούτε ένας αξιωματικός και στρατιώτης εκτός συνόρων, να αντιπαλέψει οργανωμένα ο λαός τις επιζήμιες διευθετήσεις που προωθεί η κυβέρνηση στα Ελληνοτουρκικά.
Η επιθυμία του λαού να ζήσει ειρηνικά με τον τουρκικό λαό και τους άλλους λαούς είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τον αγώνα του ΚΚΕ ενάντια στον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να ανοίξει μια νέα σελίδα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, έξω από τις δαγκάνες των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την εργατική τάξη, τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας και της διακυβέρνησης της χώρας.
Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 22-23 Ιούλη 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου