Η 6η και η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Μάρτης 1956 και Φλεβάρης 1957)

 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Στις 14-25 Φλεβάρη 1956 πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Το 20ό Συνέδριο, στο πλαίσιο της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής που επέφερε βαριές και μακρόχρονες αρνητικές επιπτώσεις για ολόκληρο το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ), καταδίκασε «την προσωπολατρία του Στάλιν και τις συνέπειές της», ρίχνοντας στα αζήτητα τα επιτεύγματα από την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, που πραγματοποίησαν το Κόμμα και ο σοβιετικός λαός με την ηγεσία του Ι. Β. Στάλιν. Ταυτόχρονα, το 20ό Συνέδριο διατήρησε όσα αρνητικά χαρακτήριζαν αυτή την πορεία, πρωταρχικά τη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, πριν και στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, καθώς και μετά απ' αυτόν.

 Ενα μήνα αργότερα (11-12 Μάρτη 1956), συνήλθε στο Βουκουρέστι η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, οργανωμένη από τις ηγεσίες έξι κομμάτων (ΚΚΣΕ, Ρουμάνικο Εργατικό Κόμμα, Βουλγαρικό ΚΚ, Ουγγρικό Κόμμα Εργαζομένων, Πολωνικό Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα και ΚΚ Τσεχοσλοβακίας).
Η συγκρότηση της Διεθνούς Επιτροπής, με το ιδιαίτερο πολιτικό βάρος που της προσέδιδε η συμμετοχή σε αυτήν έξι κομμάτων εξουσίας, αποτελούσε το πιο ισχυρό αντίβαρο προκειμένου να αποκτήσει το απαραίτητο κύρος η επιχείρηση καθαίρεσης της ηγεσίας του ΚΚΕ. Γιατί, παρά την εναντίον της επίθεση και μάλιστα από δυνάμεις του ΚΚΣΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ, ιδιαίτερα στην πολιτική προσφυγιά, έχαιρε της εμπιστοσύνης του κομματικού δυναμικού. Οι κομματικές δυνάμεις είχαν συσπειρωθεί ακόμα περισσότερο με τη Γ' Συνδιάσκεψη του Κόμματος (10-14 Οκτώβρη 1950), που αποτελούσε ένα τείχος απέναντι στην οπορτουνιστική πλατφόρμα και τη συκοφαντία.

Η «μεγάλη εικόνα» επιβάλλει λαϊκή επαγρύπνηση και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης

Copyright 2020 The Associated

Στιγμιότυπο από το πολεμικό διάγγελμα του Τραμπ για το Ιράν

Η επίσημη πλέον, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Τραμπ, χρεοκοπία του παραμυθιού της «εγγύησης» που παρέχει στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Συμπεράσματα που πρέπει να τροφοδοτήσουν την πάλη του λαού ενάντια σε μια πολιτική που συνενώνει σαν «χρυσός κανόνας» όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, εκθέτοντας τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους.

 Σήμερα, με την πολεμική όξυνση στη Μ. Ανατολή, μετά και τις επιθέσεις των ΗΠΑ στο Ιράν, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι εργαζόμενοι να μη χάνουν από τα μάτια τους τη «μεγάλη εικόνα», να μην εγκλωβίζονται η σκέψη και η αγωνία του λαού στα «σχήματα» που πλασάρει η άρχουσα τάξη είτε για να τον φοβίσει είτε για να καλλιεργήσει επικίνδυνες αυταπάτες. Οι εξελίξεις δίνουν την ευκαιρία να τσακιστεί σε περισσότερες λαϊκές συνειδήσεις ο μύθος της «σταθερότητας» που τάχα απολαμβάνει η Ελλάδα επειδή αποτελεί τον «προτιμώμενο» (όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ) ή τον «προβλέψιμο» (όπως λέει η ΝΔ) εταίρο των ΗΠΑ, επειδή η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ΝΑΤΟική βάση πολεμικής εφόρμησης στην περιοχή.