«Ποτέ να μην αφήνεις μια καλή κρίση να πάει χαμένη»,
νουθετεί πάντα το κεφάλαιο, σε περιπτώσεις σεισμών, λοιμών,
καταποντισμών και σίγουρα πυρκαγιών. Η γνωστή περιφρονητική στάση
απέναντι στον άνθρωπο, το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού συστήματος,
δεν παρατηρείται μόνο σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, συμβαίνει σε κάθε
χαλασμό. Δεν πέρασαν ούτε 15 μέρες, που ο πρωθυπουργός μάς καθησύχαζε,
υποσχόμενος «κοσμογονία» στην πυροπροστασία. Καμάρωνε για το υψηλό
επίπεδο ετοιμότητας του αστικού κράτους, υπογραμμίζοντας: «Εχουμε
υλοποιήσει έναν πολύ μεθοδικό σχεδιασμό για την αντιπυρική περίοδο»!Αλήθεια είπε για την κοσμογονία. Συνέβη. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο!
Κάηκε το σύμπαν!
Και σαν να ζωντάνεψε γι' άλλη μια φορά - όπως και τότε στο Μάτι - ο πίνακας «Κραυγή» του Εντβαρτ Μουνκ, από το 1893.
Ο άνθρωπος που κραυγάζει. Ο ζωγράφος, περιγράφοντας την έμπνευσή του, είχε γράψει: «Ο
ουρανός, ξαφνικά, έγινε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα, νιώθοντας
εξαντλημένος, και στηρίχτηκα σ' έναν φράχτη. Εβλεπα αίμα και γλώσσες
φωτιάς πάνω από το μαύρο - μπλε φιορδ και την πόλη. Οι φίλοι μου
προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από την αγωνία. Κι ένιωσα ένα
ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση».
Ο πρώτος τίτλος του έργου ήταν «Η Κραυγή της Φύσης».
Αυτήν
ακριβώς την κραυγή ένιωσαν μέσα τους και γύρω τους χιλιάδες
απελπισμένοι, σαστισμένοι, αβοήθητοι άνθρωποι (και ζώα που κάηκαν
ζωντανά), αυτές τις μέρες και τις νύχτες της Αποκάλυψης. Ετρεχαν να
σωθούν ουρλιάζοντας, μέσα σε ακαθάριστα δάση, βουνά σκουπιδιών, χωρίς
νερό από τους άχρηστους κρουνούς, ανάμεσα σε γκρέιντερ που άνοιγαν
«αντιπυρικές ζώνες» την ώρα που μαίνονταν οι πυρκαγιές.
Από πάνω
τους, κάποιοι άλλοι πάλευαν να σβήσουν τις φωτιές με λίγα, ηλικιωμένα
Καναντέρ, γιατί δεν περισσεύουν χρήματα από την αγορά των ΝΑΤΟικών
Rafale που μας κόστισαν 2 δισ. ευρώ.