Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΡΤ3 - ΑΠΕΡΓΩΝ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ΣΤΟ ΑΠΘ


Και οι βαρκούλες αρμενίζανε…

 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 Σήμερα έχουμε... «επέτειο»! Ήταν 23 Απρίλη του 2010 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στη δίνη των Μνημονίων. Το σκηνικό εκείνου του διαγγέλματος ήταν επιμελώς σκηνοθετημένο. Πίσω από τον ομιλούντα κάτι πράσινες βαρκούλες αρμενίζανε…


   Συμπληρώθηκαν ακριβώς 4 χρόνια από την στιγμή που οι υπαίτιοι της καταστροφής και της χρεοκοπίας, αυτοί που κυβερνούν ανελλιπώς αυτόν τον τόπο από συστάσεως του ελληνικού κράτους,  αυτοί που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού από συστάσεως του ελληνικού κράτους, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Με ένα στόχο: Να μετακυλήσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, της δικής τους κρίσης, πάνω στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου. Για την αποστολή τους αυτή δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν στο πλευρό τους όλη τη διεθνή συμμορία των «λύκων»: Από την ΕΕ και το ΔΝΤ μέχρι τους «οίκους αξιολόγησης» και τις «αγορές» των απανταχού τοκογλύφων.
   Τα τσιράκια του συστήματος, που έθεσε την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο και υπό την δικαιοδοσία του δικαστηρίου του δουκάτου του Λουξεμβούργου, πήραν από εκείνη την ημέρα την τιμημένη λέξη «πατριώτης» και την έκαναν σκουπίδι. Έφτασαν να αποκαλούν «πατριωτισμό» να ζουν οι ίδιοι με παντεσπάνι όταν οι πολλοί δεν έχουν να φάνε. Μας είπαν πως η πολιτική των Μνημονίων ήταν η μόνη «πατριωτική» και ενδεδειγμένη για τη μείωση χρέους. Αλλά τότε το χρέος ήταν στο 128% του ΑΕΠ. Σήμερα μετά από τόσο «πατριωτισμό», το χρέος το έχουν εκτινάξει στο 175% του ΑΕΠ. Γιατί πανηγυρίζουν;… 
   Από τις 23 Απρίλη του 2010 ένας συρφετός από εκβιαστές και εκμαυλιστές της κοινής γνώμης, άλλοτε με προσποιητή ευαισθησία, άλλοτε με επιτηδευμένη μελαγχολία και πάντοτε με σοφολογιότατο διδακτισμό, πουλάνε «εθνοσωτήριο» παπατζηλίκι.  Ιδού η «σωτηρία», ιδού και το «εθνικό» τους ιδεώδες: Στο 1,5 εκατομμύριο οι άνεργοι. Στο 1 εκατομμύριο αυτοί που εργάζονται και παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Στα 700.000 τα παιδιά που υποσιτίζονται. Εκατοντάδες χιλιάδες τα «λουκέτα». Κάθε πλατεία και άστεγος. Κάθε γειτονιά και εξαθλιωμένος. Αλλά αυτοί πανηγυρίζουν…
   Αυτοί που δεν άφησαν τίποτα όρθιο μας είπαν τότε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Και στη συνέχεια έφαγαν κι ό,τι είχε απομείνει: Μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, κατακρεούργησαν την ίδια την ελπίδα, γύρισαν το ρολόι στην εποχή που τα νιάτα της Ελλάδας έφευγαν μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και πανηγυρίζουν… 
   Είπαν ότι «οι θυσίες είναι για όλους». Αλλά δεν εννοούσαν τους τραπεζίτες. Εννοούσαν μισθωτούς και μικροβιοπαλαιστές που είδαν τους φόρους τους να αυξάνονται κατά 7 και 9 φορές. Δεν εννοούσαν τις «εξωχώριες» εταιρείες. Οι δικοί τους φόροι μειώθηκαν κατά 16 φορές!
   Έβαλαν χαράτσια, μας ξαναγύρισαν στα μαγκάλια, γέμισαν τις πόλεις με ουρές συσσιτίων και ταυτόχρονα υπόσχονταν «κοινωνική δικαιοσύνη». Να ποια είναι η «δικαιοσύνη» τους: Αυτά τα χρόνια – της «σωτηρίας» - η ψαλίδα της εισοδηματικής ανισότητας των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες διευρύνθηκε κατά 7,5 φορές!
   Οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους ισχυρίστηκαν τότε ότι για τα μνημονιακά μαρτύρια του ελληνικού λαού έφταιγε ότι τα «σπρεντς» είχαν φτάσει τις 600 μονάδες. Αλλά σήμερα, μετά από τέτοιο αδιανόητο Γολγοθά, τα περίφημα «σπρεντς» πάλι στις 600 μονάδες είναι. Γιατί πανηγυρίζουν;… 

Ο μαγικός υπόκοσμος του ποδοσφαίρου


Χτες αναλύσαμε το αξιακό τρίπτυχο της χούντας των συνταγματαρχών, αφήσαμε όμως απέξω το σύγχρονο όπιο του ποδοσφαίρου, που αντικατέστησε σταδιακά το θρησκευτικό, έχοντας πάντως και αυτό ιδιαίτερη θέση κατά τη διάρκεια της επταετίας. Τόση μπάλα (και μπάτσους) από την χούντα είχαμε να δούμε, λέει ένα σύνθημα των αναρχικών στους τοίχους, που αναφέρεται μεταξύ άλλων στη μυθική πορεία του παο στο χ-ου(ντ)έμπλεϊ και τον αστικό μύθο (;) για τη δωροδοκία των παικτών του ρεβιζιονιστικού ερυθρού αστέρα στον επαναληπτικό της λεωφόρου.
Στη σημερινή ελλάδα, που τη δονεί χωρίς να την ενώνει, η θέα της στρογγυλής θεάς, το πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται κατ’ εικόνα κι ομοίωση της (ούνα φάτσα ούνα ράτσα) γειτονικής ιταλίας. Ο μαρινάκης είναι ο εκκολαπτόμενος έλληνας μπερλουσκόνι –εκεί δηλ που είχε αποτύχει ο βγενόπουλος με τον παο, ελέω μαρφίν· χάσαμε στο τσακ την υποψηφιότητα του λαζόπουλου με το σύριζα, δίκην νέου πέπε γκρίλο· και μένει να πειστεί τώρα η τζούλια αλεξανδράτου να κατέβει στον πολιτικό στίβο, για να καλύψει το κενό της τσιτσιολίνας αλά γκρέκα –κάτι που ‘χε προσπαθήσει κι η βάνα μπάρμπα με το λαος.
Προς το παρόν ευοδώθηκε μόνο το πρώτο σκέλος του σεναρίου, με την υποψηφιότητα μώραλη στο δήμο πειραιά να έχει όλα τα φόντα να διοικήσει την πόλη με μεθόδους ναπολιτάνικης μαφίας, για να παραμείνει ο παραλληλισμός μας σε ιταλικό έδαφος. Κι ο εκφρασμένος στόχος –δια στόματος του λαγού της χρυσής αυγής, σε ρόλο λαγού της χρυσής αυγής, ερυθροπράσινοι λαγοί οε-οε-οε...- είναι να καθαρίσει η ζώνη, το λιμάνι, ο πειραιάς ευρύτερα από «τους λακέδες του παμε» και γενικώς κάθε εργατική αντίσταση. Όλα για τους ευεργέτες εφοπλιστές, που ο ύψιστος να μς κόβει ανάσες και να τους δίνει ούριο άνεμο για τα σαπάκια τους.
Βέβαια, αν αυτό το λέει ένας χρυσαυγίτης, πολύς κόσμος θα αντιδράσει και θα ξεσηκωθεί. Αν όμως το επιβάλλει στην πράξη –χωρίς να το λέει απαραίτητα και δημόσια- ο ιδιωτικός στρατός του προέδρου (ένας είναι ο πρόεδρος), μπορεί να γίνει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και προπαντός κανένα στόμα –παρά μόνο τα αγύριστα κεφάλια ορισμένων κομμουνιστών, που πάνε γυρεύοντας. Άσε που προωθούμε και τη σύμπραξη δημοσίου κι ιδιωτικού τομέα (σδιτ) ως πρότυπο αναπτυξιακό μοντέλο.
Το κατάπτυστο ‘no política’ των οργανωμένων συνδέσμων του ολυμπιακού για τη δολοφονία του παύλου φύσσα, είναι καθαρά πολιτική στάση, όπως και κάθε μορφή απολιτίκ άλλωστε, και αυτό δεν αλλάζει, ούτε μετριάζεται, αν το πούμε σε άλλη γλώσσα, για να φαίνεται πιο ψαγμένο. Το πόσο αντιδραστική είναι αυτή η στάση, θα έχουμε πιθανότατα την ευκαιρία να το δούμε από πρώτο χέρι το επόμενο διάστημα και στις εκλογές του μαΐου.
Αν πάντως ο μαρινάκης ήταν το ρόδι (το ρο με βήτα) που έπεσε κάτω από τη ροδιά του εφοπλιστή πατέρα του, που ήταν φίλος του (πρόσφατα εκλιπόντα και παλιού προέδρου του ολυμπιακού) νταϊφά, δεν μπορεί να πει κανείς (ακριβώς) το ίδιο για τη στήριξη του πέτρου κόκκαλη, που ντροπιάζει το όνομα του κομμουνιστή παππού του. Αυτοί είναι οι καλύτεροι όμως, από τη σκοπιά του συστήματος, γιατί όταν έχεις ξεπουλήσει ένα τέτοιο βαρύ ιστορικό φορτίο και όνομα, είσαι ο πλέον αδίστακτος κι ικανός για όλα –πόσο μάλλον αν κουβαλάς μαζί σου και την (πρωτοπόρα για την εποχή της) τεχνογνωσία της λδγ στις τηλεπικοινωνίες.
Το σκηνικό συμπληρώνεται: με το μικρό συνονόματο αδερφάκι του ολυμπιακού στο βόλο και την υποψηφιότητα του αγωνιστή της δημοκρατίας αχιλλέα μπέου –που το κατεστημένο τον είχε κλείσει προσωρινά και φυλακή. Με τον άρη (όχι θεσσαλονίκης, ούτε το βελουχιώτη) να ανακοινώνει τη μεταγραφή του κριστόφ βαζέχα στο ψηφοδέλτιό του, για να πάρει ψήφους από τον καμίνη και την καυτή πατάτα του γηπέδου της λεωφόρου. {Έχω την υποψία μάλιστα ότι ο κύριος λόγος που δεν τον είπαμε εξ αρχής βαρτζίχα, όπως είναι το κανονικό του όνομα δηλ, είναι για να παραπέμπει συνειρμικά στο «βαζέλα» και τον βαλέσα}. Με το ζαγοράκη στο ευρωψηφοδέλτιο της νδ να έχει μπροστά του μια προεκλογική περίοδο για να μάθει να μιλάει στρωτά ελληνικά –κι όπως γράφουν κάποιοι στο τουίτερ, μπορεί να πάρει συμβουλές και μαθήματα από το γιάννη ιωαννίδη και το γιώργο ανατολάκη.
Ο σύριζα δεν μπόρεσε να κάνει ρελάνς με τον πιστό στρατιώτη κωφίδη, αλλά έχει τη δούρου να ανασκευάζει τις δηλώσεις της για το γήπεδο της νέας φιλαδέλφειας, προκειμένου να μην έρθει σε σύγκρουση με το μελισσανίδη (που έχει και το πεσκέσι του οπαπ από το σαμαρά) και να μην χρεωθεί το εκλογικό κόστος στην περιφέρεια της αττικής. Ενώ μαζί μας κατεβαίνει στο ευρωψηφοδέλτιο ο παλιός διαιτητής νικάκης, που είναι μόνιμος υποψήφιός μας στην αιτωλοακαρνανία. Βέβαια τους διαιτητές κανείς δεν τους συμπαθεί συνήθως, αλλά κι εμείς ως κόμμα ποτέ δεν κάνουμε επιλογές με ιδιαίτερη επικοινωνιακή λογική.
Όπως είχαμε σημειώσει σε μια πρόσφατη ανάρτηση, ο καμί έλεγε πως το ποδόσφαιρο είναι αυτό που του έχει διδάξει ό,τι γνώριζε περί ηθικής. Εάν αναλογιστούμε όμως τη δήλωση του μαρινάκη «σήμερα διδάξαμε ήθος», μετά από ένα επεισοδιακό ντέρμπι αιωνίων και όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στον όμορφο ηθικό κι αγγελικά πλασμένο κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος, θα δούμε πως το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί μόνο να μας διδάξει τα πάντα περί λαμογιάς κι ανηθικότητας.