Μέρες που είναι, άθλιες και
πονηρές, να μυρίζουν αίμα, να ζέχνουν πετρέλαιο, πασπαλισμένες με
φανταχτερές ιδέες - εικόνες χλιδής. Μέρες που κυλάνε στο σάπιο έδαφος
της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το ποτισμένο με ιδρώτα, βάσανα κι
εργατών αγωνία. Η δολοφονία Κασόγκι αποκτά έναν τρομοκρατικό συμβολισμό
που χάνεται στην επιδερμική ανάλυση της τρέχουσας πολιτικής
σκοπιμότητας. Δε θα σταθώ μήτε στην προσωπικότητα και την κοινωνική
προέλευση του τραγικού θύματος. Μήτε στο γεγονός ότι, έτσι κι αλλιώς,
δεν ήταν κάποιος δημοσιογράφος με επαναστατική, ανατρεπτική δράση και
ιδεολογία, που είχε σταθεί απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν
θα αναλύσω το περιεχόμενο των άρθρων και της δράσης του, την υπηκοότητα
και τα πελώρια συμφέροντα εξουσίας στα οποία υποκειμενικά εντάσσεται και
κατατάσσεται η διαφωνία του με το σαουδαραβικό αποτρόπαιο καθεστώς.
Θέλω να σταθώ στην προειδοποίηση που εκτοξεύεται ως γενική και συνάμα
εξατομικευμένη απειλή με τον «τεμαχισμό της σορού ενός ανθρώπου, που
μπήκε σε μια πρεσβεία, Οκτώβρη του 2018, μέρα μεσημέρι, για κάποια
έγγραφα γάμου - διαζυγίου, δε βγήκε ποτέ, τα μέλη του αναζητούνται σε
δάση και πηγάδια, η αρραβωνιαστικιά του τον περίμενε απέξω, και το...
ρεπορτάζ αυτής της εξωφρενικής φρίκης το δίνουν τμηματικά, βδομάδες
τώρα, μυστικές υπηρεσίες απ' τη ΜΙΤ έως τη CIA, σ' όλα τα μαζικά μέσα
ενημέρωσης και το διαδίκτυο».