Eurokinissi |
Παίρνοντας αφορμή από τον τίτλο του φετινού συνεδρίου, «Επαναπροσδιορίζοντας την ανάπτυξη για ένα βιώσιμο και χωρίς αποκλεισμούς μέλλον», ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για την ανάγκη «να δούμε ξανά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανάπτυξης», που «δεν μπορεί να είναι μόνο αριθμοί».
Στη βάση αυτή, παρουσιάστηκε ως η δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί τον συνδυασμό των στόχων της καπιταλιστικής ανάπτυξης με την «κοινωνική συνοχή», τη στράτευση δηλαδή ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στους αναπτυξιακούς - αντιλαϊκούς στόχους του κεφαλαίου.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης και ανοχής, η αντιμετώπιση των «ακραίων ανισοτήτων» που οδηγούν σε «κλονισμό της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και στις δημοκρατικές αξίες», είναι «αναπτυξιακό εργαλείο».
Επιβεβαίωσε ότι δεν έχει διαφορές «στόχων» για τις προτεραιότητες της καπιταλιστικής ανάπτυξης με την κυβέρνηση αλλά διαφορά ...κουλτούρας στο ζήτημα της λαϊκής συναίνεσης.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει αλλιώς, αφού κοινό τους πρόγραμμα είναι οι δεσμεύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ. Το υπερμνημόνιο που ψήφισε πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση στη Βουλή, υιοθετώντας τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των δόσεων, είναι και δικό του κυβερνητικό πρόγραμμα, όπως και των άλλων αστικών κομμάτων.
Αυτό είναι όμως που δίνει περιεχόμενο και σε όλα τα επιμέρους μέτρα που προτείνει, είτε για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, είτε για τη φορολογία και την Υγεία.
Τα συμφέροντα, η στρατηγική και οι ανάγκες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια με γενναία κρατική στήριξη, να ανοίξουν νέα κερδοφόρα πεδία για το κεφάλαιο και να αντιμετωπίσουν τα περάσματα από την ανάκαμψη στην κρίση και τούμπαλιν, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Οτι πληρώνουν οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, ο λαός!
Μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της αποθέωσης της φοροληστείας, τις περικοπές από τον προϋπολογισμό σε τομείς που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, την ακρίβεια κ.ά.
Ακριβώς για αυτόν το λόγο οι όποιες υποσχέσεις και διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και για τα ελάχιστα ψίχουλα που υπόσχεται, είναι χωρίς αντίκρισμα. Είτε γιατί η όποια υλοποίησή τους θα εξαρτάται από την «πορεία της οικονομίας» και θα προσκρούει στους στόχους του κεφαλαίου, είτε γιατί θα εξανεμίζονται πάνω στο καυτό έδαφος των αντεργατικών και αντιλαϊκών ρυθμίσεων...
Το προσκλητήριο στα αμερικανικά μονοπώλια να επενδύσουν στην Ελλάδα, με το οποίο έκλεισε την ομιλία του, υποσχόμενος ένα «εξωστρεφές αναπτυξιακό μοντέλο», προϋποθέτει τον «πόλεμο» στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Ενα μοντέλο που - όπως είπε - «θα επιδιώκει την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων (ελληνικών και ξένων κεφαλαίων) δίνοντας κίνητρα και αίροντας τους αναχρονισμούς του κράτους που εμπόδιζαν τους επενδυτές», με «γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, άρση της γραφειοκρατίας, σαφές χωροταξικό πλαίσιο». Ολα αυτά βεβαίως υπόσχεται ότι θα εγγυηθεί και η ΝΔ. Ετσι λοιπόν ο διαγκωνισμός των δύο κομμάτων γίνεται για το ποιος μπορεί να τα υλοποιήσει ταχύτερα και καλύτερα.
Τι είναι αυτό που του δίνει το ατού ως δύναμης ικανής να διασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση; Πρώτα απ' όλα, ότι είναι αυθεντικός υποστηρικτής της «επεκτατικής πολιτικής», όχι όπως η κυβέρνηση της ΝΔ, που υλοποιεί αυτήν την πολιτική με βαριά καρδιά...
Μάλλον άδικη κριτική προς την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία έδωσε ρεσιτάλ επεκτατικής πολιτικής. Ομως ο λογαριασμός για αυτή την πολιτική έχει ήδη έρθει. Και περιλαμβάνει την προώθηση μιας σειράς αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, πολλά από τα οποία έχει ψηφίσει και ο ίδιος ως κυβέρνηση, αύξηση του πληθωρισμού κι έναν νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό.
Και παρόλο που στην ΕΕ δυναμώνει η συζήτηση για επαναφορά σε ένα πιο περιοριστικό δημοσιονομικό μείγμα, εντούτοις η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζεται να υπερασπίζεται τα «περιθώρια χαλάρωσης», συντασσόμενη με αυτές τις δυνάμεις στην ΕΕ που τα υποστηρίζουν.
Γιατί άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί συνολικά τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου, που απαιτεί διαρκώς ρευστότητα και περισσότερη στήριξη των επενδύσεων από το κράτος. Κρύβοντας βεβαίως ότι όταν χρειαστεί, θα πρωτοστατήσει και αυτός, όπως έκανε και στο παρελθόν, στην υλοποίηση περιοριστικών πολιτικών.
Με την ίδια ευκολία που τη μια μέρα ψηφίζουν μνημόνια, την επομένη αποφασίζουν το «χαλάρωμα» της δημοσιονομικής πολιτικής, αλλάζοντας ρόλους, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, πολιτικές που «ευδοκίμησαν» στην πανδημία και μπορούν, αν γενικευτούν, να κρατήσουν το σύστημα κάτω από το «σημείο βρασμού» που απειλεί την ανάπτυξη, είναι η «θέσπιση ενός παγκόσμιου ελάχιστου εταιρικού φόρου 15%» και η «καθιέρωση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Ατζέντας με Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης και, ιδίως, η καθιέρωση του Ταμείου Ανάκαμψης με δανεισμό από την ΕΕ».
Σε ό,τι αφορά το πρώτο, η ...γενναιοδωρία του κεφαλαίου κολάζει και άγιο! Από τον αμύθητο κλεμμένο πλούτο δισεκατομμυρίων εργαζομένων, με την παραγωγικότητα της εργασίας και την κερδοφορία των μονοπωλίων να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι ψηφιακοί και άλλοι γίγαντες της παγκόσμιας οικονομίας προσφέρονται να «απαρνηθούν» ένα τεταρτημόριο της κολοσσιαίας κερδοφορίας τους.
Κι αυτό με το αζημίωτο, αφού την ίδια ώρα η εκμετάλλευση βαθαίνει, με τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίζουν όλες οι κυβερνήσεις (όπως έκανε κι αυτή των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ), για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Για τέτοια ...«πρόοδο» και «δικαιοσύνη» μιλάμε στην αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου!
Από την άλλη, γίνεται κατανοητό ότι η υπόσχεση εξασφάλισης της «κοινωνικής συνοχής» στηρίζεται σε προσδοκίες για ορισμένα «ψίχουλα», στο έδαφος όμως των μειωμένων απαιτήσεων, αλλά και στην προσπάθεια διαμόρφωσης «μηχανισμών που θα προωθούν τη συναίνεση».
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνονται στο κεφάλαιο διεκδικώντας το χρίσμα της κυβερνητικής εναλλαγής, λένε πολλά και διαφωτιστικά, όσο κι αν τα πασπαλίζουν με τα γνωστά συνθήματα και την προσπάθεια αναβίωσης ψευδαισθήσεων και αυταπατών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου