"Τρίτος πυλώνας": Η μεγαλοπρεπής απάτη του ασφαλιστικού

 

Σίγουρα έχετε όλοι ακούσει ότι για να μη καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να στηριχτεί σε τρεις πυλώνες: στην βασική σύνταξη (την οποία θα εγγυάται το κράτος), στην ανταποδοτική σύνταξη (η οποία θα αποδίδει στον καθένα ένα ποσό ευθέως ανάλογο των εισφορών που πλήρωσε καθ' όλο το χρονικό διάστημα που δούλευε, υπό την προϋπόθεση ότι έχει λεφτά το ταμείο!)) και στην ιδιωτική ασφάλιση (όπου ο καθένας θα μπορεί να κάνει την δική του συμφωνία με όποια ιδιωτική ασφαλιστική ή επενδυτική εταιρεία επιθυμεί).

Το σχέδιο των τριών πυλώνων, αν και τον τελευταίο καιρό μάς το εξήγησε με λεπτομέρειες ο "κομμουνιστής" Γιώργος Κατρούγακαλος, έρχεται από παλιά. Από την εποχή Σημίτη, με τον αλήστου μνήμης Γιάννη Σπράο και τον Τάσο Γιαννίτση μέχρι την Φάνη Πετραλιά και μέχρι τον Ανδρέα Λοβέρδο. Φυσικά, όλοι αυτοί δεν δέχτηκαν κάποια επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Απλώς αναμασούσαν όσα τους μαθαίνουν εκεί στις Βρυξέλλες και όσα έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλες χώρες ως... βέλτιστες πρακτικές. Ως εκ τούτου, δεν θα μας βλάψει να ρίξουμε μια ματιά στα πράγματα της Γερμανίας, να δούμε πώς δουλεύει εκεί το σύστημα, ιδιαίτερα δε ο τρίτος πυλώνας του.

Τα 20 μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά κεφάλαια της Γερμανίας (ποσά σε χιλιάδες ευρώ). Πολλά τα λεφτά!

Eurovision, ή αλλιώς Euromaidan

Από τον τάφο του σηκώθηκε ο Γκέμπελς για να πανηγυρίσει και αυτός για τη νίκη της Ουκρανίας στη Eurovision.

Η Eurovision αποτελεί το ύψιστο πολιτισμικό δρώμενο της Ευρώπης, κάθε χρόνο, κυρίως γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο πολιτισμός της Ευρώπης. Είναι η αφορμή για να έρθουν κοντά λαοί, των οποίων οι κυβερνήσεις και τα συμφέροντα, έχουν τόσα πολλά να χωρίσουν. Βλέπουμε ας πούμε, να τραγουδούν πλάι πλάι, ο Γερμανός με το Γάλλο, ο Άγγλος με τον Κύπριο, ο Τούρκος με τον Έλληνα και ο Αυστραλός με τον Ιρλανδό, παρόλο που οι δύο τελευταίοι, το μόνο που έχουν να χωρίσουν, είναι η απόσταση μεταξύ τους. Και αυτό το καταφέρνουν οι υπεύθυνοι του διαγωνισμού, αφήνοντας την πολιτική, έξω από το θεσμό. Απαγορεύουν δηλαδή τα τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο, ή απλά τη συμμετοχή σε λαούς που έχουν λιγότερα χρήματα από τους αντιπάλους τους.

Όμως το πανηγυράκι της EBU, που φέρνει τους λαούς κοντά και τη μουσική μακρύτερα, μάλλον δε γίνεται για την ψυχή της μάνας τους, αφού αν είσαι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Μεγάλη Βρετανία ή η Ιταλία, μπορείς να πηγαίνεις κατευθείαν στον τελικό, αφού είσαι ένας από τους μεγαλύτερους χορηγούς της EBU. Ακόμα καλύτερα, αν είσαι η Ρουμανία και χρωστάς 16 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα στην EBU, δε συμμετέχεις καν στη Eurovision.

Αυτή τη χρονιά όμως, η διοργάνωση αποτέλεσε την επιτομή των ίσων αποστάσεων και της πολιτικής αχρωμίας, κάνοντας ακόμα και το Γκέμπελς να σηκωθεί από τον τάφο του, για να πανηγυρίσει για τη διοργάνωση και τη νίκη της λήθης πάνω στη μνήμη. Του φασισμού πάνω στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία. Της προπαγάνδας, πάνω στην αλήθεια.

Γιατί χρειάζεται πράγματι μαεστρική ικανότητα στην προπαγάνδα, για να καταφέρεις για παράδειγμα να ταυτίσεις τους Παλαιστινίους με το Ισλαμικό Κράτος. Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να εξισώσεις μία τρομοκρατική μηχανή θανάτου, με έναν λαό που ζεί μέσα σε μια φυλακή και δολοφονείται κάθε μέρα.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Σχετικά με το Σχέδιο Νόμου για τους Φ.Ο.Δ.Σ.Α.

Για πολλοστή φορά πραγματοποιούνται αλλαγές σχετικά με τη σύσταση, την οργάνωση, τη δομή, τις αρμοδιότητες και τη νομική μορφή των φορέων που διαχειρίζονται τα στερεά απόβλητα, τώρα με ξεχωριστό νομοθέτημα. Από το 2007 μέχρι σήμερα μεσολάβησαν εφτά σοβαρές παρεμβάσεις με διατάξεις νόμων, με βάση την επιδίωξη των κυβερνήσεων του κεφαλαίου να προσαρμόζουν κάθε φορά τη δομή και λειτουργία των φορέων αυτών στις δικές τους ειδικότερες πολιτικές για τη διαχείριση των αποβλήτων. Πολιτικές που, σε κάθε περίπτωση, υπακούουν όλες στις κεντρικές ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, με πυρήνα την ανάδειξη των αποβλήτων ως πόρου ικανού να εξασφαλίσει, μέσω της διαχείρισής του, το επιθυμητό ποσοστό κέρδους για τα κεφάλαια που λιμνάζουν αναξιοποίητα αλλά και να αποτελέσει, στη συνέχεια, πρώτη ύλη για την επικερδέστερη δραστηριότητα άλλων κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας. Κοινά γνωρίσματα των πολιτικών αυτών είναι η όλο και μεγαλύτερη, σε βάθος και σε έκταση, ιδιωτικοποίηση του τομέα, η παραπέρα αφαίμαξη του λεηλατημένου λαϊκού εισοδήματος, η πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων στους επιχειρηματικούς ομίλους του κλάδου και η περαιτέρω υποβάθμιση της περιβαλλοντικής παραμέτρου. Κατευθύνσεις, που έχουν πλήρως και με σαφήνεια ενσωματωθεί και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο νέο Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ), απέναντι στον οποίο η Λ.Σ. έχει ασκήσει συγκεκριμένη κριτική.

Με το υπόψη νομοσχέδιο ο ΣΥΡΙΖΑ τροποποιεί το νομικό πλαίσιο των πρώην περιφερειακών Φορέων Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦΟΔΣΑ), με τρόπο ώστε να υπηρετεί καλύτερα την πλήρη παράδοση της επεξεργασίας και διάθεσης των αποβλήτων στο κεφάλαιο, που είχε ήδη ξεκινήσει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και που επείγει πλέον η ολοκλήρωσή της ενόψει και του ΕΣΠΑ 2014 – 2020. Συγκεκριμένα:

1. Υπενθυμίζεται ότι σε μια προσπάθεια παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να καλύψει την από μέρους του αποδοχή των ΣΔΙΤ που προεκλογικά κατακεραύνωνε, χρησιμοποιεί ως φύλλο συκής κάποιες ανώδυνες «υποχωρήσεις» των μελλοντικών εργολάβων, ύστερα από «σκληρές διαπραγματεύσεις», σε σχέση με τους αρχικούς όρους δημοπράτησης - μέσω ΣΔΙΤ - των μεγάλων έργων διαχείρισης των αποβλήτων ^[1], όπως η μείωση της δυναμικότητας των ΜΕΑ (μονάδες επεξεργασίας σύμμεικτων αποβλήτων) και η αύξηση της δυναμικότητας των μονάδων κομποστοποίησης των προδιαχωρισμένων βιοαποβλήτων (απόβλητα τροφής, κλαδέματα). Ο πιο πάνω «συμβιβασμός» κρίνεται από τα κυβερνητικά στελέχη ότι θα υπηρετηθεί πιο αποτελεσματικά με τη δυνατότητα, που δίνεται από το νομοσχέδιο, για την  κατάτμηση των περιφερειακών ΦΟΔΣΑ της ηπειρωτικής χώρας σε νομαρχιακούς, τους οποίους ονομάζει ΔΙΣΑ (Διαχειριστές Στερεών Αποβλήτων). Κρίνεται δηλαδή ότι η δημιουργία δύο μικρότερων μονάδων (μία σύμμεικτων και μία προδιαλεγμένων βιοαποβλήτων) αντί για μία μεγάλη (σύμμεικτων), που θα λειτουργούν έτσι κι αλλιώς από τον κατασκευαστή εργολάβο, θα προχωρήσει έτσι με μεγαλύτερη συναίνεση από τις «τοπικές κοινωνίες» ^[2], που βρίσκονται πιο κοντά στους νομαρχιακούς φορείς, ή αλλιώς με λιγότερους κλυδωνισμούς.