Ο μεγάλος «αρνητής»

 

Το πόσο βολικές είναι για την κυβέρνηση κινητοποιήσεις όπως αυτές της περασμένης βδομάδας, στις οποίες τον τόνο έδιναν διάφοροι «αρνητές», φάνηκε και από δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Εκτός από την υπερπροβολή που απολαμβάνουν οι διοργανωτές αυτών των κινητοποιήσεων, βγάζει μάτι η προσπάθεια να τσουβαλιαστεί κάθε δίκαιη λαϊκή διεκδίκηση με το «κίνημα των αρνητών». Γράφει για παράδειγμα το «Βήμα»: «Δεν θα προκαλούσε εντύπωση αν διαπιστωνόταν ότι ο ίδιος κύκλος (σ.σ. των "αρνητών") πρωτοστατεί στις οικονομικές διεκδικήσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας». Η κουτοπονηριά τους δεν είναι καινούργια. Θυμίζουμε ότι και πέρυσι το φθινόπωρο, όταν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί διεκδικούσαν ασφαλείς σχολικές αίθουσες, γινόταν από την κυβερνητική προπαγάνδα προσπάθεια να τσουβαλιαστούν με τους «αρνητές της μάσκας», τους οποίους μάλιστα βάφτιζαν «κίνημα», υπερπροβάλλοντας κάτι περιθωριακούς τύπους, προερχόμενους από τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση παρουσιάζει κάθε διεκδίκηση είτε ως ανεδαφική, είτε ως υποκινούμενη από «αρνητές», φορτώνει στον λαό την ευθύνη για το νέο φούντωμα της πανδημίας. Παλιό το κόλπο και χιλιοπαιγμένο. Αν ψάχνει η κυβέρνηση ποιος φταίει, ας κοιταχτεί στον καθρέφτη: Και για το νέο κύμα του κορονοϊού και για τον ανορθολογισμό που τροφοδοτεί η κυβερνητική πολιτική. Αυτή η πολιτική είναι ο μεγαλύτερος «αρνητής» κάθε ουσιαστικού μέτρου προστασίας των εργαζομένων.

Κάτι σάπιο...

Σε κάτι σάπιο, και μάλιστα πολύ βαθύτερα στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, πρέπει να αναζητηθεί η πηγή των επαναλαμβανόμενων «βίαιων συμπεριφορών» που φτάνουν μέχρι και σε αποτρόπαιες δολοφονίες, όπως η πρόσφατη στη Φολέγανδρο με θύμα την 26χρονη κοπέλα από τον σύντροφό της. Γιατί, τι άλλο μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια τα πιο βάρβαρα, τα πιο απάνθρωπα ένστικτα και μια τέτοια ευκολία στην αποτρόπαια βία τόσο απέναντι στο γυναικείο φύλο όσο και γενικότερα, αν όχι ο ατομισμός, το «ο θάνατός σου η ζωή μου», όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία διαπαιδαγωγούνται γενιές και γενιές; Πού αλλού, αν όχι στις «αξίες» του ατομισμού και της ανταγωνιστικότητας, που χαρίζει απλόχερα η σημερινή κοινωνία, να αναζητηθεί η βαθύτερη αιτία, για κάθε τέτοιο «πρωτόγνωρο περιστατικό», που σοκάρει, που προκαλεί οργή σε πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα και τη νεολαία; Τα παραπάνω μένουν στο απυρόβλητο όσο ο δικαιολογημένος προβληματισμός εγκλωβίζεται στο ζήτημα της «ανατροφής», δηλαδή πάλι στην «ατομική ευθύνη» του κάθε γονέα για τα παιδιά του, όσο σημαντική κι αν είναι και αυτή η πλευρά. Από κάθε τέτοιο περιστατικό ξεπηδούν οι ουρές ενός βάναυσου συστήματος, που στηρίζεται στη βία και την εκμετάλλευση, κι αυτό δεν μπορεί πια να κρυφτεί με τίποτα. Και άλλη απάντηση, πέρα από τις αξίες και τα ιδανικά που διαμορφώνονται μέσα στη συλλογική δράση για να ξεριζωθεί από τη ρίζα της αυτή η βαναυσότητα, δεν μπορεί να υπάρξει.

«Ηγετικός ρόλος»

Λίγες μέρες μετά την άρνηση του Ελληνα ΥΠΕΞ να αποκλείσει μια αναγνώριση του Κοσόβου, ο πρωθυπουργός του ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου Αλμπιν Κούρτι, μιλώντας στο «Βήμα», δήλωσε ότι «θα καλωσορίζαμε την απόφαση αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου» από την Ελλάδα και πρόσθεσε ότι κάτι τέτοιο «θα ήταν μία ουσιαστική απόδειξη του περιφερειακού ηγετικού ρόλου που η Ελλάδα θα έπρεπε να παίξει»... Από κοντά, βαλκανικά ΜΜΕ (π.χ. «Pristina Insight») χτες παρατηρούσαν πόσο «ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλαδα έχει χαιρετίσει τη δέσμευση Ελλάδας και Κοσόβου να βαθύνουν τις σχέσεις τους» και σε αναλύσεις με τίτλο για την «εκκολαπτόμενη σχέση Ελλάδας και Κοσόβου» επέμειναν ότι «η κατάσταση του Κοσόβου αποτελεί "ξεχωριστή περίπτωση" (σ.σ. "sui generis")» και δεν θα πρέπει να θεωρείται αντίστοιχη π.χ. με αυτή του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Κατέληγαν δε ότι «η αναγνώριση του Κοσόβου από ελληνικής πλευράς θα συναντούσε την αποδοχή πολλών δυτικών χωρών, περιλαμβανομένων των ισχυρών εταίρων και συμμάχων του Κοσόβου, και θα θεωρούνταν αληθινή συνεισφορά στην προοπτική του για περιφερειακή ειρήνη και ευημερία». Τέτοιες επισημάνσεις, αν μη τι άλλο, καταγράφουν την εκτίμηση και τις προσδοκίες που γεννά η στοίχιση της ελληνικής αστικής τάξης στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό και στα προτάγματα ΕΕ - ΝΑΤΟ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πόσο βυθίζεται η χώρα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, που ποτέ δεν επιφύλαξαν τίποτα καλό για κανέναν λαό.

Η σούπα

«Αντιμέτωπη με την κινεζική απειλή, η αμερικανική ελίτ έκανε πρωτοφανή βήματα περιορίζοντας τον νεοφιλελευθερισμό. Την ίδια στιγμή η ελληνική ελίτ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην καρδιά του καπιταλισμού, η κυβέρνηση της ΝΔ παίρνει τα πιο χοντροκομμένα μέτρα κατά της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου»: Τα παραπάνω, που στους περισσότερους θυμίζουν τα σαπουνίσματα που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Μπάιντεν και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γράφτηκαν προχτές από τον Κ. Λαπαβίτσα, κεντρικό εισηγητή σε μια από τις εκδηλώσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα για τη σύσταση νέου οπορτουνιστικού φορέα, της λεγόμενης «Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης». Εκεί συναντιούνται πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι αφού πρώτα σέρβιραν στο λαό την ξινισμένη σούπα της «πρώτη φορά αριστεράς», ξαναβγαίνουν στο κουρμπέτι, ξεκινώντας πάλι τα ίδια: Να ζεσταίνουν τη «φουφού» των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών, ντυμένες με «αριστερό», «προοδευτικό» και «ριζοσπαστικό» μανδύα. Οπως φαίνεται όμως και από το παραπάνω απόσπασμα, δεν καταφέρνουν να πρωτοτυπήσουν, έστω για να σώσουν τα προσχήματα. Μπάιντεν και ...«ξερό ψωμί» σε μια ακόμα «ελπιδοφόρα προσπάθεια ανασύνταξης της αριστεράς», όπως αυτοπροσδιορίζονται οι συγκεκριμένοι. Πάλι καλά που δεν ανακάλυψαν ότι στις ΗΠΑ καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο τους τελευταίους μήνες, όπως έλεγε τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας. Ισως να το ακούσουμε κι αυτό σε επόμενες μαζώξεις τους...

Ριζοσπάστης