15 μήνες μετά το πρώτο κρούσμα της πανδημίας,
τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της ΕΕ αλλά και διεθνώς, η
κατάσταση παραμένει δραματική για τα λαϊκά στρώματα. Στην Ευρώπη, μόνο
από τις αρχές του έτους έχουν πεθάνει από τον ιό σχεδόν μισό
εκατομμύριο, ενώ τα συστήματα Υγείας έχουν μετατραπεί σε συστήματα μιας
νόσου, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτό επιφέρει. Εκ των
πραγμάτων αποδεικνύεται ότι οι κυβερνήσεις, παρότι είχαν 10 πολύτιμους
μήνες να λάβουν εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατέψουν τη ζωή
του λαού, δεν το έκαναν, αγνοώντας τόσο την πείρα που είχε αποκτηθεί για
το τι έπρεπε να γίνει όσο και τα αιτήματα των εργαζομένων σε
νοσοκομεία, σχολεία, ΜΜΜ και χώρους εργασίας. Ετσι, οι προκλητικοί
πανηγυρισμοί των κυβερνήσεων για τη διαχείριση της πανδημίας κατά το
πρώτο κύμα και στην Ελλάδα αλλά και σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες,
όπως είναι η Γερμανία, κομματιάστηκαν πάνω στο δεύτερο κύμα.
Αρα
τo ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ποιο είναι το κοινό στοιχείο σε
όλα αυτά τα κράτη. Γιατί, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα, σκοπίμως
αποδίδεται σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η κατάσταση σε τάχα ανικανότητα
των κυβερνήσεων ή ακόμα και πιο συγκεκριμένα των αρμόδιων υπουργών
Υγείας. Οχι ότι δεν υπάρχει και αυτή η πλευρά, αλλά δεν είναι αυτή ούτε η
αιτία ούτε το κοινό στοιχείο. Δηλαδή, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη
Γερμανία, στην Ιταλία, ισχυρές καπιταλιστικές χώρες που μετράνε
εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, είναι άχρηστοι - ανίκανοι όλοι, μαζί και
τα επιτελεία επιστημόνων που έχουν; Δεν μπορεί...