Οι δικοί μας ήρωες δεν είναι «υπεράν­θρωποι»

Δεν πρόλαβε να διαγράψει έναν ολοκληρωμένο κύκλο ζωής. Άφησε όμως πίσω της αποτυπώματα. Η βραχύχρονη παρουσία της δεν έμελλε να σβηστεί από τη μνήμη των ανθρώπων. Κι ο θάνατος, όταν τη βρήκε, δεν εξαφάνισε τα ίχνη από το μικρό πέρασμά της στον κόσμο των ζωντανών. Ήταν ίχνη που έγιναν παρακαταθήκη για το μέλλον, σημαδεύοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια εποχή. Τη δική της…

Σωτηρία Βασιλακοπούλου.  Γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1959

(Από την ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας)

Για τη Σίση, φοιτήτρια Παντείου, 21 ετών, ο χρόνος σταμάτησε ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, πριν από 34 χρόνια. Μπροστά σε μια πύλη εργοστασίου. Άγνωστο αν πρόλαβε να πετάξει την τελευταία προκήρυξη μέσα στο λεωφορείο που έπεσε πάνω της ή αν την κρατούσε ακόμα στα χέρια της και η σύγκρουση απλώς την εκσφενδόνισε οπουδήποτε, σαν ένα χαρτί χωρίς ταυτότητα που δεν ενδιέφερε ποτέ και κανέναν. Κι όμως! Αυτή η προκήρυξη σήμανε το τέλος της ζωής για τη νεαρή Σίση ενώ, ταυτόχρονα, σφράγισε ανεξίτηλα την ιστορία της. Ποτέ κανείς δεν θ’ αναφερόταν ξανά στην ΕΤΜΑ σα να ήταν ένα συνηθισμένο εργοστάσιο. Κι η Σίση θα περνούσε στην αθανασία μ’ ένα νέο όνομα-σύμβολο, πραγματικό ορόσημο των σύγχρονων αγώνων του λαϊκού και νεολαιϊστικου κινήματος: Σωτηρία Βασιλακοπούλου!

            «Ένιωσα τη φλογερή επιθυμία να ριχτώ κι εγώ στον ωραίο αγώνα για μια Αθήνα πραγματικά νοικοκυρεμένη και δημοκρατική, φάρο πολιτισμού και προπύργιο αγωνιστικότητας, για ένα καλύτερο αύριο του λαού, της πατρίδας μας…» (από το ημερολόγιο της Σίσης)

Ξεβρακώματα

 

                                    Κ. Καραμανλής με τον Σ. Ντεμιρέλ στην Βέρνη το 1976

Γράφει ο Cogito ergo sum  απο Ατέχνως

Πήραν κι οι αλβανοί χαμπάρι ότι η προϋπηρεσία και οι επιδόσεις  των ελληνικών κυβερνήσεων σε ζητήματα προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων ευνοούν τις διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας και βγήκαν κι αυτοί να αμφισβητήσουν την ΑΟΖ των νησιών μας βόρεια της Κέρκυρας.  Δεν είναι μόνο το προηγούμενο με το Καστελλόρριζο που μας κάνει να ανησυχούμε. Αρκεί μια μικρή ιστορική αναδρομή στις εθνικές μας υποχωρήσεις για να χάσουμε οποιαδήποτε αισιοδοξία για το μέλλον.

Θα μπορούσα να ξεκινήσω την αναδρομή στην Ιστορία από πολύ παλιά. Με μπόλικη καλή θέληση, θα μπορούσα να ανακατέψω ακόμη και τις ύποπτες συναλλαγές αθηναίων και σπαρτιατών με τους πέρσες! Αν ήθελα να περιοριστώ στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, θα μπορούσα να μιλήσω για την τραγική πολιτική των ημερών μέχρι τον Όθωνα, για την μυωπική πολιτική η οποία οδήγησε στο φιάσκο τού «ατυχούς πολέμου» τού 1897, για την επί σειρά ετών επονείδιστη στάση τού επίσημου ελληνικού κράτους απέναντι στο «κρητικό ζήτημα», για την πολιτική τού Βενιζέλου η οποία καταδίκασε την βόρεια Ήπειρο χάριν της «μεγάλης ιδέας» ή και -γιατί όχι;- για τις κωμικοτραγικές επιλογές που οδήγησαν στην μικρασιατική καταστροφή τού 1922.