Εκτός από συνένοχοι στο έγκλημα, που δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ, οι κομμουνιστές και οι δημοκράτες άνθρωποι δεν πρόκειται επίσης να γίνουμε ποτέ συμπρωταγωνιστές στον σύγχρονο Βωβό Κινηματογράφο της βίας τους.
Και τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή, είναι ένα από τα συνθήματα τα πιο πετυχημένα του Κόμματός μας, με ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι απλώς συμβολισμό. Και δεν είναι τυχαίο που αγκαλιάστηκε από χιλιάδες επί χιλιάδων, άνδρες και γυναίκες και παιδιά, και λειτούργησε σαν συνεκτικός κρίκος όμοιων αναγκών έκφρασης, που υπερβαίνουν τις πολιτικές αντιθέσεις ή αποχρώσεις.
Η φωνή έπαψε να είναι προνόμιο επωνύμων, κατόχων μικροφώνων, ή μέσων μαζικής ενημέρωσης , απ’ την ώρα που οι μάζες των εργαζομένων συνειδητοποίησαν, με αφορμή την απειλή της πανδημίας, τη διεστραμμένη κυρίαρχη πολιτική που οικοδομήθηκε ταχύτατα εναντίον τους. Αυτή δηλαδή που άδραξε σε όλα τα επίπεδα το φόβο, την ανασφάλεια, τη φτώχεια, την κούραση, τον εγκλεισμό, την καταστολή, την ίδια τη βία, για να κάμψει και φρόνημα και αντιστάσεις του λαού. Ενός λαού που η εξουσία στρίμωξε, με άλλοθι την πανδημία, στα καδράκια των δημοσκοπήσεων, πολυέξοδα και περίτεχνα, έτσι ώστε να φαίνεται ότι ο εκ-βιασμός του είναι δήθεν συναινετικός.