ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ «ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ» ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ.

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ωραιοκάστρου, δηλώνει για μία ακόμα φορά την έντονη αντίθεσή του στη καύση απορριμματογενών αποβλήτων, ως φθηνό καύσιμο στην τσιμεντοβιομηχανία «ΤΙΤΑΝ» και σε οποιοδήποτε άλλο εργοστάσιο, όπως στις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ στη Δυτική Μακεδονία. Το Δ.Σ. απαιτεί μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας μέσω του Εθνικού Συστήματος Υγείας και της δημιουργίας Κέντρων Υγείας στην περιοχή μας. Αγωνίζεται για την ευρύτερη ανάπλαση του περιβάλλοντος.

          Προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων, η κυβέρνηση της Ν.Δ., σε συνέχεια της συμφωνίας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τις τσιμεντοβιομηχανίες, θυσιάζει στο βωμό του κέρδους την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος. Η χορήγηση της άδειας καύσης, είναι απόφαση βαθιά ταξική, είναι επιλογή της άρχουσας τάξης.

Τοξικοεξάρτηση - Δεμένη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής

  Πηγή: Eurokinissi

Του Ρ. Π. 

Από τα πανάρχαια χρόνια καταγράφεται χρήση ουσιών στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών.

Το όπιο αναφέρεται σε Σουμεριακά κείμενα που χρονολογούνται από το 5000 π.χ.

Στην αρχαία Ελλάδα ο Μορφέας, ο θεός του ύπνου είχε ως σύμβολό του την παπαρούνα, ενώ ο Όμηρος αναφέρεται στο ποτό νηπενθές που αποδίδεται σε κάποιο σκεύασμα οπίου.

Η τότε χρήση ουσιών στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών, γιορτών φανέρωνε την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει την αντικειμενική πραγματικότητα, αποτελούσε στοιχείο των ανιμιστικών και παγανιστικών δοξασιών και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να εξηγήσει το χαρακτήρα που έχει η χρήση ναρκωτικών στη σύγχρονη κοινωνία, δεν συνδέεται με την κοινωνικο-οικονομική βάση της εξάρτησης που εκδηλώθηκε από την «αυγή» ακόμα  του καπιταλισμού. Άρα κάθε προσπάθεια να συγκριθούν αυτές οι εποχές και δραστηριότητες με το σήμερα είναι άστοχη και εκ του πονηρού. Εξάλλου, στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαν και άλλες ανάλογες δραστηριότητες που σήμερα έχουν πάψει, σαν στοιχείο της ανάπτυξης της ανθρωπότητας.

Φιλευσπλαχνία

Σε έκτακτη τηλεδιάσκεψη δωρητών του ΟΗΕ για την οικονομική ενίσχυση των Παλαιστινίων προσφύγων συμμετείχε την περασμένη Τρίτη ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Δένδιας, ο οποίος εξέφρασε μάλιστα την «ανησυχία της Ελλάδας για τις επιπτώσεις της πανδημίας, οι οποίες έχουν επιδεινώσει έτι περαιτέρω την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, τόσο στη Λωρίδα της Γάζας όσο και στις χώρες όπου διαμένουν». Σε γραπτή του δήλωση για το ίδιο θέμα, ανέφερε πως η Ελλάδα, «σε πνεύμα αλληλεγγύης και προσφοράς, είναι διατεθειμένη να παράσχει πρόσθετη οικονομική βοήθεια, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της». Η κυβέρνηση διαφημίζει τη φιλευσπλαχνία της, που για τους Παλαιστίνιους όμως είναι σκέτη κοροϊδία, αφού ανέχεται την ισραηλινή εισβολή και κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη. Χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες και χρησιμοποιεί τις δωρεές ως άλλοθι και ξέπλυμα για την αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο, Ισραήλ. Την ίδια ώρα άλλωστε που ο Δένδιας τα έλεγε αυτά, ο Κυρ. Μητσοτάκη περνούσε στην Ιστορία ως ο πρώτος Ελληνας πρωθυπουργός που σε επίσκεψή του στο Ισραήλ δεν συναντήθηκε και με την Παλαιστινιακή Αρχή, κάνοντας σαφείς τις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνηση απέναντι στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο προσάρτησης των παλαιστινιακών εδαφών. Για να μην αναφέρουμε την ομόφωνη απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου από τις 22 Δεκέμβρη 2015, με την οποία αναγνωρίζεται το παλαιστινιακό κράτος, αλλά ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε η σημερινή της ΝΔ έχει την παραμικρή διάθεση να την εφαρμόσει.

Ζωή στα όρια...

Η είδηση με την 9χρονη κόρη της άνεργης ξενοδοχοϋπαλλήλου στη Ρόδο, που λιποθύμησε από την πείνα, δικαιολογημένα συγκλονίζει και προκαλεί προβληματισμό. Αν σκεφτεί, μάλιστα, κανείς ότι αυτά συμβαίνουν σε ένα νησί από τα κορυφαία του Τουρισμού, που κάθε χρόνο φιλοξενεί εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο και πέφτουν εκατομμύρια ευρώ στην αγορά και τις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου.

Ομως, το συγκεκριμένο γεγονός συμβάλλει στο τράβηγμα της κουρτίνας, ώστε να φανεί τι αντιμετωπίζει συνολικά ο λαός μας. Γιατί, δεν είναι μόνο τα νοικοκυριά που βιώνουν συνθήκες μεγάλης εξαθλίωσης, μακροχρόνια άνεργοι που επιβιώνουν με επιδόματα. Είναι και ότι μια μεγάλη μάζα εργαζομένων, η μεγάλη πλειοψηφία τους, ζει κυριολεκτικά στο όριο, με την ανασφάλεια να δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Φτάνει μια «στραβή», για να βρεθούν απότομα σε πολύ άσχημη κατάσταση.