Με μια κυβέρνηση που
θέλει να επιδεικνύει πυγμή και φιλολαϊκό πρόσωπο (επεμβάσεις αστυνομίας σε καταλήψεις κτιρίων,
δέσμη μέτρων για χαμηλοσυνταξιούχους που τους έκοψε το ΕΚΑΣ) και μια αντιπολίτευση
που αναζητεί πεδία ανώδυνα και δευτερεύοντα για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της
(κριτική για ενδυματολογικές επιλογές κυβερνώντων, αντιδράσεις για τον αριθμό
συνοδείας του πρωθυπουργού) απέναντι σε μια κοινωνία που μοιάζει να έχει αποδεχτεί την κακοποίησή της, δίνεται
η εντύπωση ότι η επιμονή του κυρίαρχου λόγου πως όποιες ενέργειες, αναλύσεις κι
ερμηνείες της πραγματικότητας ξεφεύγουν από τα
όρια του δεδομένου και του υπάρχοντος εκτυλίσσονται στη σφαίρα της
φαντασίας συνεχίζει να πείθει.
Και στην
Ευρώπη ο πανικός εξαπλώνεται από κάθε εγκληματική δράση που χρεώνεται στην
ισλαμική τρομοκρατία, η οικονομική
ανασφάλεια έχει μονιμοποιηθεί, ενώ στα προγράμματα διάσωσης, που φτωχοποίησαν
λαούς χωρίς να έχουν επιτευχθεί τα αποτελέσματα που ισχυρίζονταν πως
επιδιώκονταν, αναγνωρίζονται εκ των υστέρων λάθη, (έκθεση του ΔΝΤ για λάθη και
παραλείψεις του πρώτου προγράμματος βοήθειας προς την Ελλάδα, την Ιρλανδία και
την Πορτογαλία) αποσιωπώντας πως ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος, για να μείνει στο
απυρόβλητο η κύρια αιτία που είναι ο
καπιταλισμός, ώστε να συνεχιστεί να θεωρείται το καπιταλιστικό σύστημα
οργάνωσης της παραγωγής δεδομένο, αμετακίνητο και αναλλοίωτο. Για να μην
τολμάμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό, να μη βλέπουμε
δυνατότητα να το αλλάξουμε, να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
