Δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο, από την ανακύκλωση προσώπων και μορφωμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος να προκύπτουν «κόμματα - κομήτες»,
δυνάμεις που εμφανίζονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια για να
διεκδικήσουν την ψήφο του λαού, επιδιώκοντας με τον χαρακτηρισμό «μικρά
κόμματα» να απορροφήσουν μέρος της δυσαρέσκειας για το αστικό πολιτικό
σύστημα και να μπουν στη Βουλή.
Και μόλις μπουν, αργά ή
γρήγορα, ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος αποδεικνύεται ότι
αποτελούσαν «κόμματα μιας χρήσης». Αξιοποιούνται κατά κανόνα για το
ανακάτεμα της τράπουλας και λειτουργούν ως δεξαμενές άντλησης βουλευτών,
για να βγάζουν από τη δύσκολη θέση κυβερνήσεις, στηρίζοντας το έργο
τους.
Πόσες φορές δεν το είδε αυτό ο λαός να συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια; Από το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. και τον ρόλο του στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και το δεύτερο μνημόνιο, μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τη συμμετοχή της στην επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Από τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνησή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Ενωση Κεντρώων, που τροφοδότησε με βουλευτές τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και από το Ποτάμι, που επίσης έγινε δεξαμενή εδρών για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι το ΜέΡΑ25, που αποτέλεσε πολύτιμο «συμπλήρωμα» για τη στήριξη των «πράσινων μπίζνες» και άλλων στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου.
Σήμερα
εμφανίζονται και πάλι τέτοια κόμματα που εντάσσονται σε επιδιώξεις
επιτελείων να «σκορπίσει» η λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το σύστημα
επιλογές. Το παρελθόν και οι σημερινές τους θέσεις δείχνουν όμως από
τώρα ότι αποτελούν δυνάμεις διαθέσιμες για να συμπληρώσουν είτε την
επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, είτε τη συναινετική «αντιπολίτευση».
Κάθε
ψήφος σε τέτοια κόμματα δεν αφαιρεί δύναμη από την κυβέρνηση της ΝΔ ή
τη συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, αφαιρεί δύναμη από την
πραγματική δύναμη λαϊκής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, και ενισχύει τα διάφορα
αντιλαϊκά σενάρια.