Στον επόμενο τόνο…

15-09-2019

Και το ερώτημα απ’ τα θεμελιώδη της οικοδόμησης του Φόβου, ως μέσου χειραγώγησης, «πού πήγαν τα κλεμμένα όπλα;», θα επισκιάζει για όσο χρειαστεί το πού πήγαν τα κλεμμένα λεφτά των τέως αγανακτισμένων και νυν ικανοποιημένων.

Λιάνα Κανέλλη

 

Η ζημιά της προσαρμογής της μεγάλης μερίδας του λαού στις αναγκαστικές κωλοτούμπες, στην υποταγή των κάθε λογής κοντρόλ και κυρίως στα ψίχουλα αμοιβών και δικαιωμάτων, τώρα φαίνεται. Η εντατική «προσπάθεια» του ΣΥΡΙΖΑ να αποδομήσει κάθε έννοια λαϊκής αντίστασης πατώντας σε ευκαιριακές συλλογικότητες, μανιπιουλαρίσιμα γκρουπούσκουλα και αστικές μεθοδεύσεις, πασπαλισμένες με χοντροκομμένη επικοινωνιακή χρυσόσκονη διεθνούς εξυπηρετικής προβολής, απέδωσε καρπούς. Τους δρέπει με επιδεικτική άνεση και εξασφαλισμένο άλλοθι το συντηρητικότερο και ανέκαθεν αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και τις εισπράττει η αυτοδύναμη δεξιά πολιτική ηγεσία, καταφέρνοντας με εξαιρετική άνεση να παρουσιάζει το τίποτα για κάτι, το κάτι σαν το άπαν και το επικίνδυνο και απεχθές σαν φάρμακο κι όχι φαρμάκι.

Κίνητρο

Μια πιο καθαρή εικόνα για τα όσα είπε ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ το περασμένο Σαββατοκύριακο δίνει το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο. Θυμίζουμε ότι από τη ΔΕΘ, ο Κυρ. Μητσοτάκης ζήτησε από τους επιχειρηματικούς ομίλους να αξιοποιήσουν τα «κίνητρα» που τους δίνει απλόχερα η κυβέρνηση για «να προχωρήσουν σε επενδύσεις, δημιουργώντας νέες, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας» και να ...σεβαστούν την εργατική νομοθεσία. Ο νέος «αναπτυξιακός» νόμος, που αυγατίζει τα προνόμια για τους ομίλους, με τις διατάξεις για τις κλαδικές Συμβάσεις και την ξεκάθαρη προσπάθεια να βάλει στο γύψο τη συνδικαλιστική δράση, δείχνει του λόγου το αληθές: Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων είναι ο υπέρτατος «νόμος» και η επίθεση στα δικαιώματά τους το νούμερο 1 «επενδυτικό κίνητρο».

  Αυτήν την «εργατική» νομοθεσία, που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους και διαρκώς ενισχύεται, ζητάει η κυβέρνηση να σεβαστούν οι μεγαλοεργοδότες. Πάνω εκεί ξεδιπλώνονται και όλα τα υπόλοιπα στηρίγματα της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας, όπως οι φοροαπαλλαγές, οι εισφοροαπαλλαγές, οι «διευκολύνσεις» και πάει λέγοντας. Το ψέμα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να ωφελήσει τάχα και τους εργαζόμενους και το κεφάλαιο έχει πολύ κοντά ποδάρια. Η αποκάλυψη και συνειδητοποίηση αυτού του ψέματος από τους εργαζόμενους είναι όρος αναγκαίος ώστε σε κάθε χώρο δουλειάς ακόμα περισσότεροι να μπουν στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες, κόντρα στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου.

Φεστιβάλ της ΚΝΕ χωρίς συζητήσεις;

Συζήτηση στο Στέκι Νέων Εργαζομένων

Μαζική ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Στέκι Νέων Εργαζομένων, με θέμα «Απλήρωτη εργασία, χαμηλοί μισθοί, εργασιακή περιπλάνηση: Μονόδρομος ή μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα;».

Μίλησαν ο Θανάσης Χρηστίδης, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και ο Πάνος Ζάχαρης, σκιτσογράφος -
πολιτικός γελοιογράφος, δημιουργός του κόμικ «The Working Dead» που πραγματεύεται τη σχέση καταπιεστή και καταπιεζόμενου ανά τους αιώνες.

Ο Πάνος Ζάχαρης, ανέφερε παραδείγματα σύγχρονης δουλειάς, που μαρτυρούν ότι όσο ο καπιταλισμός σαπίζει τόσο περισσότερο ορισμένες πλευρές του θυμίζουν εποχές τις οποίες θεωρούμε ότι έχουν παρέλθει. Π.χ. είπε ότι ο εργάτης ο οποίος λιποθυμάει στις αποθήκες της ΑΜΑΖΟΝ, επί της ουσίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ταξικό εγγόνι της Αγγλίδας υφάντρας στα εργοστάσια του Λονδίνου, την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης. Ή ότι τα πρόχειρα χωριά που στήνονται γύρω από τις εγκαταστάσεις των εργοστασίων που παράγουν τα προϊόντα της Apple θυμίζουν χωριά καλυμμένα από καρβουνόσκονη τα οποία μπορεί κάποιος να τα συναντήσει σε έργα κλασικών λογοτεχνών που αναφέρονται στα ανθρακορυχεία προηγούμενων αιώνων.

Ο γρίφος με τις μειοψηφίες και πλειοψηφίες

Φιλότιμη προσπάθεια να ενισχύσουν τις επιδόσεις τους στα μαθηματικά κάνουν διάφοροι δημοσιολόγοι, εκφράζοντας τον ...προβληματισμό τους για τη σχέση μειοψηφίας - πλειοψηφίας. 

Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιούνται, το 10% των εργαζομένων μιας επιχείρησης να αποφασίζει για τους υπόλοιπους 90% για μια απεργία; 

Πράγματι, ακατανόητος ο γρίφος... 

Ας μας πουν όμως όλοι αυτοί που προσπαθούν να φέρνουν τις «πλειοψηφίες» και τις μειοψηφίες στα μέτρα τους: 

Ποιος λαός;

15-09-2019

Χρόνια τώρα, ακούω σε συζητήσεις ή βλέπω κάποιους ανθρώπους που δηλώνουν στα προφίλ τους στο fb επαναστάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ., να τα βάζουν συστηματικά με «το λαό». 

Μάνος Δούκας

 

«Οι άνθρωποι είναι ζώα
που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα.
Και λέω πάλι, δε βαριέσαι,
έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά» 
(Μπέρτολντ Μπρεχτ)

Χρόνια τώρα, ακούω σε συζητήσεις ή βλέπω κάποιους ανθρώπους που δηλώνουν στα προφίλ τους στο fb επαναστάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ., να τα βάζουν συστηματικά με «το λαό». Το λαό που «κοιμάται», που «είναι δειλός και συμβιβασμένος», που «ψηφίζει τους εχθρούς του». Με ύφος εντελώς υποτιμητικό. Έως και με βρισιές του τύπου «ξυπνήστε ζώα», «σούργελα», «γατάκια» κλπ. 

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το αν και κατά πόσον αυτό το στυλ είναι έστω και ελάχιστα … αποτελεσματικό (ανθρωποδιωχτικό το λένε κάποιοι). Κυρίως γιατί αν πω σε κάποιον «δε μου αρέσει ο τρόπος που τα λες», είναι σα να συμφωνώ εν μέρει με την ουσία αυτών που λέει. Κι εγώ μ’ αυτή τη στάση και το ύφος απέναντι στο λαό, διαφωνώ 1000%, όποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιούν.