Αθλιότητες αθλίων που υπηρετούν άθλιους σκοπούς!

Μαύρη αθλιότητα για «Λευκές Νύχτες»

Ο Μίλτος Πασχαλίδης μιλά στον «Ημεροδρόμο»

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

 

Αγωγή κατά του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίλτου Πασχαλίδη κατέθεσε ο Δήμος Ιλίου επειδή ματαίωσαν συναυλία τους που θα γινόταν στο πλαίσιο των «Λευκών Νυχτών». Ο Δήμος ζητάει να πληρώσουν 120.000 έκαστος για ηθική βλάβη!

Τον περασμένο Ιούνιο, ένα Σάββατο βράδυ ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μίλτος Πασχαλίδης επρόκειτο να κάνουν μία συναυλία στο Δήμο Ιλίου. Τα γιγαντοπανώ που είχαν αναρτηθεί στην πόλη προανήγγειλαν πανηγυρικά το γεγονός, ο οποίο θα ήταν μέρος των «Λευκών Νυχτών». Δηλαδή εκείνων των «λευκών» νυχτών οι οποίες στρώνουν το χάλι για μαύρες μέρες εργασίας. 

Θυμίζουμε ότι με αυτή την ονομασία προπαγανδίζεται το ολονύχτιο άνοιγμα των καταστημάτων, κατά την οποία οι εργαζόμενοι στις εμπορικές επιχειρήσεις καλούνται να εργαστούν όλη τη νύχτα (συνήθως Σαββατόβραδο).

Αυτές οι λεγόμενες γιορτές κάτω από ο εορταστικό περιτύλιγμα προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στην εργασιακή ζούγκλα και την καταστρατήγηση του ωραρίου των εργαζόμενων οι οποίοι καλούνται να είναι διαθέσιμοι Κυριακές, αργίες, μέρες και νύχτες ανάλογα με τα κέφια των εργοδοτών τους.

Μόνο που οι δύο καλλιτέχνες δεν είχαν ενημερωθεί ότι τα τραγούδια τους επρόκειτο να γίνουν το μουσικό πλαισίωμα μιας τέτοιας φιέστας. Όταν το πληροφορήθηκαν από φορείς των κατοίκων και συλλογικότητες της πόλης απέσυραν τη συμμετοχή τους. Η απάντηση του δημάρχου Ιλίου, Νίκου Ζενέτου ήταν να καταθέσει αγωγή εναντίον των δύο καλλιτεχνών ζητώντας από τον καθένα 120.000 ευρώ (!) για ηθική βλάβη, ενώ στην αγωγή έχει συμπεριληφθεί και το γραφείο παραγωγής.

Mίλτος Πασχαλίδης: «Πρόκειται για θράσος που δεν έχει όρια»  

Mια άλλη πτυχή της εκκαθάρισης

Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο το αστικό κράτος του Εμφυλίου και οι Βρετανοί και Αμερικάνοι πατρόνες του, προσπάθησαν να εκκαθαρίσουν την ελληνική κοινωνία από τα ταξικά επαναστατικά στοιχεία της, που "γέννησαν" την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και πολέμησαν την τριπλή Κατοχή στη χώρα. Εκτός λοιπόν από τα ξερονήσια, τα αποσπάσματα, τη Λευκή Τρομοκρατία, τις φυλακές και φυσικά την κορύφωση της ταξικής πάλης- τον πόλεμο- ένα όπλο στο οπλοστάσιό τους, υπήρξε η σταδιακή θανάτωση των κρατουμένων και εξορίστων.

Με τη λήξη του Εμφυλίου του αστικό κράτος σχεδόν ολοκληρωτικά είχε νικήσει, σε πρακτικό και όχι σε συνειδησιακό επίπεδο. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες εξορίστων και κρατουμένων όμως, βρίσκονταν ακόμα σε φυλακές και ξερονήσια. Αυτοί φυσικά οι ταξικοί αντίπαλοι δεν μπορούσαν απλώς να αφεθούν πίσω στην κοινωνία. Από την άλλη μεριά, η ΕΣΣΔ, οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλα κράτη (πχ. η γκωλική Γαλλία) δεν θα επέτρεπαν τις μαζικές εκτελέσεις, αλλά και οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις πάσχιζαν να προβάλλουν ένα προφίλ ομαλοποίησης. Η μέθοδος λοιπόν ήταν απλή: Οι πολιτικοί κρατούμενοι, έχοντας ήδη περάσει ένα ή δύο αντάρτικα, βασανιστήρια, εγκλεισμό σε απάνθρωπες συνθήκες και πολλά άλλα, ήταν στο σύνολό τους σωματικά καταπονημένοι. Το απαράδεκτο συσσίτιο, η ανύπαρκτες εγκαταστάσεις υγιεινής και η μηδενική σχεδόν ιατροφαρμακευτική φροντίδα εκτόξευσαν στα ύψη τη νοσηρότητα. Η φυματίωση θέριζε.

Η μυσταγωγία της επανάστασης

Όταν το βλέμμα εστιάζει στην μεγάλη εικόνα χάνεται η δυνατότητα να ενσκήψει κανείς στα τεκταινόμενα στα σκοτεινά στενά της καθημερινής ζωής. Κυρίως, στις ζωές των ανθρώπων που αποφεύγουν την φαντασμαγορία των μεγάλων λεωφόρων και αναζητούν τον μίτο της επιβίωσης στις σκουριασμένες γωνιές του πλανήτη.

Τα μεγάλα άλματα στην ιστορία, οι μεγάλες εξεγέρσεις , οι επαναστάσεις που διέρρηξαν την συνοχή του πολιτικού χρόνου κυοφορήθηκαν στις σκοτεινές γωνιές του πλανήτη, εκεί που δεν έφτανε το μάτι εξουσίας, είτε από αλαζονεία, είτε από αδιαφορία. Εκεί συνεχίζει να βρίσκεται καλά κρυμμένο το μυστικό της επανάστασης. Στο μυστήριο της καθημερινής επιβίωσης των καθημερινών ανθρώπων που στενάζουν από το βάρος της ζωής που σέρνουν μαζί τους.

Η αμφισβήτηση από το ίδιο το υποκείμενο που υπόκειται την καταπίεση μιας ανάρμοστης για τον άνθρωπο καπιταλιστικής καθημερινότητας, η κριτική και η απόρριψη αυτού το μοντέλου ζωής, είναι το κλειδί της εξέγερσης, είναι το παράθυρο που κοιτά προς τον ορίζοντα της επανάστασης. Ενώ ταυτόχρονα συνιστά το μόνο τρόπο όσμωσης, της στρατηγικής προοπτικής του τέλους της καπιταλιστικής κυριαρχίας με την απτή δυνατότητα να σπάσουν τώρα -όσο μιλάμε- οι μηχανές της ιστορίας από τους ίδιους τους χειριστές τους.

Οι «μάχες» και ο «πόλεμος»

Η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, ρωτήθηκε χτες στον ΣΚΑΪ για την τακτική της κυβέρνησης μπροστά στη δεύτερη «αξιολόγηση» και, μεταξύ άλλων, είπε: «Η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης θεωρείται προαπαιτούμενο για να μπούμε - έτσι έχει αποτυπωθεί και στη Συμφωνία του Μαΐου - σε διαδικασία συζήτησης και ρύθμισης του ελληνικού χρέους. 

 

 Εμείς, λοιπόν, στρατηγικά ακολουθούμε εξαρχής τον στόχο (...) Αυτή ήταν η θέση μας εξαρχής και με βάση αυτό γίνεται και ο σχεδιασμός μας. Αρα, έχουμε επιλέξει σήμερα το γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης (...) Κλείσιμο με θυσίες έχει γίνει. Και πριν και στην πρώτη αξιολόγηση. Με οπισθοχωρήσεις. 

 

Δεν μπορείς σε μία μάχη μόνο να κερδίζεις. Προφανώς θα έχεις και οπισθοχωρήσεις, όταν είσαι μέσα σε μία διαπραγμάτευση και στη συγκυρία εντός εποπτείας. Προφανώς. Ομως, εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, είναι ο τελικός στόχος για να κερδίσεις τον πόλεμο. Κάποια μάχη μπορεί να τη χάσεις ή να οπισθοχωρήσεις συνειδητά». Συνοψίζουμε: Ο «πόλεμος» που πρέπει να κερδηθεί είναι η διευθέτηση του χρέους, προκειμένου να απελευθερωθούν κονδύλια για την ενίσχυση του κεφαλαίου που τώρα τα καταπίνει η μαύρη τρύπα της αποπληρωμής των δανείων. 

 

Και οι «μάχες» που λέει η κυβέρνηση ότι χάθηκαν, είναι οι τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα και στα εργατικά δικαιώματα, που όμως κι αυτές αποσκοπούν στην ανάκαμψη του κεφαλαίου.

 

 Απ' αυτή τη σκοπιά, είναι «μάχες» κερδισμένες για τους επιχειρηματικούς ομίλους, για τους οποίους άλλωστε η κυβέρνηση παλεύει να κερδίσει και τον «πόλεμο» των ανταγωνισμών και των συμβιβασμών για το κρατικό χρέος.