Ο «πήχης»
Μια εικόνα «γνωστή» στον λαό και ταυτόχρονα «εικόνα από το μέλλον» παρουσιάζουν οι εκθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, που δημοσιεύτηκαν χτες.
Από τη μια τα συχαρίκια για τις αντιλαϊκές επιδόσεις της κυβέρνησης, τα εύσημα για την επίθεση που συνεχίζεται ακάθεκτη σε όλα τα μέτωπα απέναντι στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, για τους «μεταμνημονιακούς στόχους» που πιάνονται.
Κι από κοντά οι «επισημάνσεις» ότι δεν επιτρέπονται καθυστερήσεις και «πισωγυρίσματα», η προετοιμασία εδάφους για την επόμενη φουρνιά, με «συστάσεις» για νέο χτύπημα στις συντάξεις και στους μισθούς στον δημόσιο τομέα, παραπέρα διεύρυνση της φοροληστείας.
Εικόνα γνωστή και αποκρουστική για τον λαό μετά από τρία μνημόνια, 10 γύρους «μεταμνημονιακών» «αξιολογήσεων» και άλλους τόσους «ευρωπαϊκών εξαμήνων».
Και ταυτόχρονα εικόνα από το - πολύ κοντινό - μέλλον, του «σούπερ μνημονίου» που ακούει στο όνομα Ταμείο Ανάκαμψης και προβλέπει εκατοντάδες νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, ως «αντάλλαγμα» για την εκταμίευση δόσεων, που επίσης θα πηγαίνουν στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Στην άλλη όψη του νομίσματος, οι ίδιες εκθέσεις μιλάνε για τις «χαμηλές πτήσεις» της καπιταλιστικής οικονομίας και τις πεσμένες προσδοκίες.
Οι εκτιμήσεις τους «αδειάζουν» τα γνωστά «παχιά λόγια» της κυβέρνησης για το «ελατήριο που θα εκτιναχθεί», με τα οποία προσπαθεί να βάλει τον λαό σε στάση αναμονής, ότι θα απολαύσει κι αυτός μερικά ψίχουλα από το φαγοπότι της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Επιβεβαιώνουν ταυτόχρονα το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν τιθασεύεται από την αστική πολιτική, σε όλες τις εκδοχές της, ενώ τον λογαριασμό τον πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Δέκα χρόνια με μνημόνια και μεταμνημονιακές συμφωνίες, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έζησαν άγριες περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα, φορτώθηκαν βουνό από κρατικά δάνεια στις πλάτες τους για να ανακάμψει το κεφάλαιο.
Τώρα, με νεοκεϊνσιανές συνταγές, αμοιβαιοποίηση των χρεών και χρήμα με ουρά από το Ταμείο Ανάκαμψης, φορτώνονται ξανά αντεργατικά μέτρα, όπως το 10ωρο, η απαγόρευση της απεργίας, τα εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση, ενώ οι επιδοτήσεις και τα δάνεια για την «πράσινη» και «ψηφιακή» ανάκαμψη δίνονται «έναντι» και θα αποπληρωθούν με κλιμάκωση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και της φοροληστείας.
Αυτό δείχνει άλλωστε και η συζήτηση για την επαναφορά του «Συμφώνου Σταθερότητας» και των στόχων για το έλλειμμα και το χρέος, επιβεβαιώνοντας ότι ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν «καθαρόαιμες» περιοριστικές ή επεκτατικές πολιτικές διαχείρισης.
Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανένα πρόβλημα να υπερασπιστεί το μνημόνιο που ψήφισε και τα αντεργατικά μέτρα που νομοθέτησε ως κυβέρνηση, όπως ακριβώς η «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ διαφημίζει σήμερα τη νεοκεϊνσιανή πολιτική της ΕΕ, που και η ίδια εφαρμόζει.
Οι προσδοκίες που καλλιεργούν όλοι μαζί, κυβέρνηση και αστικά κόμματα, ότι η «πράσινη ανάπτυξη» και ο «ψηφιακός μετασχηματισμός της οικονομίας», με γενναία στήριξη από το κράτος, θα απαλλάξουν το καπιταλιστικό σύστημα από τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και τις κρίσεις του, και ότι εγγυώνται «διατηρήσιμη ανάπτυξη με γερά πόδια», από την οποία θα ωφεληθούν εξίσου κεφάλαιο και εργαζόμενοι, θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.
Το κρίσιμο είναι να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος για τον λαό και τους εργαζόμενους. Μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, δυναμώνοντας την οργάνωση, τη συμμαχία, τον αγώνα τους, απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κομμάτων της. Περνώντας στην αντεπίθεση, βάζοντας τον «πήχη» στο ύψος των σύγχρονων αναγκών τους.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 4 Ιούνη 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου