Δραση στο Ωραιοκαστρο: 06/16/16

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Ρεκόρ

Είχα μια μικρή αμφιβολία ακόμα, που δεν έχω πια.
Έλεγα, δεν μπορεί, αυτοί δεν κρατούσαν τσεκούρια, δεν ήταν Ρέιντζερς, δεν πετούσαν νεράτζια με ξυραφάκια.
Κάποιοι από αυτούς ξεκίνησαν από την ΚΝΕ. Άλλοι ήταν Ρηγάδες. Όσο νά 'ναι, άλλο επίπεδο από ένα οννεδίτη. Τι στο διάολο, οπορτουνιστές ήταν, όχι νεοναζί, πως είναι δυνατόν να καταντήσουν έτσι;
(Το αναρωτιόμουν, αν και το έχω αποδείξει καραεπιστημονικά ότι γίνεται)
Δεν είναι τα μνημόνια που με έκαναν να ξεπεράσω αυτή τη μικρή αμφιβολία. Είναι κάτι τύπισσες σαν ετούνη:
Δελτίο Τύπου
Αθήνα, 15-06-2016
Ρεκόρ 15ετίας στις προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα
Με αφορμή τη σημερινή δημοσίευση των στοιχείων του πληροφοριακού συστήματος ΕΡΓΑΝΗ για τη μισθωτή απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα για τον μήνα Μάιο, σύμφωνα με τα οποία το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του πρώτου πενταμήνου του έτους 2016 αποτελεί την υψηλότερη επίδοση πρώτου πενταμήνου της τελευταίας 15ετίας, η Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, δήλωσε:

Διαβάστε περισσότερα »

Άρης: Ένας τρανός αητός με μια σημαία (VIDEO-ΦΩΤΟ)

Άρης Βελουχιώτης: 27 Αυγούστου 1905, Λαμία - 16 Ιουνίου 1945, Μεσούντα Άρτας
Βάλιας Σεμερτζίδης. Προσωπογραφία του Άρη Βελουχιώτη, 1944, τέμπερα σε χαρτί

Μπάμπης Ζαφειράτος:
Τρία ποιήματα για τον Άρη

Άρης Βελουχιώτης: Ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ

Πέρασαν 71 χρόνια από τις 16 Ιούνη του 1945, όταν ο Άρης Βελουχιώτης έδωσε τέλος στη ζωή του στο Φαράγγι του Φάγγου, στην Μεσούντα Άρτας, περικυκλωμένος ο ίδιος και η ομάδα του από το κυβερνητικό 118ο Τάγμα Εθνοφυλακής.

Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Η θυσία του Άρη συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Αντίστασης και προκάλεσε θλίψη στον λαό.

Ένα μήνα μετά το θάνατό του, τον Ιούλη του '45, ο Γιάννης Ρίτσος γράφει μια ποιητική σύνθεση με τίτλο «Άρης Βελουχιώτης - υστερόγραφο της δόξας», στην οποία αποτυπώνει πως ο λαός είχε χαράξει στο νου του τον Καπετάνιο Άρη.

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

- Τον ξέρεις τον Άρη;

- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

- Τον είδες ποτέ σου;

- Όχι. Μα τόνε ξέρω.

- Πώς είναι;

- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.

Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.

- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;

- Τόνε ξέρω.

- Τον είδες ποτέ σου;

- Τον είδα με τα μάτια μου.

- Πώς είναι;

- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.

Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων. Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ».