Αφού υπάρχουν και χειρότερα...

Κοντεύει να συμπληρωθεί μια βδομάδα από την ώρα που πέθανε ο Φιντέλ και δεν λένε να κοπάσουν οι φωνές εκείνων που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κόσμος μας έγινε καλύτερος με τον θάνατο ενός στυγνού δικτάτορα. Το κακό είναι πως αυτές οι φωνές δεν ανήκουν όλες σε απολογητές τού καπιταλισμού, σε παπαγαλάκια της αστικής τάξης ή σε εξωνημένους κονδυλοφόρους. Ανάμεσά τους ακούγονται και φωνές από σκεπτόμενους -υποτίθεται- ανθρώπους, οι οποίοι είτε "πήγαν και είδαν με τα μάτια τους" είτε τους ενημέρωσε από πρώτο χέρι "κάποιος δικός τους που πήγε και είδε με τα μάτια του".

Όλοι αυτοί μαζί "ξέρουν" τα πάντα, από την καθημερινή καταπίεση που υφίσταται ο απλός λαός τής Κούβας μέχρι τον πολυτελή βίο που διάγουν οι Κάστρο, με βίλλες, γιωτ και ιδιόκτητα νησιά. Το μόνο που δεν ξέρουν είναι η απάντηση σε ένα απλό ερώτημα: αν ο Φιντέλ διέθετε βίλλα, γιωτ ή ιδιόκτητο νησί, πώς διάβολο δεν κατάφερε η CIA να τραβήξει και να διοχετεύσει μία (έστω, ΜΙΑ!) φωτογραφία, η οποία να πιστοποιεί την τρυφηλότητα του σατανά τον οποίο επί μισό και πλέον αιώνα πάλευε να εξοντώσει; Διάβολε, ο βήχας και ο παράς δεν κρύβονται! Αυτοί που ανακάλυψαν τα κρυμμένα χημικά και τα κρυμμένα πυρηνικά τού Σαντάμ, πώς δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν μια βίλλα, ένα γιωτ ή ένα νησί ενός παρανοϊκού δικτάτορα; Αόρατα ήσαν; Στελθ νησί είχε αποκτήσει ο μπαγάσας ο Φιντέλ;

Ευτυχώς...

Στην Ελλάδα, εργαζόμενοι σκοτώνονται εν ώρα εργασίας, επειδή - όπως νομοθέτησαν άλλωστε μόλις προχτές όλα τα αστικά κόμματα στη Βουλή - τα μέτρα ασφαλείας είναι «λεπτομέρειες» μπροστά στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών μιας χούφτας παρασίτων. Το δουλεμπόριο εργαζομένων από τα γνωστά «γραφεία» είναι μια ακόμα «υπηρεσία» και γι' αυτό - όπως νομοθετεί άλλωστε αυτές τις μέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - δεν μπορούν να μπαίνουν «αδικαιολόγητοι περιορισμοί στο πλαίσιο της άσκησης της δραστηριότητάς τους» που πλήττουν «την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων». Οι ανάπηροι πετάγονται στον Καιάδα, το επίδομα θέρμανσης για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες κόβεται κι άλλο, οι συντάξεις το ίδιο, γιατί, όπως διαβεβαιώνουν τα κυβερνητικά στελέχη από τα τραπέζια των «διαπραγματεύσεων» και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που τους φωνάζουν να βιαστούν, πρέπει να πιαστούν τα πλεονάσματα, να βρεθεί χρήμα για να μπουκώσουμε τους επιχειρηματικούς ομίλους και να «απογειωθεί» η οικονομία. Αλλά υπάρχουν καλά νέα. Δεν είμαστε Κούβα. Εδώ, όλα λειτουργούν όπως στον υπόλοιπο «ελεύθερο κόσμο»: με κριτήριο το κέρδος.

Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας"

Ο Γιώργος μπήκε φουριόζος στο γραφείο μου λίγο μετά τις 8 το πρωί. "Ρε φίλε, εσύ που τα ψάχνεις", μου είπε, "ξέρω ότι στην Κούβα ψηφίζουν για τα πάντα. Μπορείς να μου βρεις με ποιο σύστημα γίνεται αυτό, πώς συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων, να το τρίψω στην μούρη μερικών-μερικών;". Γιώργο μου, τό 'πες κι έγινε! Τέτοια χατήρια δεν τα χαλάω, οπότε... πιάσε καρέκλα!

Κατ' αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν μιλάμε για την Κούβα, μιλάμε για μια σοσιαλιστική χώρα. Κι όπως έχουμε πει πολλές φορές, η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν έχει καμμιά σχέση με την αστική "δημοκρατία", η οποία αποτελεί βιτρίνα για την εξαπάτηση του λαού και τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η εξουσία τής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βασίζεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου όλα τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία όλου του λαού.

Κούβα: Επιγραφές διαφόρων τμημάτων Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης

Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα είναι οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (ΕΥΕ), τις οποίες ίδρυσε ο ίδιος ο Φιντέλ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αποτελούνται από ενόπλους και σ' αυτές συμμετέχει εθελοντικά η πλειοψηφία των πολιτών (περίπου 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων!).

Θα μπορούσε να είσαι εσύ...

Κάθε φορά που ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του στο μεροκάματο, όπως έγινε χτες το πρωί στην πλατεία Βικτωρίας, η μόνιμη επωδός αρμόδιων και αναρμόδιων είναι πως «φταίει η κακιά η ώρα».

Μετά, ξεκινάει ο επιμερισμός των ευθυνών. Από τις οποίες, σχεδόν πάντα, μένει απ' έξω η εργοδοσία και πολύ περισσότερο το κράτος, οι μηχανισμοί του, η κυβέρνηση και η πολιτική της.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ευθύνη καταλήγει στους εργαζόμενους που εμπλέκονται σε ένα εργατικό «ατύχημα». Ακόμα και στα ίδια τα θύματα! Απειρα παραδείγματα μπορεί να αντλήσει κανείς από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη».

Οπως και στην περίπτωση χτες του θανάτου της 38χρονης λογίστριας, η κυβέρνηση μοιράζει απλόχερα τα συλλυπητήρια, το ίδιο και η εργοδοσία.
Οι υπηρεσίες θα βγάλουν το πόρισμα για τις «τεχνικές» λεπτομέρειες του «ατυχήματος», θύματα και συγγενείς θα μπλέξουν σε μια πολυδαίδαλη και χρονοβόρα δικαστική διαμάχη.

Γρήγορα, όλα θα ξεχαστούν. Μέχρι το επόμενο θανατηφόρο «ατύχημα». Αλήθεια, ποιος θυμάται τι έγινε με τους τέσσερις νεκρούς μεταλλεργάτες στα ΕΛΠΕ, στις 8 Μάη 2015;