Αυτό το έγκλημα είναι ασυγχώρητο κι αξέχαστο. Όποια ποινή και να επιβληθεί η μερίδα της κοινωνίας που στέκεται δίπλα σ όλους τους Ζακ τούτου του κόσμου δεν θα ξεχάσει την φρίκη, τον άδικο πόνο, την καρμανιόλα που του στήθηκε εκείνο το μεσημέρι, δεν θα ξεχάσουμε τους περαστικούς που χάζευαν την αρένα αμέτοχοι, δεν θα ξεχάσουμε τη δολοφονία χαρακτήρα και το διασυρμό ταυτότητας του θύματος από τα νοικοκυραίικα καθάρματα.
Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά τον ένιωθα οικείο μου. Αυτό το αγόρι είχε μια ξεχωριστή τρυφερή ματιά στα τεκταινόμενα, μια πηγαία ενσυναίσθηση και μια γλύκα, ως τρόπο ζωής. Όταν πληροφορήθηκα το γεγονός της δολοφονίας του έμεινα άναυδη, όταν έμαθα πως πρόκειται για τον Ζακ έπαθα σοκ. Μου ήταν ιδιαιτέρως συμπαθής στη διαδικτυακή μας επικοινωνία.
Ο Ζακ δολοφονήθηκε άγρια και με φρικτό τρόπο. Τον σκότωσαν στο ξύλο. Δημοσίως. Μες τον δρόμο, μέρα μεσημέρι. Τον πόνεσαν. Τον βασάνισαν. Τον συνέτριψαν. Του έδωσαν άπλετο τρόμο στις τελευταίες του ανάσες. Απέραντη αγωνία και πανικό. Χωρίς να φταίει σε κάτι, χωρίς να κάνει κακό, ήταν ένας αθώος. Κι αφού τον σκότωσαν αδίστακτα και ανελέητα, τον ξανασκότωσαν στην τηλεόραση, στα σόσιαλ, στις κουβενταρίες τους. Για την ταυτότητά του, για την προσωπικότητά του, για το αναφαίρετο δικαίωμα ύπαρξής του, το οποίο αμφισβήτησαν και υποσκέλισαν έως θανάτου.