Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκαν από το υπουργείο
Οικονομικών οι αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων της φονικής σύγκρουσης
των τρένων στα Τέμπη, που περιλαμβάνουν
ειδική σύνταξη, διαγραφή χρεών, δικαίωμα διορισμού. Η κυρίαρχη εξουσία θέλει να τις προβάλλει ως απόδειξη
της κρατικής προστασίας και μέριμνας, για να μετριάσει την οργή για την
ολοκληρωτική απουσία της στη λειτουργία
του σιδηροδρόμου, ώστε να αποτραπεί το δυστύχημα. Και μοιάζει απογοητευτικό μετά
από δεκαετίες αγώνων του λαϊκού κινήματος για ένα κοινωνικό κράτος που θα εξασφάλιζε
αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων να χρειάζεται να καταφεύγουμε
στην κρατική μεγαλοψυχία με απαιτήσεις ελεημοσύνης που δοκιμάζουν την
περηφάνεια και αξιοπρέπεια των παθόντων.
Κι επαναλαμβάνεται τα τελευταία
χρόνια μέσα από παροχές και επιδόματα, που άλλοτε μένουν απλές υποσχέσεις κι
άλλοτε, κατά την καταβολή τους, η
συρρίκνωσή τους είναι δραστική, η θλιβερή ιστορία ενός φτωχού λαού, που
παραμένει έρμαιο του κρατικού οίκτου. Στο διαφημιζόμενο εκσυγχρονισμένο κράτος μας
της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, η έννοια της κρατικής ελεημοσύνης-παροχής
συνεχίζει να κυριαρχεί και να διαιωνίζεται με διάφορες μορφές. Τι άλλο είναι
όλα αυτά τα επιδόματα του τελευταίου χρόνου της φτωχοποίησής μας, παραπέμποντας σε εποχές παλιότερες που η ευημερία
των πολιτών εξαρτώνταν αποκλειστικά από την εύνοια του ηγέτη; Κι έτσι ζώντας μια καθημερινότητα με αξίες
ανταλλακτικές και ανταλλάξιμες, σκύβοντας το κεφάλι και ζητιανεύοντας, μέσα
από διαδικασίες καθημερινές εδραιώνονται συνήθειες ικανές να σακατεύουν ζωές
και συνειδήσεις. Το είδαμε σε μικρογραφία στον πατέρα ενός θύματος που τον
πρόβαλλαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, γιατί χαρακτήρισε βάλσαμο τις κρατικές αποζημιώσεις,
και στις αντιδράσεις που προκάλεσε η δήλωσή του στους θαμώνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι βρήκαν
ευκαιρία να εφαρμόσουν τις γνώσεις ψυχολογίας ή να διακηρύξουν την ηθική τους ανωτερότητα.
Στην πραγματικότητα αποτυπώθηκε η μικροαστική μας μιζέρια που δεν αντιμετωπίζει
την κυρίαρχη τάξη ως βασικό αντίπαλο, αλλά μόνο μεμονωμένα άτομα, και ούτε
αναγνωρίζει τους δραστικούς μηχανισμούς
χειραγώγησης της κοινής γνώμης, παρά μόνο τους πασιφανέστατα προπαγανδιστικούς.
Γι΄ αυτό κι ένα μεγάλο μέρος από
μικρομεσαίους μικροαστούς αποδέχεται αυτήν την πραγματικότητα και οδηγείται
στην αντιμετώπιση της ζωής ως θεάματος. Γι’ αυτό και πνίγεται στα δάκρυα από τις
ατέλειωτες ιστορίες οδύνης, γίνεται
τιμητής του πόνου των άλλων, επαίρεται για την ηθική του, αναζητώντας σε ανεξάρτητη
δικαιοσύνη ή και σε αδιάφθορους ηγεμόνες δικαίωση.