Από τη ΝΟΡΑ ΡΑΛΛΗ, noraralli@hotmail.com
Τριακόσια ογδόντα εκατομμύρια ευρώ είναι τα κέρδη της γερμανικής κυβέρνησης από τη χορήγηση του δανείου των 15,17 δισ. ευρώ στο πλαίσιο του πρώτου πακέτου διάσωσης. Και όλα αυτά, τη στιγμή που η Γερμανία δεν έχει δώσει ούτε ευρώ!!! Αυτό προκύπτει από έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, το οποίο έχει στη διάθεσή του το Reuters. Όπως σημειώνεται σε αυτό, το επιτόκιο στα εν λόγω δάνεια κυμαίνεται μεταξύ 3,423% και 4,528%. Η γερμανική συμμετοχή στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, συνολικού ύψους 130 δισ. ευρώ, θα ανέλθει έως τα 37,8 δισ. ευρώ. Εάν συμμετάσχει όμως σε αυτό και το ΔΝΤ, όπως αναμένεται, η γερμανική συνεισφορά θα είναι μικρότερη.
Την ίδια στιγμή που λέμε και «ευχαριστώ» σε όσους μας κλέβουν, υπάρχουν δέκα όλοι κι όλοι άνθρωποι στον κόσμο, τους οποίους –τμήμα αυτών– χρηματοδοτούμε (και εμείς οι Έλληνες μαζί με εκατομμύρια άλλων «πανέξυπνων» καταναλωτών) με 400 δισ. δολάρια. Ιδού η λίστα, σύμφωνα με τους sxoliastesxwrissynora:
Carlos Slim: $69 billion, telecommunications
Bill Gates: $61 billion, Microsoft Corp.
Warren Buffett: $44 billion, Berkshire Hathaway Inc.
Bernard Arnault: $41 billion, LVMH Moet Hennessy
Armancio Ortega: $37.5 billion, Zara International
Larry Ellison: $36 billion, Oracle Corp.
Eike Batista: $30 billion, mining and oil industries
Stefan Persson: $26 billion, clothing chain H&M
Li Ka-shing: $25.5 billion, diversified industries
Karl Albrecht: $25.4 billion, discount supermarket chain Aldi Group
Όπως πολύ σωστά σημειώνουν οι «σχολιαστές χωρίς σύνορα», ενώ εμείς ασχολούμαστε με το χρέος της Ελλάδας και τις τερατώδεις θυσίες που απαιτούνται για την αποπληρωμή του (ή μάλλον, στο όνομα ενός τοκογλυφικού χρέους που αυξάνεται από μόνο του, απαιτείται η κοινωνική εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού...) μόλις κυκλοφόρησε η νέα ετήσια λίστα του «Forbes» για τους δέκα πιο πλούσιους καπιταλιστές του κόσμου, όπως φαίνεται παραπάνω. Εκεί βλέπουμε ότι μόλις δέκα άνθρωποι έχουν μαζί πλούτο που ξεπερνά το ελληνικό χρέος και όμως καμιά οικονομική αρχή ή κανένας επίσημος θεσμός δικαιοσύνης δεν θεωρούν αυτή την πραγματικότητα σκανδαλώδη και άξια για διόρθωση.
Δέκα άτομα, που ο καθένας τους έχει κατά μέσο όρο 40 δισ. δολάρια περιουσία, αποκτημένη από την απλήρωτη (αν όχι στο σύνολό της, σίγουρα σε ένα μεγάλο τμήμα της) εργασία των υπαλλήλων τους και φουσκωμένη από έναν εκτός ελέγχου χρηματιστηριακό μηχανισμό που δίνει τα πάντα στους πιο πλούσιους και άπληστους.
Στη μικρή αυτή λίστα θα βρούμε ανθρώπους από την τεχνολογία, τα πετρέλαια αλλά και τα ρούχα (Ναι, είναι εκεί και ο βαρόνος των φθηνών ρούχων Zara). Οι περισσότεροι εκ των δέκα είναι Αμερικάνοι, αλλά υπάρχουν ανάμεσά τους και Ευρωπαίοι και ένας Κινέζος, ενώ ο πρώτος στην λίστα είναι Μεξικάνος (μια χώρα που, θυμίζουμε, έχει τις πιο κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες...). Φυσικά, μη νομίζετε πως οι «πλούσιοι» του κόσμου τούτου (εις βάρος του κόσμου τούτου) είναι μόνο δέκα. Η παραπάνω λίστα συμπληρώνεται από μια πολύ μεγαλύτερη των χιλίων που κατέχουν περιουσίες μεγαλύτερες του 1 δισ. δολαρίων έκαστος.
Οι εργασιακές συνθήκες στη Γερμανία μέσα από μια επιστολή Έλληνα εργαζομένου
Πρόκειται για μια επιστολή που έστειλε στον καθηγητή Χριστόφορο Βερναρδάκη ένας παλιός φοιτητής του, που σήμερα, σύμφωνα με το tvxs.gr, μετά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο πανεπιστήμιο του Έσσεξ στη Μεγάλη Βρετανία εργάζεται σε εργοστάσιο της Γερμανίας:
«Γεια σου δάσκαλε,
Με αφορμή την ιστορική εμφάνισή σου στο φύλλο των εργαζομένων της ''Ελευθεροτυπίας'', πήρα το θάρρος να σου στείλω αυτό το e-mail, εκφράζοντας κάποιους προβληματισμούς σε συνδυασμό με μια παράθεση απόψεων και συμπερασμάτων από τη γερμανική κοινωνία, όπου βρίσκομαι και εργάζομαι. Πράγματι, η απουσία μου (φυσική και μόνο) από την εξελισσόμενη ελληνική κοινωνία με λυπεί βαθύτατα και ιδιαίτερα η απουσία μου από τους δρόμους, όπου –κατά τη γνώμη μου– δίνεται μια τεράστια μάχη πρωτίστως συνειδησιακή (προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας) και δευτερευόντως πολιτική, αλλά οι εξελίξεις στη γερμανική κοινωνία είναι επίσης μεγάλες και θα επεκταθώ σε αυτό στη συνέχεια.
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις, αλλά δουλεύω σε ένα εργοστάσιο (ως ανειδίκευτος εργάτης) στο Dachau, με ελαστικό ωράριο και συνθήκες σχεδόν τραγικές: 8,5 ώρες την ημέρα, από τις οποίες πληρωνόμαστε τις 8 και την Παρασκευή 6 ώρες. Πολλοί εργάζονται για 400 ευρώ και τα υπόλοιπα ή τα παίρνουν μαύρα ή απλά εργάζονται 30 ώρες τον μήνα. Πολλοί εξ αυτών είναι και Γερμανοί, άλλοι έχουν βρει αυτήν την εργασία από Zeitfirma (είναι εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων όπου αν, για παράδειγμα, δουλεύουν με 10 ευρώ την ώρα, τα 2 απ' αυτά τα παίρνει η εταιρεία). Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει καν συλλογική σύμβαση εργασίας παρά μόνο προσωπικά συμβόλαια. Όταν αναρωτήθηκα πώς γίνεται τόσα χρόνια να έχουν παγώσει τους μισθούς και να έχουν ελαστικοποιήσει τόσο την αγορά εργασίας, σε μια συζήτηση με Γερμανό εργάτη μού είπε ότι έφταιγε η ανεργία και τα ξεπουλημένα συνδικάτα. Το αστείο είναι πως μας έχουν παραδώσει και μια λίστα από πράγματα που απαγορεύεται να κάνουμε (όπως να μη βάζουμε το χέρι μας σε κινούμενη μηχανή), αλλά ουσιαστικά απαιτούν να κάνουμε, έχοντας υπογράψει πρώτα πως απαγορεύεται και σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος η εταιρεία δεν φέρει καμιά ευθύνη.
Παλαιότερα, συνάδελφοι που δουλεύουν χρόνια εκεί (άνω των 20) μου είπαν πως αυτή η δουλειά που κάνουμε τώρα είναι Akkord Arbeit (εργασία με το κομμάτι) και πληρώνεται με 75% παραπάνω, αλλά όλα αυτά έχουν καταργηθεί. Επίσης, οι υπερωρίες πληρώνονται όταν συμπληρώσεις περισσότερες από 50 ώρες (με 38 ώρες τη βδομάδα σταθερή εργασία). Πρώτη φορά εκλέχτηκε από το τμήμα παραγωγής ο επικεφαλής του συνδικάτου και γίνονται τεράστιες διαπραγματεύσεις να ανακτήσουμε δικαιώματα που είχαμε πριν. Προσπαθώ να συμμετέχω όσο πιο πολύ μπορώ και προς τιμήν τους λαμβάνουν υπόψη τους μερικές επισημάνσεις μου.
Τώρα, από την 1η Ιανουαρίου δεν χρειάζεται την Παρασκευή να δουλεύουμε 2 ώρες επιπλέον χωρίς πληρωμή (!) και για πρώτη φορά πήραμε αύξηση 3%, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πιέσουμε εντονότερα, γιατί η εθνική ανομοιογένεια του εργατικού δυναμικού είναι τεράστια και οι φόβοι μεγάλοι. Επικεφαλής είναι ένας Γερμανός (από τους λίγους με κοινωνική συνείδηση) και τα άλλα μέλη είναι από Γκάμπια, Σρι Λάνκα και Τουρκία. Ο εργοδότης απειλεί συνέχεια με μετακόμιση στην Τσεχία, αφήνοντάς μας άνεργους ή μας ενημερώνει πως «μπαίνει μέσα», ενώ η υπεραξία είναι απίστευτα μεγάλη. Την έχω υπολογίσει κουτσουρεμένα και είναι η εξής: σε 8 ώρες δουλειά, οι 6 πάνε στον εργοδότη, η 0,5 στο κράτος και τη 1,5 την καρπώνεται ο εργάτης (με τα δικά του στοιχεία κέρδους)...
Αναρωτήθηκα γιατί συμβαίνει αυτό σε μια κοινωνία ευημερούσα. Γνωρίζοντας τα προβλήματα ένωσης της Γερμανίας και τη χρόνια ανεργία (άνω του 9% για χρόνια), δεν δικαιολογούνταν τέτοιες εργασιακές σχέσεις και μάλιστα σε ένα κράτος του Βίλλυ Μπραντ που ήταν πράγματι κοινωνικό. Έτσι, άρχισα να συζητώ με Γερμανούς γι' αυτήν την ηττοπάθεια του εργατικού κινήματος.
Ανακάλυψα ότι υπάρχει μια τρομερή απάθεια μεταξύ των εργαζομένων (κυρίως μεσαίας τάξης) και το απέδωσα στην ελλιπή ενημέρωση άλλα και στη στροφή του SPD τα τελευταία χρόνια.
Δυστυχώς, ανακαλύπτω πως ανάμεσα στους Γερμανούς αναπτύσσεται έντονα μια εθνική ανάταση που υπερκαλύπτει την κοινωνική συνείδηση. Η χρόνια προπαγάνδα της ''Bild'', η οποία είναι η πρώτη σε πωλήσεις εφημερίδα κυρίως επειδή είναι πιο φθηνή (!), έχει κάνει καλά τη δουλειά της. Η Παιδεία, επίσης, των Γερμανών τείνει να δημιουργεί εργατικούς υπάκουους και αυταρχικούς πολίτες (wer nur den lieben langen Tag, ohne Plag, ohne Arbeit verplempert, wer das mag, der gehört nicht zu uns – όποιος σπαταλά την ωραία μέρα χωρίς μόχθο και χωρίς δουλειά και σε όποιον αρέσει αυτό το πράγμα, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΑΣ) και (wer die pfennige nicht ehrt, ist des Talers auch nicht wert, το οποίο σημαίνει όποιος δεν τιμά τα cent, δεν είναι άξιος για λεφτά). Τα παραπάνω είναι παιδικά τραγούδια, τα οποία μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο.
Τις προάλλες είχε έρθει ένας καινούργιος από το Θιβέτ στη δουλειά και οι προϊστάμενοι τον έπιασαν να κάνει λάθος. Ποια ήταν η τιμωρία του; Να προσπαθεί να φτιάξει κάτι που ήταν χαλασμένο και χρειαζόταν μηχανικό. Το χειρότερο είναι πως αυτοί το ήξεραν και κάθονταν στη γωνία και γελούσαν. Τι νόημα είχε όλο αυτό; Έχω δει και έχω ακούσει πολλά τέτοια περιστατικά, διαπιστώνοντας ότι οι Γερμανοί έχουν την έννοια της τιμωρίας μέσα τους.
Προφανώς δεν αναφέρομαι στο σύνολο και σε απόλυτο βαθμό, αλλά σε γενικές διαπιστώσεις νοοτροπίας. Ο διαρκής ύμνος της αποταμίευσης και η παντελής έλλειψη αισθητικής (κτήρια, ρούχα, διασκέδαση) καθιστούν μια κοινωνία βαρετή και μερικές φορές αποπνικτική, συγκριτικά με τη βρετανική και την ελληνική. Όποια διαφήμιση και να δω αναφέρεται σε φτήνια (billig) ή σε αποταμίευση (sparen) και αυτή είναι η φυλακή τους...».
πηγή : paraskhnio
Καλορίζικο το μπλογκ αγαπητέ φίλε ανορθόγραφε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σε παρακολουθώ!