Εκτός από τον ξεδιάντροπο και ξεκάθαρα εχθρικό ρόλο που έπαιξε η ηγεσία της ΓΣΕΕ ενάντια στην απεργία στις 28 Φλεβάρη, η προετοιμασία αυτής της μεγάλης εργατικής - λαϊκής κινητοποίησης από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα ανέδειξε επίσης τις αντιφάσεις έως και τη χρεοκοπία της πολιτικής δυνάμεων όπως το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των εκπροσώπων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση κεντρικού συνδικαλιστικού στελέχους του ΝΑΡ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, όπου αποφασίστηκε απεργία, κόντρα στην εισήγηση των παρατάξεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο συγκεκριμένος λοιπόν χαρακτήρισε την απεργία «κομματική», επειδή την πρότειναν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, και καταλόγισε ότι «υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες», ότι έτσι «αποχαιρετάμε τους αγώνες».
Τυφλωμένοι από το αντι-ΚΚΕ μένος τους αλλά και χωρίς να μπορούν πια να παραγνωρίσουν τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα των αγώνων που αναπτύσσονταν, έφτασαν μέσω του «ΠΡΙΝ» να χαρακτηρίζουν την απεργία «γραφειοκρατικό σχεδιασμό» αλλά ταυτόχρονα και «κόμβο κλιμάκωσης». Παράκρουση;
Εκεί που έδωσε ρέστα το «ΠΡΙΝ» ήταν όταν ανακάλυψε ότι «το ΚΚΕ ανακοίνωσε λήξη των μπλόκων των αγροτών παραμονή της απεργίας», ενώ η απεργία εξελισσόταν σε σταθμό κλιμάκωσης της πάλης των εργαζομένων, των φοιτητών και των αγροτών, με δεκάδες τρακτέρ να κατακλύζουν τις πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας στις 28 Φλεβάρη!
Εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει την ταύτιση του επιχειρήματος Μητσοτάκη - Αυγενάκη με το ΝΑΡ, ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις είναι υποκινούμενες από το ΚΚΕ. Παραμερίζοντας με αυτόν τον τρόπο το δίκιο του αγώνα των αγροτών, τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, την αντοχή τους για 35 μέρες στα μπλόκα, το βήμα συνένωσης και συντονισμού του αγώνα τους με τους αγώνες της εργατικής τάξης στο πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 20 Φλεβάρη στο Σύνταγμα και στις 28 Φλεβάρη στην πανελλαδική πανεργατική απεργία. Και όλα αυτά μέσα από μαζικές, συλλογικές διαδικασίες και συνελεύσεις των αγροτών, με διαπάλη για τον προσανατολισμό και την προοπτική του αγώνα τους.
Ομως τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις αυτού του χώρου δεν αποτελούν «τρικυμία εν κρανίω». Επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα και τη χρεοκοπία των πολιτικών θέσεων του ΝΑΡ, που προσπαθούν να εγκλωβίσουν τους λαϊκούς αγώνες σε μια αντικυβερνητική - αντιδεξιά γραμμή πάλης, επαναφέροντας τις χρεοκοπημένες πολιτικές περί «μεταβατικών σταδίων» και «πολιτικών στόχων πάλης» για έναν καπιταλισμό «με εργατικό και λαϊκό έλεγχο» (βλ. π.χ. την πρόταση αυτών των δυνάμεων για τον σιδηρόδρομο μετά το έγκλημα στα Τέμπη).
Από εκεί πηγάζει και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης, στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό της πάλης της. Η λογική ότι «το ΚΚΕ υποτάσσει τους αγώνες στην εκλογική του ενδυνάμωση», εκτός από εμπάθεια, δείχνει ότι οι δυνάμεις αυτές ζαλίζονται και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να σταθεροποιείται και να δυναμώνει ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που δεν εγκλωβίζεται στις διάφορες εκδοχές διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκφράζεται πολιτικά με το ΚΚΕ, παρά τις επιμέρους παρατηρήσεις που μπορεί να έχουν πολλοί από αυτούς που συμπορεύονται με το Κόμμα τα τελευταία χρόνια.
Το ΚΚΕ άλλωστε είχε θέσει έγκαιρα ότι αυτό το ρεύμα, που δημιουργήθηκε μέσα στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της περιόδου της καπιταλιστικής κρίσης, της πανδημίας, ύστερα από μεγάλες φυσικές καταστροφές, μέσα από μαζικούς απεργιακούς αγώνες, με τα μεγάλα συλλαλητήρια για το έγκλημα στα Τέμπη, είναι το έδαφος για να διαμορφώνεται χρήσιμη πολιτική - ταξική πείρα, που θα τροφοδοτήσει και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα.
Οπως έγινε σε μεγάλες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, σε δεκάδες πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία και μαζικούς φορείς αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, στις πρόσφατες βουλευτικές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Αυτή η αλλαγή είναι κρίσιμη για να ανατροφοδοτεί με τη σειρά της νέους αγώνες, κόντρα στην κυβέρνηση και στο αστικό κράτος, στους επιχειρηματικούς ομίλους και στην ΕΕ, όπως έγινε με τις πολύμορφες και μαζικές κινητοποιήσεις αυτής της περιόδου, με την απεργία στις 28 Φλεβάρη. Οπως θα γίνει και με την απεργιακή κλιμάκωση σε πολλούς χώρους δουλειάς και κλάδους, με τις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες στις 17 Απρίλη και για την Πρωτομαγιά.
Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία αυτήν την περίοδο να βγουν πολιτικά συμπεράσματα από αγωνιζόμενες μαχητικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Να απορρίψουν παρωχημένες πολιτικές συνταγές της σοσιαλδημοκρατίας και των διαφόρων οπορτουνιστικών «μεταβατικών σταδίων», να συμπορευτούν με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ. Για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου