ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ

Το κεφάλαιο ζητά αίμα και σκλαβιά και ο ΣΥΡΙΖΑ τα ικανοποιεί, όπως πριν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (VIDEO)

 Πατάτε σε μία βάρκα και αυτή είναι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, τόνισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης στη συζήτηση του 4ου μνημονίου στη Βουλή και σχολιάζοντας την προσπάθεια που καταβάλει η κυβέρνηση να δείξει πως στηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα.

Johatsu: το "ανθρώπινο πρόσωπο" του καπιταλισμού

Η αποκάλυψη άρχισε σε ένα μπαρ του Παρισιού το 2008, όταν η δημοσιογράφος Λένα Μωζέ άκουσε από έναν φίλο της την ιστορία τού Ιτσίρο και της Τομόκο. Το ζευγάρι παντρεύτηκε την δεκαετία του '80, έκανε κι ένα παιδί και ζούσαν μια άνετη ζωή στην Σαϊτάμα, μια πλούσια πόλη λίγο έξω από το Τόκυο. Ώσπου ήρθε η κρίση, το χρηματιστήριο πήρε την κάτω βόλτα και το μέχρι τότε ευτυχισμένο ζευγάρι βούλιαξε στα χρέη. Τότε ο Ιτσίρο με την Τομόκο αποφάσισαν να κάνουν αυτό που επί είκοσι χρόνια τώρα κάνουν κάθε χρόνο εκατό χιλιάδες ιάπωνες: να γίνουν johatsu (γιοχάτσου), δηλαδή να εξαφανιστούν λόγω ντροπής.

Σε προηγούμενο σημείωμά μας, όπου κάναμε λόγο για το karoshi, μιλήσαμε για τις χιλιάδες αυτοκτονίες ιαπώνων, λόγω ντροπής που είτε δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στους απάνθρωπους ρυθμούς τής εργασίας τους είτε έχασαν την δουλειά τους. Ο ιδανικός τρόπος για να γλιτώσει από την ντροπή ένας ιάπωνας είναι η αυτοκτονία. Για όσους δεν διαθέτουν τα ψυχικά αποθέματα για μια τέτοια πράξη, η επόμενη καλύτερη επιλογή είναι το johatsu: απλώς, αφήνουν πίσω τους τα πάντα και εξαφανίζονται, προτιμώντας να θαφτούν ζωντανοί σε κάποιο μέρος όπου δεν τους ξέρει κανείς.

Σάνυα, Τόκυο

Το φόβο του λαού να ’χετε!

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ

Μ’ αυτή τη φράση έκλεισε ο εισηγητής του ΚΚΕ (Ν. Καραθανασόπουλος) την ομιλία του στη βουλή για το τέταρτο μνημόνιο, το Μάη του 2017, που πάει με μαθηματική ακρίβεια να φέρει τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, εκεί που ήταν σ’ ολόκληρο τον… πολιτισμένο δυτικό, και όχι μόνον, κόσμο πριν από το 1917…

Λιάνα Κανέλλη
 

Μ’ αυτή τη φράση έκλεισε ο εισηγητής του ΚΚΕ (Ν. Καραθανασόπουλος) την ομιλία του στη βουλή για το τέταρτο μνημόνιο, το Μάη του 2017, που πάει με μαθηματική ακρίβεια να φέρει τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, εκεί που ήταν σ’ ολόκληρο τον… πολιτισμένο δυτικό, και όχι μόνον, κόσμο πριν από το 1917. Κι ακούστηκε ―ανάμεσα στα κουδούνια και τη βαβούρα της ολομέλειας, μισοάδειας ως προς τα έδρανα, γεμάτης κενά σε μυαλά και ψυχές της εξαθλιωτικής των μαζών αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας,― σα βρυχηθμός του λαϊκού θεριού που έχει αγιάσει απ’ το πολύ μαρτύριο της αντιπροσώπευσης.

Ακούστηκε και σαν αγανάκτηση κι οργή που συμπυκνώνεται σαν σε κατάρα προειδοποιητική, που βγαίνει από τα έγκατα του χθόνιου (προσοχή, όχι υποχθόνιου με την τρέχουσα έννοια) αισθήματος δικαίου. Του δίκιου δηλαδή που  ξέρουν ότι έχουν οι ζωντανοί άνθρωποι, όταν βρεθούν απέναντι στην ύβρη. 

Υπηρετούν το ίδιο σχέδιο

Με υψηλούς τόνους, εκατέρωθεν αντεγκλήσεις και αφορισμούς, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να χαράξουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στη συζήτηση που ολοκληρώνεται σήμερα στη Βουλή, για να κρύψουν την ταξική ουσία των αντιλαϊκών μέτρων.

Κυρίως, όμως, για να συγκαλύψουν την επί της ουσίας συμφωνία τους στην πολιτική θωράκισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που επέβαλε τα προηγούμενα μνημόνια, όπως επιβάλλει και τα μέτρα που τώρα συζητιούνται και ψηφίζονται στην Ολομέλεια της Βουλής.

Το 4ο μνημόνιο,και τα προηγούμενα που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, αποτελούν κομμάτια ενός συνολικότερου στρατηγικού σχεδιασμού, για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στις δοσμένες κάθε φορά συνθήκες.

«Πονηροί» ... λογιστές

Το ρητό ότι με τους ίδιους αριθμούς μπορείς να αποδείξεις τα πάντα, φαίνεται ότι προσπαθούν να δικαιώσουν αυτές τις μέρες τα κυβερνητικά στελέχη και πολλοί από τους «αντιπολιτευόμενους» των αστικών κομμάτων. Τα ξερά νούμερα μέσα σε μια τέτοια αντιπαράθεση πάνε κι έρχονται, με προφανή στόχο να «χαθεί η μπάλα» για το πραγματικό, ταξικό υπέρ του κεφαλαίου περιεχόμενο των μέτρων. Αλλά και για να κρυφτεί το γεγονός ότι τα σημερινά μέτρα έρχονται επιπρόσθετα σε όλα τα προηγούμενα, που ακόμα δεν έχουν ξεδιπλώσει σε όλο τους το «μεγαλείο» τις συνέπειες για το λαό. Βέβαια, όση «πονηρή» λογιστική κι αν αξιοποιήσουν, δεν μπορούν να κρύψουν ότι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και το ξεσκαρτάρισμα του «πεδίου» για το κεφάλαιο, ώστε να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Οι εργαζόμενοι, όμως, έχουν ζήσει στο πετσί τους τα αποτελέσματα αυτής της βάρβαρης πολιτικής, με ιδιαίτερη ένταση στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Εκείνο που δεν χωράει στα σίγουρα στην αστική στατιστική, είναι οι σύγχρονες ανάγκες τους, που πρέπει να μπουν στην προμετωπίδα των αγώνων για την «επόμενη μέρα».