Στα
πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που
διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και
σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν
μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος
στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε
ότι η νομιμοποιητική και εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η
αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή
συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των
Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την
«εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης.
Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ
δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης
Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά - για ειδικούς λόγους (ο
Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη
σώσει από τον κομμουνισμό...) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β' Γλύξμπουργκ,
καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.