Με αφορμή τη δεύτερη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Ντ. Τράμπ ειπώθηκε στην ελληνική τηλεόραση: «Είναι αισθητό πλέον δια γυμνού οφθαλμού πως η χώρα είναι μια διχασμένη υπερδύναμη, καθώς πλέον εκτός από ''ψεκασμένη ακροδεξιά'', φαίνεται πως πλέον διαθέτει και ''ψεκασμένη ακροαριστερά'', δύο αντίθετους πόλους δηλαδή γεμάτες μίσος και φανατισμό»! Πριν λίγες ημέρες, με αφορμή τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε κρατίδια της Γερμανίας αποδόθηκε στο κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ ο όρος «ακροαριστερά»!
Μάλιστα ορισμένα ειδησεογραφικά – εν είδει «οδηγιών προς ναυτιλλομένους» – βαφτίζουν «λαϊκιστικές ακραίες δυνάμεις» όσα κόμματα έχουν θέσεις όπως «κοινωνική δικαιοσύνη», «κριτική στην ΕΕ», «κριτική στην στάση των ΗΠΑ και ΕΕ στον πόλεμο της Ουκρανίας». Με λίγα λόγια αρκεί να θέσει κάποιος το ερώτημα «γιατί στέλνουμε τόσα όπλα στην Ουκρανία» για να σε κατατάξει η δήθεν «προοδευτική» προπαγάνδα στους «ακραίους»…
Αυτά είναι δύο μόνο πρόσφατα παραδείγματα μιας συνειδητής και συστηματικής προσπάθειας από τα φερέφωνα της ευρωατλαντικής προπαγάνδας στη χώρα μας (από το βάθος της «προόδου» μέχρι το βάθος του «συντηριτισμού»…) να αποδίδουν «πολιτικούς προσδιορισμούς» σε βαθιά συστημικές δυνάμεις και τα κάθε είδους «απότοκά» τους. Ακόμα κι αν αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τέτοιοι προσδιορισμοί είναι π.χ. το «αριστερά-δεξιά», «ακροαριστερά-ακροδεξιά» και άλλες που θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Μάλιστα ορισμένες βαριές πένες της «αναλυτικής δημοσιογραφίας» την μία μιλάνε για τους «γεωγραφικούς προσδιορισμούς στην πολιτική που δεν έχουν πια σημασία» και από την άλλη με το «εργαλείο» αυτών των προσδιορισμών κάνουν ότι εξηγούν τις εξελίξεις...
Όσον αφορά την χρήση του όρου «ψεκασμένη ακροαριστερά» με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας υπάρχουν δύο σημεία που αξίζει να καταγράψουμε. Το πρώτο σχετίζεται με το ότι οι διάφορες «εξτρεμιστιτικές-τρομοκρατικές ενέργειες και η πολιτική βία» αποδίδονται ως χαρακτηριστικά «ακραίου ριζοσπαστισμού». Για αυτό έχουμε γράψει αναλυτικά με αφορμή την πρώτη απόπειρά δολοφονίας κατά του Τραμπ και δεν θα επανέλθουμε. Το δεύτερο είναι πως στην προκειμένη περίπτωση ο όρος «ακροαριστερά» χρησιμοποιείται για να περάσει στα μουλωχτά... ότι μέσα στο τμήμα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ υπάρχει και ένα «αριστερό» τμήμα! Ούτε αυτό βέβαια είναι κάτι καινούριο. Είναι συνεχείς οι αναφορές στη χώρα μας για το πόσο «αριστεροί-προοδευτικοί» είναι οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ σε σχέση με τον Ντ. Τραμπ (αυτά γράφονται και λέγονται από άπαντες συστημικούς στην Ελλάδα). Και όλα αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση των Δημοκρατικών των ΗΠΑ πιάνει ψιλή κουβεντούλα για να επιτρέπει στην Ουκρανία να βομβαρδίζει με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς το έδαφος της Ρωσίας, η οποία προειδοποιεί απαντώντας με κλιμάκωση στην κλιμάκωση σε ενδεχόμενο που δοθεί τέτοια «άδεια»...
Σχετικά με το μόρφωμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ της αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «ακραίας και λαϊκιστικής αριστεράς» γιατί, όπως λένε ήταν «ιδρυτικό στέλεχος της "Αριστεράς" στη Γερμανία» όμως έχει «λαϊκίστικες-ακροδεξιές» θέσεις για τα ζητήματα του «προσφυγικού, των δικαιωμάτων και της Ουκρανίας».
Μια επικίνδυνη «τρέλα» δηλαδή... Τα παραπάνω «περιστατικά» και μια σειρά άλλα, αυτό ακριβώς που έρχονται να επιβεβαιώσουν είναι το εξής, όντως, απλό: Η νομοτελειακή πορεία αντιδραστικοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος, τα οξυμένα αδιέξοδα και αντιφάσεις του που σχετίζονται με τις δυσκολίες διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, τον ιμπεριαλιστικό και ενδοαστικό ανταγωνισμό επιβάλλει και «ταυτίσεις» ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις όλου του «φάσματος» του αστικού πολιτικού συστήματος αλλά και αντίθετες προσεγγίσεις που καθορίζονται πάντα από τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης σε κάθε χώρα και τις αντίστοιχες διεθνείς συμμαχίες. Κοινός παρονομαστής όλων, τόσο του προοδευτικού gliter, όσο και του συντηρητικού δράκουλα, είναι η υπεράσπιση της δικτατορίας του κεφαλαίου, η διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας, που σήμερα καλείται να πληρώσει με ακρίβεια και κουτσουρεμένους μισθούς και παροχές αλλά αύριο το τίμημα θα είναι αίμα στα πεδία των ιμπεριαλιστικών πολεμικών συγκρούσεων.
Αυτά ακριβώς «οδηγούν» τον πρωθυπουργό των «Εργατικών» της Μ. Βρετανίας να θέλει να πάρει μαθήματα από την «ακροδεξιά» πρωθυπουργό της Ιταλίας στη διαχείριση του Προσφυγικού. Τον σοσιαλδημοκράτη Σόλτς να παίρνει τα ίδια μέτρα εναντίον των προσφύγων και μεταναστών με αυτά του «ακραίου λαϊκιστή δεξιού» Β. Όρμπαν. Τους «πράσινους» σε όλες τις χώρες να πρωτοστατούν στη στήριξη εδώ και χρόνια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε συντελούν στη μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος πέρα από τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτό φανερώνεται με «αποκαλυπτικό» τρόπο και από διάφορα περιστατικά στην Ελλάδα. Ας σκεφτεί κανείς τι είναι αυτό που «ενώνει» την «πολιτική επικοινωνία»... του «σοσιαλιστή» Γιώργου Παπανδρέου των μνημονίων, της Άννας Διαμαντοπούλου, των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, μετέπειτα «μεταρρυθμίστριας» που μίλαγε με καλά λόγια για την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη και τώρα διεκδικεί την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Κεραμέως που έχει χαρακτηριστεί «δεξιά» στην «κεντρώα» κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη; Το ίδιο σύστημα υπερασπίζονται, τις ίδιες προτεραιότητες του έχουν, τον ίδιο ευρωατλαντισμό μοιράζονται… Γιατί να τα χαλάσουν στον διαχειριστή της επικοινωνιακής τους καμπάνιας στα social media;
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Για αυτό και σε ορισμένες των περιπτώσεων, έχουν όντως φτάσει στο σημείο να ομολογούν ότι οι «παλιές διαχωριστικές γραμμές έχουν σβήσει». Ότι πλέον υπάρχουν οι συστημικές δυνάμεις και τα «άκρα-είτε δεξιά είτε αριστερά- που απειλούν τη δημοκρατία».
Κάνουν τα πάντα δηλαδή για να «σβήσουν» τη βασική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία και κατ'επέκταση στις πολιτικές δυνάμεις. Ότι υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι που ποτέ και πουθενά τα συμφέροντα τους δεν συμβιβάστηκαν. Ότι υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν και εκφράζουν τις ιεραρχήσεις και τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων (συχνά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους) και το ΚΚΕ που παλεύει και αποδεικνύει με το πρόγραμμά του ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά και εκμετάλλευση. Το ΚΚΕ που συγκρούεται με τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και «πολεμά» τα συμφέροντα όλων των επιχειρηματικών ομίλων γιατί υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων. Το ΚΚΕ που καλεί τον λαό να μην διαλέξει στρατόπεδο ιμπεριαλιστών-ληστών στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και να δυναμώσει την πάλη για απεμπλοκή από τους θανάσιμους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Το ΚΚΕ που δεν διαλέγει «πράσινα» ή «μαύρα» αρπαχτικά και καλεί τον λαό να δυναμώσει την πάλη του για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, την πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου