Χρόνια τώρα οι αστοί πολιτικοί και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ανάγκες μας είναι πολυτέλειες. Ότι είμαστε καλομαθημένοι και έχουμε πολλές απαιτήσεις. Μας συνιστούν εγκράτεια και λιτό βίο. Άλλωστε, όπως λένε, τα χρήματα δεν είναι το παν και αν είχαμε μεγαλύτερους μισθούς θα τους ξοδεύαμε σε βενζίνη και καφέδες. Μας λένε να μην παραπονιόμαστε για τις αυξήσεις στα τρόφιμα γιατί μπορούμε να χορτάσουμε με ένα τοστ, ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε ολόκληρο καρπούζι γιατί αρκεί μια φέτα, ότι μπορούμε να μαγειρεύουμε φτηνά φαγητά όπως τα γεμιστά, ότι δεν χρειάζεται να έχουμε το air condition όλη μέρα ανοιχτό ούτε να ανάβουμε τον θερμοσίφωνα με τις ώρες, ότι δεν χρειάζεται να πάμε διακοπές αφού μπορούμε να κάνουμε staycation, άλλωστε τον Αύγουστο, όπως μας λένε, προτεραιότητα έχουν οι ξένοι τουρίστες και αν θέλουμε το καλό του τόπου καλά θα κάνουμε να καθίσουμε στα σπίτια μας. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι το νερό είναι απαράδεκτα φτηνό, ότι υπάρχουν άπειρες δουλειές και ένας μισθός των τριακοσίων ευρώ είναι μια χαρά για την Ελλάδα. Στο κάτω κάτω μπορούμε να τη βγάλουμε με ένα παξιμάδι και λίγες ελιές.
Πέρα απ’ την προφανή γελοιότητα αυτών των δηλώσεων το ερώτημα είναι αν όλοι αυτοί που τις έχουν κάνει έχουν προσπαθήσει ποτέ να ακολουθήσουν τις συμβουλές που μας δίνουν. Αν έχουν προσπαθήσει να ζήσουν με ένα τοστ και μια φέτα καρπούζι και χωρίς air condition μες στον καύσωνα, αν έχουν στερηθεί τις διακοπές, αν έχουν δουλέψει ποτέ με τον βασικό μισθό, αν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν έχουν επισκεφθεί δημόσιο νοσοκομείο. Φυσικά και όχι. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι φορές που αυτοί που μας δίνουν μαθήματα λιτού βίου επιδεικνύουν με έπαρση τις εξόδους τους σε ακριβά εστιατόρια και τις πολυτελείς τους διακοπές.
«Από πού πηγάζει όλο αυτό το θράσος;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί καλόπιστα κάποιος. Μα απ’ την αδυναμία της κοινωνίας να απαντήσει, όχι φυσικά με ανάλογες δηλώσεις αλλά με πράξεις. Με τον αγώνα για αξιοπρεπείς μισθούς, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, για το δικαίωμα στον πολιτισμό, στην ψυχαγωγία, στις διακοπές. Γιατί οι ανθρώπινες ανάγκες δεν είναι πολυτέλεια. Να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Να κάνουμε την ανάγκη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου