Το βασικό “θύμα” του κομμουνισμού ήταν ο φασισμός, η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και όσοι την κανάκεψαν πολιτικά για να την στρέψουν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Λογικό και επόμενο να κερδίζουν λοιπόν τη συμπάθεια των σημερινών αστικών δυνάμεων, που ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα τους…
Πριν από μερικά χρόνια -όχι πολύ παλιά- οι ευρωβουλευτές της ΝΔ αρνούνταν να στοιχηθούν με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο της ΕΕ που εξίσωνε τον φασισμό με τον κομμουνισμό και υιοθετούσε τη λογική των δύο άκρων. Είτε γιατί ήταν τέτοια η τότε τακτική του κόμματός τους (“σεμνά και ταπεινά”), είτε γιατί ήταν ακόμα βιολογικά παρούσα η γενιά της Αντίστασης – Αντιφασιστικής Νίκης και πιο νωπές οι μνήμες, που υπαγόρευαν αυτή τη θέση -ή αυτόν τον ελιγμό, αν προτιμάτε- που “νηφάλις φωνές” τύπου Άδωνι θα τον απέδιδαν στην… “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς” στη χώρα μας, που οφείλει να ηττηθεί.
Έκτοτε έχει κυλήσει, ωστόσο, πολύ νερό στο αυλάκι του αντικομμουνισμού και οι υστερικές κραυγές του Αδ. Γεωργιάδη δεν είναι πλέον περιθωριακές, αλλά η επίσημη ιδεολογική γραμμή, όχι μόνο για το κυβερνών κόμμα, αλλά για συνολικά για την ΕΕ (που βαφτίζει τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης ως “Ημέρα της Ευρώπης” και πλασάρει τη σημερινή επέτειο από την υπογραφή του Συμφώνου Μη Επίθεσης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ ως “ημέρα κατά του ολοκληρωτισμού”) και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου -ακόμα και για τα λεγόμενα αριστερά ή σοσιαλιστικά…
Η διαφορά αποτυπώνεται πχ στη σημερινή ανάρτηση της Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου που μιλάει στη μνήμη των “θυμάτων του ναζισμού και του σταλινισμού”, λέγοντας πως στη δική τους θυσία στερεώθηκε η σημερινή “Ελεύθερη Ευρώπη”.
Επειδή, όμως, τα ανιστόρητα παραληρήματα δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα, τρεις απλές επισημάνσεις από τη δική μας πλευρά.
Α. Η αγάπη της σημερινής “Ελεύθερης Ευρώπης” για τους ναζί και τους πολιτικούς της απογόνους και οι πολιτικές απογορεύσεις εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων είναι δύσκολο να κρυφτεί πίσω από τη λογική των δύο άκρων -που κάθε άλλο παρά ίσες αποστάσεις τηρεί.
Β. Η σημερινή Ευρώπη ενσαρκώνει μάλλον το ναζιστικό όραμα μιας καπιταλιστικά ενοποιημένης ηπείρου, παρά κάποιο χειραφετητικό όραμα.
Γ. Το βασικό… “θύμα του κομμουνισμού” ήταν ο ίδιος ο φασισμός, η ναζιστική Γερμανία και οι δυνάμεις που την κανάκεψαν πολιτικά (βλέπε “πολιτική κατευνασμού”, για να την στρέψουν ενάντια στους Σοβιετικούς. Και η πικρία των αστικών δυνάμεων για αυτά τα… “θύματα” είναι αν μη τι άλλο δικαιολογημένη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου