* Αναδημοδημοσίευση άρθρου από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου, 19-20 Μάρτη 2022
Το ζήτημα του λιμού στην Ουκρανία την περίοδο 1932-1933 για άλλη μια φορά έχει μπει στη φαρέτρα του αντικομμουνισμού. Οι Ευρωατλαντικοί προπαγανδιστές και στη χώρα μας, ευαίσθητοι δήθεν για το δράμα του ουκρανικού λαού από τη ρωσική επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ξαναθυμήθηκαν την ...παλιά τους τέχνη. Το θέμα αυτό της δήθεν «σκόπιμης εξόντωσης του ουκρανικού λαού από τη Σοβιετική Ενωση, τους Μπολσεβίκους και τον Στάλιν» είναι χρήσιμο εργαλείο για τους σημερινούς σκοπούς τους, να στηρίξουν ότι η καπιταλιστική Ρωσία είναι το ίδιο με την ΕΣΣΔ, να μείνει η σκέψη στη βάρβαρη ρωσική επίθεση, αποκομμένη από τον σφοδρό ανταγωνισμό με το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, και βεβαίως, το τελευταίο να ξεπλυθεί ως ο δήθεν σημαιοφόρος της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Κυρίως όμως για να «δικαιολογήσουν» τη δράση φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων συνεργατών των ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι πολιτικοί απόγονοι των οποίων πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα στην Ουκρανία μετά το 2014, με τη στήριξη των ουκρανικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Ας δούμε όμως πώς «χτίστηκε» αυτός ο μύθος.
Η αποκάλυψη της εξαπάτησης
Πολύτιμο εργαλείο η σημαντική ερευνητική δουλειά του Καναδού ιστορικού και συγγραφέα Ντάγκλας Τοτλ: «Εξαπάτηση, Λιμός και Φασισμός, ο μύθος της ουκρανικής γενοκτονίας από τον Χίτλερ στο Χάρβαρντ» (Progress Books, Toronto 1987 στο διαδίκτυο: http://rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf). Ο συγκεκριμένος συγγραφέας μελέτησε και παραθέτει τις έρευνες καταξιωμένων δημοσιογράφων των ΗΠΑ, όπως ο Λούις Φίσερ που ήταν ανταποκριτής στη Μόσχα και δημοσίευσε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «The Nation», και ο Κέισι Τζέιμς στην «Daily Worker» του 1935, που ερεύνησαν ενδελεχώς τις ανταποκρίσεις - υποτίθεται από την Ουκρανία - κάποιου δημοσιογράφου, του Τόμας Ουόκερ, που δημοσιεύτηκαν το 1935 στην εφημερίδα «Chicago American» του φιλοναζί μεγιστάνα του Τύπου, Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της «κίτρινης δημοσιογραφίας».
Αυτές οι δήθεν συγκλονιστικές ανταποκρίσεις από τον λιμό στην Ουκρανία, που γίνονταν και πρωτοσέλιδα, για «6 εκατομμύρια νεκρούς», αποδείχτηκε από τους δύο δημοσιογράφους ότι ήταν πλαστές, fake news που θα λέγαμε σήμερα, με ...πέτσινες φωτογραφίες, προϊόν του απατεώνα Ουόκερ, που ήταν το ψευδώνυμο του Ρόμπερτ Γκριν, κατάδικου για πλαστογραφία, που δραπέτευσε από φυλακή του Κολοράντο. Τις δεξιότητές του τις αξιοποίησε και στα... αποκλειστικά ρεπορτάζ στις φυλλάδες του Χερστ, ενώ το 1935 παραδέχτηκε την απάτη. Αποδεικνύεται ότι ο Ουόκερ - Γκριν βρέθηκε το 1934 στη Μόσχα για λίγες μέρες, δεν πήγε ποτέ στην Ουκρανία, αλλά έστειλε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τις αντικομμουνιστικές ανάγκες της εποχής, που αποτελούν διαχρονικά το δήθεν τεκμήριο όλων των φωστήρων της σταλινολογίας. Συμπεριλαμβανομένων και διαφόρων σημερινών «αστέρων» της ελληνικής δημοσιογραφίας σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, που αναπαράγουν τις ίδιες γελοίες συκοφαντίες.
Μια συνόψιση στην ελληνική γλώσσα όλων αυτών των πραγματικά αποκαλυπτικών στοιχείων ο Ελληνας αναγνώστης έχει την τύχη να μπορεί να βρει στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», του 1997, του βιβλίου του Βέλγου ιστορικού Λούντο Μάρτενς: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» και συγκεκριμένα στο 4ο Κεφάλαιο: Η κολεκτιβοποίηση σελ. 85 - 148 και στο 5ο Κεφάλαιο: Η κολεκτιβοποίηση και το «ουκρανικό ολοκαύτωμα» σελ. 149 - 172.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι το ζήτημα της «γενοκτονίας του ουκρανικού λαού από τους μπολσεβίκους» ήταν μια καλά επεξεργασμένη συκοφαντία της ναζιστικής προπαγάνδας. Τα στοιχεία της, φωτογραφίες και υλικά, χρησιμοποίησε και ο Ουόκερ.
H ναζιστική Γερμανία και ο Χίτλερ, ήδη από το 1926, με το βιβλίο του «Ο αγών μου», έβλεπε την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος του γερμανικού «ζωτικού χώρου», που θα ήταν ο κύριος σιτοβολώνας της. Το 1934, άρχισε να στήνει τον μύθο της «σκόπιμης γενοκτονίας της Ουκρανίας από τους μπολσεβίκους», με στόχο να στηρίξει, σε όλο τον τότε καπιταλιστικό κόσμο που τον έσπρωχνε, τη σχεδιαζόμενη επιχείρηση απελευθέρωσής της. Ο υπουργός προπαγάνδας των ναζί, Γ. Γκέμπελς, έβαλε μπρος τις μηχανές. Η παραπληροφόρηση περιλάμβανε άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, βιβλία, ντοκιμαντέρ, δήθεν «μαρτυρίες» θυμάτων. Επίσης, είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Αμερικανός μεγιστάνας Χερστ συνάντησε τον Χίτλερ στα τέλη του καλοκαιριού 1934, για να κλείσει συμφωνία μαζί του, που προέβλεπε ότι η Γερμανία θα αγόραζε τις διεθνείς ειδήσεις από εταιρεία που του ανήκε.
Αργότερα, με την έναρξη του πολέμου, προωθούσαν μια τέτοια εκδοχή της «γενοκτονίας» ώστε να συγκαλύψουν ουσιαστικά τις κτηνώδεις σφαγές και τα βάρβαρα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί στη Σοβιετική Ένωση. Προσπαθώντας μάλιστα να αποδείξουν τα λεγόμενά τους, παρουσίαζαν στο επίσημο ναζιστικό περιοδικό «Λαϊκός Παρατηρητής» φωτογραφίες με σκελετωμένα παιδιά, που είναι από το 1922 και τη μεγάλη πείνα που προέκυψε ως αποτέλεσμα του εμφύλιου πολέμου στη Ρωσία, μετά τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και τη διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση (είχε συμμετάσχει και η Ελλάδα) που έγινε για να την χτυπήσει. Επίσης στρατιώτες που εμφανίζονται ως Σοβιετικοί που εκτελούν αγρότες, έχουν στολές των στρατιωτών του τσαρικού στρατού.
Ακόμη, φωτογραφία από τη ναζιστική ...αρχειοθήκη, που χρησιμοποίησε και ο Χερστ ως απόδειξη του «λιμού στην Ουκρανία», με έναν στρατιώτη δίπλα σε ένα ψόφιο άλογο, αποδείχτηκε από την έρευνα ότι ήταν του αυστριακού ιππικού από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τους ναζί ...στο Χάρβαρντ
Αυτή η απάτη αναπαράχθηκε μεταπολεμικά στις ΗΠΑ και όλες τις καπιταλιστικές χώρες και χρησιμοποιείται και σήμερα ως η απόδειξη της ...γενοκτονίας, βασικά μετά τη δεκαετία του 1980. Τότε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, στο πλαίσιο μεγάλης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, διοργάνωσε μια καμπάνια για την «50ή επέτειο του φονικού λιμού στην Ουκρανία», όπου τα ναζιστικά κατασκευάσματα, με τις πλαστές φωτογραφίες, τα ...συγκλονιστικά ρεπορτάζ του Ουόκερ, βρήκαν την τιμητική τους και εμπλουτίστηκαν από τις «μαρτυρίες» Ουκρανών μεταναστών πρώην συνεργατών των ναζί και στελεχών του Στέπαν Μπαντέρα που είχαν φυγαδευτεί από την ΕΣΣΔ από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, δημιουργώντας εκεί διάφορους συλλόγους δήθεν «θυμάτων του κόκκινου τρόμου».
Το 1984, μάλιστα, επανεκδόθηκε από τον καθηγητή του Χάρβαρντ Τζέιμς Ε. Μέις το βιβλίο του ναζί Εβαλντ Αμεντε από το 1935, με τον τίτλο «Ανθρώπινη ζωή στη Ρωσία». Ετσι, όλες οι ναζιστικές παραποιήσεις, οι ψεύτικες φωτογραφίες πήραν και ...πανεπιστημιακή υπόσταση.
Επίσης ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ με το βιβλίο «Harvest of Sorrow» (Συγκομιδή της Θλίψης) του 1986, στο πλαίσιο της ίδιας καμπάνιας, αξιοποιεί τις δήθεν μαρτυρίες των Ουκρανών φασιστών εμιγκρέδων ως βασική πηγή για το πόνημά του. Ο τύπος αυτός ήταν υπεύθυνος από το 1948 ειδικής «ερευνητικής ομάδας» αντισοβιετικής προπαγάνδας του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών και αργότερα εμφανιζόταν ως «ανεξάρτητος ιστορικός».
Οι διάφοροι σοβαροί ...ιστορικοί σοβιετολόγοι με αυτά τα πλαστά, όπως αποδεικνύεται, στοιχεία ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών Ουκρανών σε 6-15 εκατομμύρια, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από κανένα πραγματικό στοιχείο.
Ποια είναι η αλήθεια
Όπως πιστοποιείται από τα στοιχεία που συγκέντρωσαν τόσο ο Τοτλ όσο και ο Μάρτενς, την περίοδο 1932-1933 υπήρξαν όντως φαινόμενα μαζικής πείνας στην Ουκρανία, η οποία όμως δεν αφορά κανένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους. Κατηγοριοποιώντας τα πραγματικά δεδομένα, 4 είναι τα βασικά αίτια της κατάστασης:
1. Η λυσσαλέα αντίδραση των μεγαλοαγροτών, των λεγόμενων κουλάκων, κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Αποτέλεσμα δηλαδή της ταξικής πά λης στο χωριό. Οι κουλάκοι αντιστάθηκαν με λύσσα κατά της προσπάθειας κολεκτιβοποίησης της γεωργίας, εμποδίζοντας τη συγκομιδή των δημητριακών, με διάφορα σαμποτάζ, χαλώντας τις μηχανές, πυρπολώντας την κολχόζνικη περιουσία, σκοτώνοντας ζώα, αρνούμενοι να σπείρουν και να θερίσουν, δολοφονώντας κολχόζνικους αγρότες, κομματικά στελέχη οργανωτές της κολεκτιβοποίησης. Από τα τέλη του 1929 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '30, πραγματοποίησαν 1.800 τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Σοβιετικών και των κομματικών στελεχών, των πρωτοπόρων αγροτών και πολλές εκατοντάδες μέλη και κομματικά στελέχη δολοφονήθηκαν. Στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «Πάσα Αγγελίνα: Άξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού» γίνεται αναφορά στις δυσκολίες και τη διαπάλη που υπήρξε στην ουκρανική ύπαιθρο εκείνη την περίοδο.
2. Το διάστημα 1930 - 1932 καταγράφηκε μια παρατεταμένη καλοκαιρινή ξηρασία, που έπληξε μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας και της Ρωσίας και είχε μεγάλη επίπτωση στην καταστροφή της παραγωγής.
3. Επίσης την ίδια περίοδο σημειώθηκε επιδημία τύφου που σάρωσε την Ουκρανία και τον Βόρειο Καύκασο, με σημαντικό αριθμό ατόμων που πέθαναν από τυφοειδή πυρετό και δυσεντερία, όχι μόνο όμως στα ουκρανικά εδάφη, αλλά και στον Καύκασο, σε περιοχές της Νότιας Ρωσίας κ.α.
4. Ταυτόχρονα, έντονες δυσλειτουργίες υπήρξαν από την προσπάθεια αναδιοργάνωσης της γεωργίας, που πολλές φορές σηματοδοτήθηκε από την έλλειψη πείρας, τον αυτοσχεδιασμό και τη σύγχυση σε ό,τι αφορά τις οδηγίες, αλλά και την έλλειψη σωστής προετοιμασίας που επέδρασαν στην απόδοση της παραγωγής. Τα ζητήματα αυτά αναφέρονται αναλυτικά σε ντοκουμέντα του ΚΚ των Μπολσεβίκων της εποχής, σε ομιλίες του ίδιου του Στάλιν και άλλων στελεχών του Κόμματος, που ανοίγουν μέτωπα και καυτηριάζουν λάθη στην προσπάθεια της κολεκτιβοποίησης. Ωστόσο το σοβιετικό κράτος φρόντισε με μέτρα που πήρε το 1933 να εξασφαλιστεί η επιτυχής συγκομιδή εκείνης της χρονιάς, ενώ στάλθηκαν στην Ουκρανία σπόροι, τρόφιμα και ζωοτροφές και παραδόθηκαν χιλιάδες τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές και πρόσθετα μέσα, όπως και στελέχη που βοήθησαν στην οργανωτική δουλειά.
Σε ό,τι αφορά το σύνολο των θυμάτων της πείνας και του τύφου για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, με βάση τα πραγματικά στοιχεία δεν έχει καμία σχέση με τα αστρονομικά νούμερα που αναφέρονται και που αν ίσχυαν θα σήμαιναν την απώλεια μεγάλου ποσοστού του τότε πληθυσμού της Ουκρανίας.
Ο μύθος χρησιμοποιείται ξανά
Τα χρόνια που μεσολάβησαν από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, οι νέες αστικές εξουσίες όλη αυτήν τη στημένη προπαγάνδα από τους ναζί μέχρι την εποχή του Ρίγκαν και την επίφαση επιστημονικότητας του Χάρβαρντ την ξαναέριξαν στην αρένα. Την ώρα που υπολογίζεται ότι πάνω από 10 εκατομμύρια Ουκρανοί ξενιτεύτηκαν γιατί δεν μπορούσαν να επιβιώσουν στην καταληστευμένη χώρα τους, οι αστοί ηγέτες βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν όλη την αντικομμουνιστική χολή τους και να σπιλώσουν τη σοσιαλιστική περίοδο. Ο μύθος του Γκολοντόμορ (λιμού - γενοκτονίας) έγινε το κύριο όπλο των εθνικιστών στην Ουκρανία, που έπρεπε να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στους Ευρωατλαντικούς προστάτες τους.
Στην ίδια την Ουκρανία, ο Πρόεδρος της χώρας, Β. Γιουστσένκο, μετά τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, το 2006 πέρασε νόμο για τη «γενοκτονία κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ» και όποιος «δημόσια» την αρνείται διώκεται. Η 25η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως Μέρα Μνήμης «για όλους όσοι πέθαναν από τον λιμό στην Ουκρανία την περίοδο 1932-1933».
Οι επόμενες κυβερνήσεις προχώρησαν σε αναγνώριση ως «εθνικών ηρώων» όλων των συνεργατών των ναζί ενάντια στο σοβιετικό κράτος, που ονομάζεται πλέον περίοδο κατοχής. Και η φαρέτρα του αντικομμουνισμού εμπλουτίζεται και με πιο ...fake τεκμήρια για τον λιμό του 1932-'33. Το 2009 σε σχετική έκθεση στη Σεβαστούπολη το «απογείωσαν». Εμφάνισαν μέχρι και φωτογραφία από αμερικανική ρακένδυτη οικογένεια της Οκλαχόμα ως ...θύματα του λιμού . Ομολογουμένως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από τους σύγχρονους Ευρωατλαντικούς πλαστογράφους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου