|
Απέναντι
στις εξελίξεις που «τρέχουν», η απάντηση πρέπει να είναι μία: Οργάνωση,
αγώνας, διεκδίκηση ενάντια στην εμπλοκή, για να μην πληρώσει ο λαός τον
πόλεμο. Σύγκρουση με τις επιλογές της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων
και των κομμάτων της |
Τις
τελευταίες μέρες δίνουν και παίρνουν τα σενάρια γύρω από τις
δυνατότητες «διπλωματικής επίλυσης» του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην
Ουκρανία, σε σχέση με την πορεία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη ρωσική
και την ουκρανική πλευρά, πόσο κοντά ή πόσο μακριά είναι σε συμφωνία.
Αλλά και σε σχέση με τις συζητήσεις ανάμεσα σε Ρωσία και κρατών της ΕΕ
για το Ενεργειακό. Γενικά, υπάρχει ένα πλήθος ειδήσεων και αναλύσεων που
εκτείνεται από τις «μπλόφες» των Ρώσων, που κατά τ' άλλα συνεχίζουν τη
στρατιωτική εισβολή, μέχρι τις «αισιόδοξες» φωνές που βλέπουν
«παράθυρα», ευκαιρίες για σταμάτημα του πολέμου και «ειρηνική
διευθέτηση» του ζητήματος.
Ολο αυτό αντικειμενικά
τροφοδοτεί έναν προβληματισμό: Μήπως είναι υπερβολικές οι εκτιμήσεις ότι
έχουμε μπει σε μια νέα φάση των διεθνών εξελίξεων, όπου κυρίαρχο
στοιχείο είναι το σπάσιμο των συμβιβασμών και των συμφωνιών και η
ανοιχτή αντιπαράθεση για το ποιος θα κάνει κουμάντο στο διεθνές
ιμπεριαλιστικό σύστημα; Μήπως τελικά «δεν του βγήκε» του Πούτιν και
υποχρεώνεται να τα μαζέψει; Μήπως «πολύ κακό για το τίποτα»; Μήπως οι
πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πιέσεις που ασκήθηκαν, τελικά
λειτούργησαν και δίνεται η δυνατότητα στη «διπλωματία» να δράσει; Μήπως
βιάστηκαν όσοι σήκωσαν πολεμικές παντιέρες ενώ απ' ό,τι φαίνεται
«δικαιώνονται» οι ψύχραιμες φωνές τις διπλωματίας;