Για κάποιους άλλους, βέβαια, τα ναρκωτικά είναι ευλογία. Business as usual. Μπίζνες στις οποίες οι συμμορίες διακίνησης είναι απλά οι «μπροστινοί» (τα άθλια βαποράκια δεν τα λογαριάζουμε καν σ’ αυτούς). Από πίσω είναι όλος ο καλός κόσμος του κεφαλαίου. Κάτοχοι χρήματος που επενδύουν σ’ αυτό το επικερδέστατο εμπόριο. Καπιταλιστές των μεταφορών (θαλάσσιων, αεροπορικών και χερσαίων). Τραπεζίτες που αναλαμβάνουν το «ξέπλυμα» του χρήματος. Και βέβαια, τμήματα του κρατικού μηχανισμού, που προσφέρουν κάλυψη, πληροφόρηση και προστασία. Οχι μόνο «διεφθαρμένοι αστυνομικοί», αλλά και άλλοι, σε πιο ψηλά κλιμάκια (πολιτικά ντε).
Επειδή ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» δεν πείθει, το σύστημα -για να αποσείσει τις ευθύνες του- χρησιμοποιεί και διάφορα ιδεολογήματα. «Στείλτε τα παιδιά σας στον αθλητισμό για να μην κινδυνεύουν από τα ναρκωτικά». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτό το σύνθημα-προτροπή, σε διάφορες παραλλαγές; Κάθε φορά που υπάρχει μια επιτυχία σε επίπεδο διεθνούς πρωταθλητισμού, είτε σε ομαδικό είτε σε ατομικό άθλημα, η προπαγάνδα «στείλτε τα παιδιά σας στον αθλητισμό» γίνεται εκκωφαντική. Οι πρωταθλητές προβάλλονται ως ύψιστα κοινωνικά πρότυπα. Ακόμα κι όταν τα μούσκουλά τους φωνάζουν για τη «ντόπα» με την οποία χτίστηκαν, ακόμα κι όταν δεν μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά. Είπαμε, το σύστημα πρέπει να βρίσκει φαντασιακά φάρμακα για τις πληγές του.
