Οι κινηματογραφιστές του ΕΛΑΣ – Ολα τα φιλμ-ντοκουμέντα

 

Πρόκειται για το σύνολο της παραγωγής σε φιλμ από το κινηματογραφικό συνεργείο του ΕΛΑΣ, (ή ορθότερα, το φωτοκινηματογραφικό συνεργείο του ΕΛΑΣ), που έχει διασωθεί. Κάτι λιγότερο από 11 λεπτά. Δόθηκαν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας από την Ολυμπία και τον Κώστα Παπαδούκα, αδερφό του Θανάση Παπαδούκα, του οπερατέρ του κινηματογραφικού συνεργείου του ΕΛΑΣ, από το φθινόπωρο του 1944 μέχρι λίγο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. 

Πριν από τον Θανάση Παπαδούκα, την δουλειά αυτή έκανε ο οπερατέρ Ιωάννης Νισυρίου, με μία μηχανή που είχαν βρει «σε κάτι κιβώτια γερμανικά μαζί με φιλμ, τραβηγμένα και ατράβηχτα», όπως διηγείται ο Θανάσης Παπαδούκας.

Ισως η πιο κλασική φωτογραφία με αντάρτες του ΕΛΑΣ. Οκτώβριος 1944, στα βουνά κοντά στην Αθήνα. Ο πρώτος άνδρας δεξιά είναι ο Σαλβατόρ Μπακόλας, 1922-2012, ή ‘Σωτήρης’, ο μοναδικός από την οικογένειά του που επέζησε από το Ολοκαύτωμα.

Το συνεργείο, υπό την εποπτεία του ζωγράφου Δημήτρη Μεγαλίδη, και με τη συμμετοχή του Κώστα Μακρή, γύρισε αρκετά μέτρα φιλμ, από τα οποία έχουν διασωθεί αυτά τα αποσπάσματα που μπορείτε να δείτε παρακάτω στο βίντεο.
Τα μέλη του συνεργείου:

• Δημήτρης Μεγαλίδης, προϊστάμενος
• Ιωάννης Νισυρίου, οπερατέρ
• Θανάσης Παπαδούκας, οπερατέρ
• Κώστας Μακρής

Περιγραφή των σκηνών:

• Συνεδρίαση της ΠΕΕΑ στην Ευρυτανία, άνοιξη του 1944. Διακρίνεται ο Σπύρος Μελετζής, φωτογράφος του αγώνα [Οι φωτογραφίες των μελών του συνεργείου, στους τίτλους στην αρχή είναι του Σπύρου Μελετζή].
• Ο Αρης Βελουχιώτης και οι Μαυροσκούφηδες, έφιπποι, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945
• Η Ταξιαρχία Ιππικού στη Λάρισα, με τα άλογα που ο ΕΛΑΣ είχε πάρει λάφυρα από τους Ιταλούς, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945, επίσης.
• Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τους Μαυροσκούφηδες του, όλοι έφιπποι, πιθανόν στα Ιωάννινα, φθινόπωρο του 1944.
• Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τα στελέχη του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ποζάρουν στην έδρα του ΓΣ.
• Πορεία ανταρτών μέσα στο χιόνι, μετά από μάχη με του Γερμανούς. Κουβαλάνε τραυματισμένους συντρόφους τους. Οταν ο ένας πεθαίνει, τον θάβουν στο χιόνι, χειμώνας 1943-1944.
• Αντάρτες έπειτα από πορεία φτάνουν σε ορεινό χωριό, όπου οι γυναίκες του χωριού τους κερνούν και τους φιλεύουν.
• Σκηνοθετημένη μάχη-ναυμαχία του ΕΛΑΝ. Οι Γερμανοί «ηθοποιοί» είναι πραγματικοί αιχμάλωτοι, που μάλιστα, μη γνωρίζοντας για τη σκηνοθεσία, νόμιζαν ότι οι ΕΛΑΝίτες επρόκειτο να τους εξοντώσουν.
• Θεατρική παράσταση από ερασιτέχνες ηθοποιούς των πολιτιστικών ομάδων των ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΕΠΟΝ στην πλατεία του χωριού. Παρακολουθούν αξιωματικοί και οπλίτες του ΕΛΑΣ, και όλος ο πληθυσμός του χωριού, που μάλλον βλέπει για πρώτη φορά θέατρο.
• Σκηνές απελευθέρωσης άγνωστο ποιας πόλης ακριβώς.της Πάτρας.
• Παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Διακρίνονται και Βρετανοί ένστολοι που επιτηρούν την παράδοση των όπλων.
• Στο κλείσιμο, οι τραγικές σκηνές με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε την στιγμή που παραδίδουν τα τιμημένα άρματά τους.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΡΗΓΑΣ *

 

ΒΟΛΙΒΙΑ
Δολοφονία υπουργού από απεργούς;

 

Στη Βολιβία υπάρχουν δύο κάστες μεταλλωρύχων.Διαφέρουν μεταξύ τους σχεδόν όσο ο εργοδότης με τον μισθωτό εργάτη…

Ο αναπληρωτής υπουργός της Βολιβίας, Ροδόλφο Ιλάνες, απήχθη από «απεργούς» των μεταλλωρυχείων της χώρας από τους οποίους ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Το πτώμα του ανακαλύφθηκε τελικά την Παρασκευή τυλιγμένο σε μία κουβέρτα ενώ αιτία θανάτου ήταν ο ξυλοδαρμός που προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία. Ο υπουργός, σύμφωνα με την αναμετάδοση των media στην Ελλάδα, σκοτώθηκε από ‘απεργούς’ και ο λόγος εμφανίστηκε να είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να εθνικοποιήσει τα μεταλλεία της Βολιβίας. Οι απεργοί, υποτίθεται, ήθελαν να μην τους απαγορεύεται να δουλεύουν σε ιδιωτικές εταιρίες.

Η είδηση εξαρχής φαίνεται να μην βγάζει νόημα, αφού ποτέ δεν έχουμε ακούσει ότι εργάτες κάνουν απεργία για να μην εθνικοποιηθεί κάποια βιομηχανία. Αυτή είναι εμπειρία που έχουμε από παρόμοιες κινητοποιήσεις και μάλιστα στην Λατινική Αμερική.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο το ζήτημα ανακαλύπτουμε κάτι άλλο. Οι εργασιακές σχέσεις στην Βολιβία είναι εξαιρετικά διαφορετικές από αυτές που συναντούμε στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Στο όριο της φτώχειας...

Η «εθνική σύνταξη» των 384 ευρώ αντιστοιχεί στο όριο της φτώχειας που θέτει η ΕΕ, που είναι στο 60% του μέσου εισοδήματος, τόνισε ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος, μιλώντας στον «ΣΚΑΪ» το πρωί της Τετάρτης. Δεν ξέρουμε πώς γίνονται οι υπολογισμοί και οι στατιστικές της κυβέρνησης για το μέσο εισόδημα, αλλά η ουσία είναι ότι τοποθετεί το όριο της φτώχειας στα 384 ευρώ, το οποίο - σύμφωνα με την κυβερνητική μεζούρα - καθορίζει και την επάρκεια ή μη των συντάξεων. 

Δηλαδή, όσοι έχουν σύνταξη πάνω από 384 ευρώ ζουν καλά, δεν είναι φτωχοί. Κάποια ψίχουλα ακόμη θα συμπληρώνουν, με την ανταποδοτική σύνταξη του αντιασφαλιστικού τους νόμου, το εισόδημά τους, λέει η κυβέρνηση, και έτσι οι συνταξιούχοι θα ζουν πάνω από το όριο της φτώχειας!
Αυτό υπονοεί η κυβέρνηση, απαντώντας επίσης εμμέσως πλην σαφώς στους συνταξιούχους, στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι συντάξεις πάνω από 384 ευρώ είναι μεγάλες, άρα υπάρχουν ακόμη περιθώρια για παραπέρα μειώσεις, όπως αυτές που γίνονται τώρα με την εφαρμογή του νόμου τους.
Κι ας μη φτάνουν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες, όπως στέγαση, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ. Αλλωστε, το κράτος ψίχουλα φτώχειας και εξαθλίωσης μπορεί να δίνει, αφού χρειάζεται το κρατικό χρήμα για δημόσιες και ιδιωτικές καπιταλιστικές επενδύσεις για να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη.