Εφτά χρόνια αρπαχτή:Τα ξεχασμένα σκάνδαλα της «εθνοσωτηρίου» 21ης Απριλίου

 

 

Ιός20 Απριλίου 2017

 

Τα ξεχασμένα σκάνδαλα της «εθνοσωτηρίου»

Εφτά χρόνια αρπαχτή

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. 

Μέτρα και «σταθμά»...

«Υπάρχουν ευκαιρίες ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Και υπάρχει μια αναμονή και μπορώ να σας πω, αυτή εδώ η αναμονή, έχοντας υπόψη τι γίνεται στην Τουρκία - τώρα θα μου πείτε, μπορεί αυτό να σας φαίνεται λίγο κυνικό, αλλά δεν είναι έτσι - αυτή η αναμονή μπορεί να ενισχυθεί. Θα σας πω το εξής: Μια εποχή που η Τουρκία παρουσίαζε αυτή την ανάταξη που θέλουμε, έφευγαν από την Ελλάδα βιομηχανίες (...) Με το πραξικόπημα που έγινε τον Ιούλιο, την πρώτη εβδομάδα, 11 εταιρείες, 6 εμπορικές και 5 βιομηχανικές εγκατέλειψαν την Τουρκία. Και είναι εύλογο ότι αυτή η τάση υφίσταται στην Τουρκία. Μια σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας μπορεί να προκαλέσει ένα αντίστροφο κύμα». Αυτά είπε χτες σε τηλεοπτικό σταθμό ο Ν. Μάρδας του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανεξάρτητα απ' το αν κάνουν την επιθυμία της κυβέρνησης πραγματικότητα, είναι τουλάχιστον ενδεικτικά για το μέτρο με το οποίο τα αστικά επιτελεία «μετράνε» τις εξελίξεις που προκαλούν οι ενδοαστικές αντιθέσεις και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή. Εχοντας δηλαδή για αποκλειστικό μέτρο - τι άλλο; - το πόσο και πώς αυτές επιδρούν στην επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και εμπλέκοντας για το λόγο αυτό το λαό στις επικίνδυνες περιπέτειες που απαιτεί ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της εγχώριας αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι, ο λαός, πρέπει να συγκρουστούν με τους στόχους αυτούς, «μετρώντας» τις επικίνδυνες εξελίξεις με το δικό τους μέτρο, αυτό των σύγχρονων αναγκών τους.